Dag 122 - Wereldbrailledag - Omgeving El Picacho

Zoals ik altijd zeg: "onder de blinden is de eenoog koning" - heb je jezelf ooit afgevraagd wat het voor jou zou betekenen om blind te zijn? - Ik moest mezelf deze vraag stellen. - Want na mijn oogongeluk was ik enkele dagen blind. Pas daarna kreeg ik mijn zicht terug, althans in één oog. Natuurlijk heb ik een handicap, bijvoorbeeld geen ruimtelijk zicht. Maar nooit meer de zon kunnen zien, nooit meer een "normaal" boek kunnen lezen? - Dat kan en wil ik me niet voorstellen. Daarom heb ik des te meer respect voor mensen die met deze handicap hebben leren omgaan. 

Daarom vind ik de herdenkingsdag van vandaag zo spannend. Je wist vast niet dat het vandaag in veel landen Wereldbrailledag is, hè? - Anders, chapeau! - Ik wist het tot voor kort in ieder geval niet. 

Deze dag verwijst naar de geboortedag van de Fransman Louis Braille, die zichzelf op vierjarige leeftijd verwondde met een stuk gereedschap in de werkplaats van zijn vader en blind werd. Braille was iemand die het beste maakte van zijn handicap. Al op 16-jarige leeftijd ontwikkelde hij zijn eigen schrijfsysteem. Door scanbare punten te combineren, stelde hij zichzelf en daarmee alle blinde mensen in staat om weer te lezen. - Heb je ooit geprobeerd hoe braille aanvoelt? - Ik zeg alleen maar: bedankt dat je het zo hebt laten voelen. 

Soms raken we van streek door onbelangrijke dingen en vergeten we de belangrijke dingen. Ik kan alleen maar zeggen: bedankt dat je het me hebt laten zien. 

Vandaag worden we wakker bij het meer. Het is tijd om te zwemmen. - Het water is helder, maar koud, echt heel koud. - Toch zwem ik een paar baantjes. Snel afdrogen en de bus in. - Koffie alstublieft, snel, dank u! - Na de koffie is het tijd voor Torgit om ook het water in te gaan, of hij ziet de noodzaak. - Hier komt vast nog een opmerking over! - Ze kijkt in ieder geval helemaal niet blij als ze weer aan boord komt. - De tijd dat we de draak staken met warme douches is voorbij. We moeten toegeven dat we af en toe jaloers zijn op de yoghurtbeker-groep met hun verwarmde badkamers en vooral warm water.  

Hector en, in de toekomst, Spector zijn en blijven compromissen. Aan de ene kant zijn we absoluut flexibeler met een klein busje, je kunt op plaatsen komen waar ik met een camper niet aan zou denken. Aan de andere kant moet je met een bus compromissen accepteren op het gebied van comfort en organisatie. Het nieuwe model geeft ons iets meer ruimte, maar we zullen nog steeds bepaalde dingen moeten verplaatsen. (Opmerking van Torgit: Marc heeft het me vandaag beloofd: In de nieuwe bus heb je genoeg ruimte. Ik heb het genoteerd. In de kalender. Rood. ) 

Zodra Torgit weer warm is, hebben we het gevoel onder vuur te liggen. Er wordt constant geschoten in de buurt. Zijn we verwikkeld in een jacht? We kunnen beter inpakken. 

We zijn halverwege het inpakken als er een Spanjaard in zijn auto aankomt. We staan precies tussen hem en zijn visplek geparkeerd. Was het een vergissing om Hector aan de overkant te parkeren? Torgit zegt ja, ik zeg nee. Dus verplaatsen we snel de auto. Een snel ontbijt en we zijn weer op weg.

We stoppen in het volgende stadje en proberen tenminste wat brood te bemachtigen. - Een wasserette zou ook fijn zijn. Maar uit ons onderzoek blijkt dat de dichtstbijzijnde wasserette zo'n 25 kilometer verderop is. In plaats daarvan hebben we hier in het dorp een functionerend radionetwerk. De afgelopen dagen was het netwerk, hoe zal ik het zeggen, erg fragmentarisch. Dus eerst uploaden we de foto's van de afgelopen dagen en drie video's. Het duurt allemaal ongeveer 1 uur.

We besluiten weer de bergen in te rijden. We willen wat wandelen in de buurt van de plek waar we de gieren zagen. We weten nu dat de berg die we de afgelopen dagen al gezien hebben Picacho is. De top ligt in het natuurpark Alcornocales. Vanaf de toegangsweg loopt een gemarkeerde route omhoog. Het landschap is prachtig. Op de een of andere manier lijkt het alsof een paar reuzen hebben geoefend in het gooien van stenen. - We lopen namelijk door een soort uit de kluiten gewassen rotstuin. We volgen een wandelpad vanaf de weg. Al na een paar meter bergopwaarts bereiken we de Picacho lagune, een klein meertje omringd door rotsen en bomen. Het pad loopt verder onder kurkeiken en dennen, afgewisseld met heide en struikgewas. De bomen zijn bedekt met korstmos en mos. - Terwijl we parallel aan een beekje met verschillende miniatuurwatervalletjes lopen, horen we steeds het gekabbel en gespetter van het water in onze oren. Hoewel het pad goed begaanbaar is, komen we maar langzaam vooruit op de stenige ondergrond. Of komt het omdat we om de paar meter stoppen om iets nieuws te ontdekken? - Of het nu de verschillende roofvogels in de lucht zijn of onbekende planten, bloemen en struiken.

Torgit moest op de harde manier leren dat je niet elke struik moet vasthouden. - Want wat er zo gezellig en groen uitzag, was bij nader inzien eigenlijk best stekelig. - Toen we na ongeveer 3 uur weer bij de bus aankwamen, keken we uit naar wat warmte. Onze slaapplaats van twee dagen geleden is maar een paar 100 meter van ons startpunt. Het eerste wat we doen is een warme soep koken. Daarna lezen we wat.

Inzicht van de dag: Je kunt naar alles kijken, maar je kunt niet alles aanraken!!!