Als ik vanochtend wakker word en op mijn mobiele telefoon kijk, zie ik dat het al half acht is. Maar ik zie ook een harde opmerking van een lezer van onze blog. - Maar daarover later meer, want ik heb eerst koffie nodig. - Als we even later uit de bus kijken, kopje in de hand, is het veel kleurrijker dan gisteren. Onze twee Oostenrijkse meisjes en voormalige buren zijn op weg naar Marokko. - Twee jonge, sportieve, niet al te lelijke meiden die alleen in een VW-bus door Marokko reizen? - Dat vind ik een gewaagd idee. Ik heb des te meer respect voor de moed. - Dus laten we duimen dat alles goed gaat. - Sebastians oude Ford Transit uit Duitsland is inmiddels achtergelaten. - Hij slaapt vandaag uit, wat hij verdient, want de jongens hebben gisteren lang geklommen.
Later vertrekken ook twee van de jongens richting de veerboot. Het is dus weer tijd om afscheid te nemen. - Ik vind het altijd verrijkend om nieuwe mensen met nieuwe ideeën en nieuwe hobby's te leren kennen en waarderen. We realiseren ons dat we onderweg veel sneller en intensiever contacten hebben. In mijn vorige baan had ik elke dag met andere mensen te maken. - Maar hier leren we mensen nog sneller waarderen. - Zoals altijd in het leven zijn er van die en die. - Wat we ook leren op deze tour is om afscheid te nemen.
Voor ons is het ook tijd om de berg te verlaten. We willen vandaag een omweg maken naar Tarifa. Zodra we de vallei bereiken, zien we rechts van ons een lang zandstrand - vergissen we ons of staan daar kampeerders? - Zonder verder oponthoud besluiten we te stoppen en het gebied te verkennen als mogelijke kampeerplek voor de nacht. - Er staat inderdaad een camper en daarachter een grote bus, die blijkbaar ook is omgebouwd tot camper. - Opeens zie ik er nog een oude Mercedesbus achter staan. De kleurencombinatie komt me bekend voor. En wat blijkt, dit is Pascal, die we een paar weken geleden hebben ontmoet op de 70e dag van onze reis in Portugal, in de buurt van Aljezur om precies te zijn. Kort daarna, of eigenlijk negen dagen later, kwamen we hem weer tegen op Praia do Burgau, vlakbij Lagos. Toeval? - Maar alle goede dingen komen in drieën, dus ontmoeten we hem vandaag voor de derde keer, 64 dagen na onze eerste ontmoeting en bijna 500 kilometer verder naar het zuiden. - Het is dus niet alleen een kwestie van afscheid nemen, maar ook van hem terug verwelkomen.
We maken een afspraak voor later en rijden naar Tarifa - eerst moeten we een nieuwe supermarkt vinden. Anders zou ons ontbijt in slechte staat zijn. - Onderweg ontdekken we de eerste straatkunst. Nr. 1 van Axel Void, geboren uit een Haïtiaanse moeder en een Spaanse vader, groeide op in Spanje en studeerde beeldende kunst in Cádiz. Hij woonde in Berlijn tot hij in 2013 naar Miami verhuisde. - Nr. 2 door Vincent Abadie Hafez - ZEPHA _ Nr. 3 Abdellatif Moustad.
We zijn helemaal geïnspireerd door zijn werk. - Een paar minuten na onze shoppingtrip zitten we op een muurtje op het strand en ontbijten we niet alleen stevig, maar hebben we ook de kans om over deze foto's te praten.
Wat is de belangrijkste bestemming in Tarifa? Natuurlijk, het Isla de Tarifa. Vanaf hier lijkt Afrika dichtbij genoeg om aan te raken. In feite ligt het op iets minder dan 15 kilometer afstand. Maar het belangrijkste is dat hier de grens loopt tussen de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee.
