Dit is precies hoe ik me overwinteren in Spanje altijd heb voorgesteld: Droog en warm...
Ik heb altijd in verschillende reisverslagen gelezen dat reizigers, ver van huis, de seizoenen missen en vooral de lente en de herfst. - Klinkt goed, dacht ik. - Maar hoe zit het met reizen in het echte leven?
Het getrommel van de regen op ons dak maakt ons 's ochtends vroeg wakker. Het vergezelt ons de hele dag. Torgit heeft keelpijn en ik ben verkouden. Maar we maken ons vol met gember. - Vandaag rijden we via Torrelavega naar Comillas. Cantabrië doet me een beetje denken aan mijn thuis in het Bergisches Land. Het landschap is heuvelachtig tot bergachtig, het ziet er erg groen uit en het regent er ook. Maar hier voel je duidelijk dat de economische crisis deze regio harder heeft getroffen. Komend vanuit Baskenland is een duidelijke verandering merkbaar. - Ons pad wordt herhaaldelijk omzoomd door vervallen gebouwen. De industrie ziet er zichtbaar verouderd uit. Veeteelt, visserij en toerisme lijken de pijlers van de economie te zijn.
We zien onszelf als een pijler van de economie en doen een beetje aan toerisme - Eenmaal aangekomen in Comillas rijden we naar het strand. We ontbijten in het busje met draaiende ruitenwissers. Omdat er geen einde aan de regen in zicht is, trek ik mijn shirt uit en maak een wandeling langs de zee. Maar de blikken op de gezichten van de paar toeristen in parka's vertellen me duidelijk dat een ontbloot bovenlijf hier niet gepast is, zeker niet met dit weer.
Over passend bij je rang gesproken: je kunt letterlijk voelen dat de Spaanse koninklijke familie hier aan het eind van de 19e eeuw hun zomervakantie doorbracht. Heel Comillas ziet er een beetje geraffineerd uit. Je voelt dat verschillende architecten hun stempel hebben willen drukken op het Modernisme. - Ik vind het vooral opwindend dat wat ooit als modern werd beschouwd nu een glamoureuze, ietwat ouderwetse charme uitstraalt. - Wat zullen de generaties na ons denken van de Bauhaus-architectuur die momenteel zo in de mode is?
Op onze reis naar het verleden bezoeken we eerst de begraafplaats, met een engel die over de ingang waakt. Hier zijn we helemaal alleen. - Zelfs de naam: Cementerio Ruta Modernista, heeft een zekere glamour, nietwaar? - Als je begraven moet worden, dan is deze plek, met vrij uitzicht op de zee en het "Monument voor de Markies van Comillas", zeker geen slechte plek. Het "Casa del Duque de Almodóvar del Río" en de Pauselijke Universiteit van Comillas liggen ook in het zicht.
Vervolgens ontdekken we het paleis van Sobrellano. Ondanks de regen besluiten we een paar stappen de heuvel op te doen. Het gebouw, gebouwd in neogotische stijl, maakt indruk met zijn kleurcontrasten. Ik probeer op te vallen met mijn regencape. Zelfs in de kletterende regen heeft deze plek een heel eigen charme.
Is er nog meer te ontdekken in Comillas? We googelen wat. - We zijn enthousiast over een bezoek aan Gaudí's landhuis "El Capricho". Het navigatiesysteem toont ons twee routes. Blijkbaar zijn er twee routes. We proberen ons geluk. Maar zelfs de eerste route maakt ons sceptisch. Het pad wordt smaller en slechter. - Hopelijk komen we hier geen auto tegen. - Plotseling zien we twee achterlichten in de regen. Er is een voertuig voor ons dat probeert te keren. De reden, een wegwerkzaamheden. Ook voor ons betekent dit langzaam achteruit rijden om zo mogelijk te keren. Plotseling beland ik bijna met een band in de sloot. Ik trek op het laatste moment aan de handrem. Nu moet ik weer heel, heel langzaam optrekken. Maar het gaat goed. In de volgende haarspeldbocht kunnen we keren. - Dus nemen we de andere route. Maar ook dat blijkt lastig. Eerst rij ik vanaf de andere kant de berg op en moet twee keer achteruit vanwege tegenliggers. Dan wordt de weg steeds smaller en voert door kleine steegjes. Aan het einde van één steegje lijkt het een bocht van negentig graden te maken. Een auto rijdt er langzaam achteruit uit. De Capricho loopt dood. We moeten weer achteruit op zoek naar een manier om te keren. Ondertussen rijdt er een auto achter ons. Die probeert ook te draaien en komt vast te zitten in de voorgevel van een huis. Boven ons horen we de Spaanse vloeken van een buurman. Nu begrijpen we het bord "solo para residentes". Onze poging om te keren kost tijd. Achteruit, vooruit, achteruit, een paar plantenbakken verplaatsen en verder, vooruit, achteruit. Na een paar pogingen zijn we weer vrij en blij dat Hector ongedeerd is ontsnapt. - Wat zou onze vriend Uwe zeggen? "Ik weet zeker dat het nog steeds leuk zou zijn als ik er niet bij was" - zo zien we het nu met "El Capricho". Het was een geweldige Gaudí.
