Terug naar de toekomst - deel II

Als we een jaar terugkijken, waren Torgit en ik bijna in dezelfde fase als vandaag. - We pakten ons busje in en maakten ons klaar voor onze eerste grote reis. - We zouden naar Kroatië gaan. Als ik aanstaande zaterdag een jaar terugkijk, is onze "Terug naar de toekomst" - Deel I

Destijds schreef ik: "...Om te beginnen is een oude teamgenoot (½ Oostenrijker - ½ Kroaat) al jaren vol lof over zijn geboortestad Rovinj, als de mooiste stad van Kroatië, zo niet van de wereld...". Vandaag kan ik bevestigen dat Rovinj mooi is, heel erg mooi.

Er zijn verschillende redenen waarom ik hier vandaag over nadenk. Laten we beginnen met de laatste. Terwijl ik op een onverharde weg sta met een heel speciale racefiets, krijg ik een telefoontje. Ik heb de eerder genoemde teamgenoot Zoran aan de lijn. Hij begint met de woorden "Aangezien je mijn vader goed hebt gekend...". - Shit, hij informeert me over zijn dood. Op dit soort momenten word je je weer bewust van de vergankelijkheid. - Het huis van Zorans vader Mirko was onze eerste aanloophaven in Kroatië. We hadden onze Hector nog maar een paar dagen en we keken ernaar uit om zoveel mogelijk nachten in de bus te slapen. Maar we hadden geen rekening gehouden met de "oude Kroaat" en zijn zoon. "Natuurlijk slapen jullie in het huis, jullie zijn onze gasten...". Meteen hadden we onze eigen sleutel en voelden we ons thuis. Het was fijn dat we hem mochten leren kennen. We hebben een bijzonder mens ontmoet en een geweldige tijd gehad. De goeden gaan altijd te vroeg weg. 

Tijdens het telefoongesprek ga ik op een bankje onder een lindeboom zitten. Als het gesprek voorbij is, blijf ik even zitten. - Opnieuw realiseer ik me...

Zodra het verval compleet is, haalt de vergankelijkheid ons in.

Ben ik melancholisch vandaag? - Nee, integendeel. - Maar ik heb nagedacht over het leven. En de dood hoort bij het leven. Waarom ik er vandaag aan moest denken, kwam door de bovengenoemde racefiets. Ik associeer verschillende speciale momenten in mijn leven met deze racefiets. Deze racefiets, die normaal in de garage van mijn grote broer Dirk staat, was vroeger van mijn vader. Vroeger betekent bijna 35 jaar geleden. Tegenwoordig zou je hem vintage noemen. In euro's is hij nu zeker evenveel waard als in Duitse marken. Zelfs toen was het al een behoorlijk exclusieve racemotor. - Maar wat hem voor mij speciaal maakte, was dat mijn vader er samen met mij op reed. We deden toen niet veel samen. -Ik weet zeker dat het deels kwam doordat ik de jongste was. Dus het leeftijdsverschil was al wat groter. Maar in die tijd was het vast niet zo gebruikelijk dat vader en zoon samen iets deden. Maar we reden samen op racefietsen. En dat maakte het hele gebeuren speciaal. 

Toen ik vandaag een ritje maakte op deze motor, kwamen deze gedachten bij me op. Dank je, broertje, dat je zo goed voor de motor zorgt. Verkoop hem nooit. 

Maar dat was niet de enige blik in het verleden vorige week. Door onze verkoopactiviteiten van de afgelopen weken hadden we veel oude en nieuwe kennissen gemaakt, of mensen herontdekt. Maar één contact deed me bijzonder veel plezier. Een jongedame gaf commentaar op iets bijzonder positiefs onder een van onze Facebook-posts. Je vraagt je af wie daar commentaar geeft. Eerst kon ik niets uit de naam opmaken, maar toen merkte ik dat we dezelfde woonplaats delen. We hebben ook een of twee contacten gemeen. Ik begon het me af te vragen. En toen kwam de lichtflits. De jongedame was mijn achternicht, die ik nog nooit eerder had gezien - gevolgd door een leuk bedankje van mij, de groeten aan mijn neef, die ik jaren geleden ook voor het laatst had gezien. Ze bleek dus om de hoek te wonen. 

Kort daarna zaten we in een leuk restaurant met haar, haar zoon en haar vader, mijn neef. Het bleek niet alleen dat we van dezelfde restaurants in de Keulse Südstadt houden, maar vooral, nogmaals, dat bloed dikker is dan water. Hoewel jij en ik elkaar nooit hebben ontmoet en mijn Cneef en ik jaren niet gezien hadden, voelden we meteen "we zijn familie". - Ken je dit gevoel?