Dag 83 - Van Faro naar Kölle aan de Rijn

Er zijn dagen die beginnen met een tragedie. - Vandaag was de benzine op, dus onze ochtendkoffie kwam in gevaar. De bus stond zo tegen een muur geparkeerd dat het niet mogelijk was om de gasfles te verwisselen, in ieder geval niet vandaag. Maar kampeerders helpen kampeerders. Dus leenden we een elektrische kookplaat uit de buurt. Het begin van de dag was gered.

Afgezien daarvan was het vandaag tijd om het huis schoon te maken, of moet ik zeggen Hector's huis. We stofzuigden en dweilden. Al het bederfelijke voedsel werd weggegeven. Toen was het tijd om in te pakken. Hoewel, toegegeven, we nemen niet veel mee naar Duitsland.

Na een kort afscheid waren we al op weg naar de luchthaven van Faro. Rafael, de eigenaar van de standplaats, zorgt voor deze service. Wat wil je nog meer? - Vooral omdat er tips volgen, bijvoorbeeld waar je vers water kunt kopen tegen een redelijke prijs enzovoort. - We komen heel ontspannen aan bij de gate.

De vlucht naar Frankfurt verloopt soepel. Eindelijk weer tijd om wat te lezen. Als we het vliegveld naderen, zijn we al op weg naar het treinstation. Maar we hadden er niet aan gedacht dat de kapitein zijn ticket in de loterij had gewonnen.

Ik beweer dat ik heel wat harde landingen heb meegemaakt. Met een Antonov 2, op een Pools stoppelveld, zelfs de landing op een Keniaanse moerasbaan ging niet helemaal zachtzinnig en dan heb ik het nog niet eens over Cuba in 1992. - Maar dit alles was niets vergeleken met de landing van vandaag. Het voelde alsof we veel te snel landden, er was gerommel en het hele vliegtuig begon merkbaar te slingeren. Onze magen ook. Maar daarna leek het vliegtuig zich langzaam te herstellen. - Niet leuk, maar toen durfde niemand meer te klappen. Ik heb zelden zo'n rustige landing meegemaakt. De gebruikelijke onrust was pas weer merkbaar in de bus.

Als we door de luchthaven lopen, schitteren overal de kerstversieringen al. Torgit komt tot de kern van de zaak. Maar dat is wat ze te zeggen heeft.

We hadden nog tijd voor een pint bier voordat de trein aankwam. - Het was weer terug, de Duitse "beleefdheid". Je kunt niet zomaar aan een vrije tafel gaan zitten. - Maar dat kon wel, er waren er genoeg, wat me niet verbaasde met de service die volgde.

Daarna reisden we snel met de ICE-trein naar Keulen, nog vijf minuten met de taxi en we stonden voor de deur. We zijn weer thuis, maar we missen ons huis Hector nu al. Maar we hebben de avond gezoet met sushi.

Inzicht van de dag: De vlucht is pas voorbij als het vliegtuig zijn laatste parkeerpositie heeft bereikt en de gordelsignalen uitgaan.

Torgit: Dus, nadat ik het schrijven hier lange tijd aan Marc heb overgelaten, wil ik vandaag mijn gevoelens de vrije loop laten: Op de luchthaven van Faro worden we weer eens in de norm gedrukt. Ryanair maakt ons dit duidelijk met hun koffer massa rek. Of hoe noemen ze dat ding? Ik heb er letterlijk geen woorden voor. Dus even uit onze vrijheid en snel weer aanpassen.

Het eerste wat me opvalt op Frankfurt Airport zijn de kerstversieringen. Het volgende wat ik zie in het restaurant is een reclame voor het nieuwjaarsbuffet. In eerste instantie is dit compleet vreemd voor me, ik kan me er niet in vinden en voel me er niet bij betrokken. Dan ben ik opgelucht: geen kerststress dit jaar. Niet voor ons. Geen slecht geweten of het gevoel dat ik niet voldoe aan de eisen die ik of anderen aan mij stellen. Geen permanent latent schuldgevoel. Geen mezelf rechtvaardigen tegenover mijn innerlijke criticus. Zijn de kerstversieringen mooi genoeg? Had ik, had ik, had ik meer moeite moeten doen? De versieringen van de buren zijn veel mooier. Waarom ben ik niet eerder begonnen met de voorbereidingen? Ik vind koekjes bakken eigenlijk wel leuk. Maar wanneer? En wie gaat ze eten? De nieuwe broek knelt weer. Wat geef ik aan wie? De cadeautjes koop ik snel tussen de teamvergaderingen en het einde van de maand, maar al te vaak online wegens tijdgebrek, terwijl het eten op het fornuis staat te pruttelen. Hoewel ik veel liever kleine winkeliers steun. En is slenteren door de kleine winkels eigenlijk ook niet leuk? Als je tijd hebt. Waarom is de o zo contemplatieve adventstijd zo stressvol? Wat eten we met Kerstmis? Het zou iets speciaals moeten zijn. Je trakteert jezelf op iets.

Wat doen we en wanneer? Wie zien we wanneer? Toen ik een kind was, draaide Kerstmis om rondreizen: lunchen bij de ene oma, koffie met gebak bij een andere oma, dineren bij overgrootmoeder. Het was altijd heel gezellig, maar ook een soort karwei en niet zonder moeite. Er waren altijd ruzies op kerstavond omdat iedereen het vooral goed wilde doen en overweldigd was. Begrijp me niet verkeerd, ik hou heel veel van mijn familie. Niet alleen met kerst.

Marc en ik reizen niet met Kerstmis, maar genieten van wat rust en stilte. Wat we anders nooit hebben. Maar als de huisgenoten boven ons naar huis gaan en het grote huis heel stil en verlaten lijkt met Kerstmis, voel ik me eenzaam en op de een of andere manier verkeerd.

En waarom zijn kerstmarkten eigenlijk gesloten tussen de feestdagen als ik tijd heb? Er was één goede kant aan onze stress: we hebben ons nooit zo druk kunnen maken over Kerstmis, we hadden er geen tijd voor. Er wordt altijd gezegd: je hebt geen tijd, die neem je voor dingen die belangrijk voor je zijn. Maar voor ons was het meer: wie het hardst schreeuwt, wordt gehoord. En ik ben nooit erg goed geweest in schreeuwen.

Conclusie van de dag: Nee bedankt, ik wil dit jaar geen kerst.