We staan nu op de toegangsweg naar het eiland. Rechts van ons is Playa Tarifa met uitzicht op de Atlantische Oceaan en links is Playa Chica met uitzicht op de Middellandse Zee. Het is spannend om te zien dat het echte beeld overeenkomt met onze verbeelding: aan de Atlantische kant slaan de golven op het strand en hebben de kiters plezier. Eén kiter in het bijzonder, of moet ik zeggen één kite-team, trekt onze speciale aandacht. Het team bestaat namelijk uit een master en een hond. Terwijl de meester het strand op en neer rent, rent de grote zwarte hond razendsnel de oever op en neer. - Ze weten ongetwijfeld allebei wat ze 's avonds hebben gedaan. Tegen de tijd dat de kiter het strand bereikt, is de hond al in dezelfde positie. - Nu ligt er een stormachtige knuffel in het water. Een goed geoefend team. - Aan de overkant, richting Middellandse Zee, zitten badgasten in de zon. De zee lijkt veel rustiger, zelfs de wind lijkt hier geen effect te hebben, alsof er niet alleen een waterscheiding is, maar ook een weerscheiding. - De weerman zou dit zeker beter kunnen uitleggen.
Maar we willen terug naar Pascal. - Kort daarna parkeren we Hector direct achter het BIBO Beach House. Het is hier veel rustiger dan op het naburige Playa Valdevaqueros. - We zitten in de zon achter de strandtent en kletsen een tijdje met Pascal. - Een heel ontspannen dag. Het bevalt ons zeker zo goed dat we erover denken om hier morgen te blijven. Maar wat weten we 's avonds over waar we morgen naartoe gaan?
"Prachtig woord: om de tijd te doden!
Ze vasthouden zou het probleem zijn.
Want wie niet bang is: waar blijft hij?
waar is er een laatste wezen in dit alles?..."
Ik schreef al eerder dat een lezeres van onze blog ons schreef dat ze mijn opmerkingen over de yoghurtpottenfactie "echt jammer vond, vooral dat de groten er niet mee wegkomen". - Zeker een goede reden om erover na te denken. In communicatie is er een relatie tussen zender en ontvanger. Daarbij gaat het er niet om wat de zender denkt en bedoelt uit te drukken, maar hoe het door de ontvanger wordt ontvangen. Ik heb me dus blijkbaar verkeerd uitgedrukt. - Dus allereerst hartelijk dank voor de leuke tekst en de zeer sympathieke feedback.
Ik zal het nog eens proberen: Wordt er niet gezegd dat niets constanter is dan verandering? - In mijn jeugd werden volkstuinen als heel, heel oncool beschouwd. Iedereen die er een had, werd beschouwd als het toppunt van bourgeoisie. Ik was dan ook des te meer geschokt toen ik een paar jaar geleden een uitnodiging voor hun volkstuin kreeg van een trendy architectenechtpaar.
Maar wat ik aantrof had weinig te maken met het verwachte tuinkaboutercliché. Er werden nog wel wat groenten verbouwd, maar die waren nu biologisch en dus best hip. Nee, niet Klaus Hipp. Of hij hip is, moet je zelf maar uitmaken.
Maar wat was er van het prieel geworden? Een grote strook ramen bracht licht in de hut. De muren blonken wit. Alles zag er helder en vriendelijk uit. Binnen stond nu een Bullerjan Free Flow FF17, bijna een designicoon onder de haarden. Voor het geval je in de winter wilde overnachten, was gezorgd. Direct voor het raam stond een jaren zeventig stoel. Maar zo veel voor stoffig, het was een echte Eames. En dus een loungestoel die ik niet alleen comfortabel, maar vooral heel erg cool vind. De hele hut was smaakvol ingericht met accessoires uit verschillende vakanties van het architectenechtpaar. De wijde wereld in een prieel. Zelfs de schapenvacht zag er hier best cool uit. - In plaats van een televisie stond er een kleine boekenplank met spannende literatuur. - Er was zelfs een kleine huisbar, inclusief humidor. - Hier had je zo in kunnen trekken.
Maar omdat het zomer was, stonden ze buiten rond een klein kampvuur. Er waren ook twee hangmatten. Maar één ding was gebleven. Ze dronken nog steeds bier uit flesjes. Maar wat was er van de volkstuinders geworden? Misschien waren het toch vooruitstrevende denkers op de een of andere manier? Het bleef niet bij deze ene koele tuin. In de omgeving van Berlijn en Keulen, en zeker van Hamburg, Frankfurt en München, vind je nu veel coole volkstuiniers. - Wat gisteren als stoffig werd beschouwd, is vandaag hip.
