De laatste keer rond de hoorn... - Gedachten over MUT

Nog een paar toevoegingen over het onderwerp moed: In de afgelopen maanden hebben Torgit en ik vaak te horen gekregen dat het ongelooflijk moedig is om ons vorige leven overboord te gooien en gewoon weg te rijden. Deze uitspraak ging vaak gepaard met respect, de wens om hetzelfde te doen of juist een totaal onbegrip. 

Hoe langer we reisden, hoe minder deze stemmen werden gehoord. Maar toen we onze flat begonnen op te zeggen en al onze spullen verkochten, kwamen die stemmen weer terug. Weet je het echt zeker? - Op dit moment? Besef je wel wat je gaat verliezen?

Als we hier niet van op de hoogte waren geweest, zouden we dat nu op zijn laatst zijn. Want de prijzen liggen in de kelder. Maar het gaat goed met ons. Blijkbaar zijn we nog steeds gezond. En de financiële schade is zeker gering in vergelijking met veel anderen. Zoals ik al zei, zijn we daar ontzettend dankbaar voor. 

Maar hoe zit het met de moed om aan zo'n avontuur te beginnen? Daar is geen moed voor nodig, althans niet wat wij, ik, zien als moed. 

Dat brengt me bij een boekentip. Hoewel ik moed definieer als "het onbezonnen doen", is moed toch meer de bereidheid om te doen wat je denkt dat goed is, ondanks verwachte nadelen, of het vermogen om je angst te overwinnen in een risicovolle of gevaarlijke situatie? Dus de brandweerman die een brandend huis in rent of iemand die een echt avontuur aandurft, is moedig. Maar bestaan zulke echte avonturen vandaag de dag nog? 

"Het einde van een legende, verteld door iemand die erbij was"

Het boek dat ik op een dag van mijn vader kreeg gaat over een avonturier en een van de laatste echte avonturen uit vervlogen tijden. Het speelt zich af kort na de oorlog en gaat over een jonge Amerikaan, de student William F. Stark. Hij deed er alles aan om aan te monsteren op de "Pamir", een van de laatste koopvaardijschepen. Een van de koopvaardijschepen die vanuit Australië, halverwege de wereld, over de Stille Zuidzee naar Zuid-Amerika en rond de legendarische Kaap Hoorn voer. Ik kan dit boek niet alleen aanraden omdat het een aanbeveling van mijn vader is. Maar omdat het gaat over een van de laatste echt grote avonturen. Het verhaal alleen al vertelt wat de jonge student moet doen, niet alleen om in Australië te komen, maar ook om op het schip te komen. Wat hij op dat moment niet weet, is dat de "Pamir" de laatste windjammer is die Kaap Hoorn heeft gerond op een vrachtreis zonder hulpmotor. Na het lezen van het boek kan ik me alleen maar een voorstelling maken van de ontberingen die de jonge jongens moesten doorstaan en de moed die nodig is om je onder de meest extreme omstandigheden te redden in de tuigage van een zeilschip. Een goed boek, niet alleen voor zeilers en avonturiers, maar gewoon voor een avond bij het vuur of op de bank in de tuin met een mok rum.