Dag 133 - Uit Afrika - Bij Baraje de Betis

Vanochtend worden we rond 6.00 uur wakker. - We besluiten spontaan om eerst koffie te drinken en dan de berg achter ons te verkennen. Als we op pad gaan, is het hier nog erg koud. Boven onze kampeerplaats staat een oud rotshuis. Ervoor staat een oude Land Rover Series II en een emmer. - Oorlog en vrede hand in hand? Allebei hele, hele gave voertuigen. Toch zou ik vandaag niet willen ruilen. Ze hebben geen keuken, bed of bijverwarming. - Hoewel ik erg veel van mijn Land Rover Defender hield. Ik kan me de dag dat ik hem kocht nog goed herinneren. Mijn vader was erbij omdat hij de dealer goed kende. Mijn vader was zichtbaar geïrriteerd waarom ik, na twee Land Rover Discovery's, nu een volgens hem erg mooie Defender wilde. De dealer vatte het samen met de volgende woorden: "De Discovery is vrede, de Defender is oorlog. Uw zoon wil oorlog" - alles heeft zijn tijd. - Vandaag wil ik vrede.

De weg wordt steiler en slechter. - De Defender zou zelfs een kans maken op het eerste stuk. Maar dan gaat het pad eerst over in een stenig pad, dan in een nog steniger stroompje. Dit gaat op zijn beurt over in een wildpad.

Op twee punten moeten we omkeren omdat we niet verder kunnen. Maar op een gegeven moment zitten we op een rots op de bergkam. Het was een beetje klimmen. - Ik kon wel huilen van geluk, Torgit van spanning. - De eerste zonnestralen begroeten ons, een perfecte beloning hierboven.

Ik kom hier nooit meer naar beneden" wordt plotseling "Ik kan hier alleen naar beneden komen". We volgen de bergrug een stukje verder en opeens zien we de baai van Tarifa voor ons - dus we gaan bovenop de rotsen zitten en kijken helemaal tot aan Afrika.

"Ik had een boerderij in Afrika aan de voet van de Ngong Mountains.

Het uitzicht was weids en eindeloos aan alle kanten.

Alles in deze natuur streefde naar grootsheid en vrijheid".

Ik herinner me deze woorden uit Out of Africa hierboven. - Oké, ik ben Robert Redford niet en Torgit is ook geen Meryl Streep, maar het is hier ook romantisch - tussendoor cirkelen twee adelaars boven onze hoofden. Echt een majestueus gezicht. Wat de meeste indruk op me maakt, is het uitzicht op Afrika. Ik hou van dit land, sorry, dit continent. Ik ben "slechts" in Marokko geweest, twee keer in Egypte, één keer in Kenia, twee keer in Zuid-Afrika en één keer in Botswana. -Dus ik kan niet zeggen dat ik Afrika ken. Maar de safaritochten in Kenia, Zuid-Afrika en Botswana hebben mijn hart geraakt. Oh ja, we zijn ook naar de Seychellen geweest. Ook heel gaaf, maar niet echt Afrika.

Terwijl mijn gedachten naar Afrika afdwalen, ziet Torgit alleen de zee, meer niet. - Maar de zee en de zon raken haar hart elke keer weer - zo heeft iedereen zijn eigen persoonlijke dingen die hem raken.

Voorzichtig beginnen we weer aan de afdaling. Tijd voor ontbijt, we hebben honger. Als we beneden aankomen, zit de groep weer bij elkaar. We sluiten ons bij hen aan. Opnieuw eten we vruchtenmuesli. - Kort daarna gaan de anderen klimmen. We hebben het rustig vandaag. Ik heb weer even tijd voor onze blog. - Er valt nog wel wat in te halen van de afgelopen dagen.

Op Facebook werd er in verband met een van onze teksten op gewezen dat we Wikipedia hadden onderzocht. Dat hadden we niet, maar uit ons onderzoek bleek dat sommige verwijzingen erg op elkaar leken. - Maar kunnen we vandaag nog steeds zonder? Vandaag, 15 januari, is het Wikipedia-dag. Vandaag is het 19 jaar geleden dat de site online ging - Bertelsmann heeft het "gevaar" van deze zelfgemaakte encyclopedie zeker onderschat, net zoals Nokia de iPhone heeft onderschat. Wie kan zich nog voorstellen dat er mensen waren die zich in de schulden staken voor hun Bertelsmann-encyclopedie? - Het was mij toen al een raadsel.