Kan dit niet ook worden overgezet naar de camperwereld? Natuurlijk is er altijd het gepensioneerde stel dat eerst de schotelantenne opzet, de tuinkabouter voor de deur zet en de tv of de stofzuiger laat draaien. Die 4 maanden op dezelfde camping overwinteren. En als zij daar gelukkig van worden, prima. - Ik wil niet oordelen, ik zeg alleen dat ik er niet gelukkig van zou worden. Maar gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde, anders zou het behoorlijk saai zijn, nietwaar?
Maar blijkbaar zijn er steeds meer mensen die dromen van een vrij, onafhankelijk leven. Die willen dat hun voertuig net zo onafhankelijk en zelfvoorzienend is. - Maar hoewel de stijgende registratiecijfers een duidelijke taal spreken, lijken de fabrikanten de signalen te negeren of bewust weg te luisteren.
Ook in de jaren zeventig waren er hippies die in hun zelfgebouwde VW-bus helemaal naar India reden. En vandaag lijkt er een nieuwe generatie hippies te zijn. - Daar ga je! - Maar is er maar één, namelijk de hippie, of de ander, namelijk de bourgeois? Dat wil ik niet geloven. Ik denk eerder dat velen terugvallen op een klassieke camper omdat er geen alternatief is of slechts een paar alternatieven.
En om nog een lans te breken voor het witgoed, moet ik toegeven dat ik al heel wat toffe kerels onder hun eigenaars heb ontmoet. Maar de meesten zijn niet begonnen met een witte camper. Daarvoor hadden ze een busje, een Laplander of iets anders cools. Maar naarmate ze ouder werden of kinderen kregen, groeide hun behoefte aan ruimte en comfort. Het hart klopt nog steeds wild en vrij, maar de alternatieven zijn beperkt. - Dus het gaat niet om jullie grote jongens, af en toe willen wij ook graag een eigen badkamer. - Maar vreemd genoeg wist ik één ding al toen ik jong was:
"Misschien word ik op een dag volwassen, misschien word ik oud en grijs, maar nooit, nooit zal ik volwassen worden".
Het gedicht "In mijn wilde hart" van Rilke schiet me te binnen.
"...Zie, de dag vertraagt, in tegenstelling tot
die kamer die hem naar de avond brengt:
Opstaan werd staan, en staan werd liggen,
en de gewillige leugenaars vervagen ..."
We hebben zelf gemerkt hoe inflexibel de markt is. Het is of kant-en-klaar, of duur, of doe-het-zelf. Maar onderzoeken zoals de VisionVenture van Hymer laten zien dat het ook anders kan. Er zullen in de toekomst bijvoorbeeld zeker coole yoghurtpotten zijn. Ze zullen alleen niet meer wit zijn. En tot slot ben ik dol op yoghurt. Zonder yoghurt smaakt mijn muesli maar half zo lekker.
...bergen die rusten, verheerlijkt door sterren; -
maar de tijd flikkert er ook in.
Helaas, in mijn wilde hart slaapt
onvergankelijk."
PS: Een kleine aanbeveling voor iedereen die nog steeds een wild hart heeft,
Rilke-project, Schönherz & Fleer, Laith Al-Deen:
PS: Overigens is het vandaag "Dag van de Italiaanse keuken" - Italië eet meer dan alleen pasta en pizza - maar wat zouden we op onze rondreis zijn zonder pasta? En hoewel het nu duidelijk lijkt dat de uitvinders van pasta Chinezen waren, geloof ik het nog steeds niet. Alleen omdat er in China een 4.000 jaar oude pot met noedels zou zijn gevonden? - We weten toch allemaal dat Chinezen geen scrupules hebben als het op plagiaat aankomt? Dit was zeker een illegale kopie! - En pizza, ik bedoel echt goede pizza, zoals bij Ristorante Toscanini in de Keulse Südstadt, dat is wat ik echt mis op deze tour. - Dus één ding is zeker, een van onze volgende tours brengt ons naar Italië, om te eten zoals bij Nonna.
Dutch 
German 
English 
Italian 
French 
Japanese 
Spanish
Recente reacties