Wij gaan liever naar San Vicente de la Barquera. Camping el rosal ligt tussen twee stranden die worden beschouwd als surfhotspots.
Ik parkeer Hector met direct uitzicht op de baai. Maar Torgit komt de hoek om met een veto. "Waarom moet ik weer zo dicht bij de afgrond (twee meter dijk) parkeren en niet zoals iedereen?" - Mijn ego voldoende gekneusd, verander ik van parkeerplek. Zodra we geparkeerd staan, wordt de plek die ik in gedachten had bezet door een paar surfers - wij staan ook ingeklemd aan de andere kant.
Dat was het dan. - Torgit realiseerde het zich toen ook.
Hectors realisatie van de dag: "Je hoeft niet altijd in het middelpunt van de belangstelling te staan, je kunt soms ook zitten".
*PS: We missen de seizoenen niet zozeer. - Wat we missen is variatie in ons eten. Iedereen die ons kent, kent ook ons motto: eten maakt gelukkig. - De groenten in Frankrijk waren geweldig. Maar de selectie van worst, kaas en vooral brood lijkt uniek te zijn in Duitsland. Torgit houdt van Spanje. Maar haar relatie met het Franse stokbrood was al verstoord. De lokale pan blanco maakt het er niet beter op, maar...
Torgit benadert deze kwestie anders, maar niet minder nadrukkelijk. Ze schrijft een openbare brief rechtstreeks aan Spanje:
"Beste Spanje,
Ik heb je altijd heel leuk gevonden en we hebben veel leuke tijden samen doorgebracht. Ik denk dat ik 5 jaar was toen we elkaar ontmoetten. Het zou bijna de eerste en laatste keer zijn geweest als mijn vader me niet weer uit de zee had getrokken, waarin de golf me had meegesleurd terwijl ik op het strand aan het spelen was. - Ik leerde je culturele kant kennen en waarderen tijdens mijn reis naar Barcelona voor mijn A-niveau. - Je gaf me toegang tot Spaanse artiesten. - De Mallorca pakketreis met Doris was toen de grote wijde wereld - twee weken in de zomer, waarvoor je het hele jaar spaarde. Sindsdien hou ik van Palma - de gezinsvakanties aan de Costa de la Luz, met fijn goudkleurig zand, waren Atlantische en altijd heel mooi. - Met de rondreis door Andalusië heb je me helemaal overweldigd. Het Alhambra deed mijn ogen tranen. Zo ongelooflijk mooi!
Maar nu hebben we een probleem. Na 3 weken Frankrijk was ik al over het stokbrood heen. Ook al was het nog zo ongelooflijk lekker. Vooral deze, waarvoor ik me de 20e persoon in de rij voelde in het steegje van dit piepkleine bakkertje in een klein dorpje waar we toevallig langskwamen en waarvan ik de naam alweer vergeten ben, terwijl het orgel zo prachtig speelde in het kerkje ernaast. Ik had dus tijd om te genieten van de markt om me heen met zijn amusante aanbod van alles, van matrassen tot lattenbodems. Maar zoals ik al zei, dit was in Frankrijk.
Er gaat bijna niets boven een goed brood. Wij Duitsers zijn echter erg verwend als het op brood aankomt, vooral vanwege het grote aanbod. Ik vind het moeilijk om wekenlang hetzelfde brood te eten. En nu moet ik alleen dit ene brood blijven eten? Ik zou het misschien aankunnen als dit brood me werd geserveerd in de vorm van pintxos zoals in Bilbao. Met een heerlijke txakoli. Maar dit ding dat ik hier in de supermarkt koop en dat Hector zo slecht verkruimelt dat mijn beste man ter wereld er een slecht humeur van krijgt, is niet acceptabel. Dus doe een beetje moeite, anders zijn jouw Pan Blanco en ik geen vrienden meer. In blijde verwachting, Torgit".
Dutch 
German 
English 
Italian 
French 
Japanese 
Spanish
Recente reacties