Dag 28 - Guggenheim- Bilbao

Wauw, wat een avond, het onderwerp computers is me uren bijgebleven. Vooral het Spaanse toetsenbord. Z en Y omgekeerd, ü, ö en vooral mijn geliefde ä niet aanwezig. Ook onze mooie Duitse ß was nergens te bekennen. Het is waarschijnlijk gewoon een kwestie van wennen. 

Maar als je midden in de nacht niet de wachtwoorden hebt die je nodig hebt om dingen in te stellen en ze zitten vol speciale tekens, dan is je humeur verpest... Wie neemt zijn productsleutels voor Office, Parallels, Dropbox en andere dingen mee op vakantie? - Maar uiteindelijk, gesterkt door de ochtendkoffie, krijg ik de essentiële dingen aan de praat. 

Dus niets staat ons bezoek aan het Guggenheim Museum in de weg. Dus we nemen weer de metro naar Bilbao, een korte tussenstop bij Brass en dan staan we eindelijk voor het Guggenheim Museum. Bijna alles wat er over het Guggenheim Museum geschreven kan worden, is er al over geschreven. - Dus ik zal alleen schrijven over de indruk die de tentoonstelling op me maakte. Ik was verbijsterd door het gebouw, zowel van buiten als van binnen. De materialen alleen al: de gevel van titanium, zandsteen en glas, in combinatie met golven, bogen en rondingen. Iedereen die weet hoe ingewikkeld een zinken gevel is, kan zich voorstellen hoeveel moeite dit heeft gekost. - Vanwege het effect van dit gebouw kan ik goed begrijpen dat de Amerikaanse architect Philip Johnson er commentaar op gaf met de woorden "If a building is like this, then fuck art". Wat ik spannend vind is dat de tentoonstelling, die al buiten is en dus voor iedereen toegankelijk, begint. Ik had niet gedacht dat ik Puppy, een monumentale West Highland Terrier in de vorm van een "lappendeken" van bloemen, cool zou vinden. - Toch is dat precies wat hij is. Maman, een spin sculptuur zei minder tegen mij. Hoewel het spannend was om te zien welke gevoelens het blijkbaar bij veel kijkers losmaakte. 

Binnen was er ook veel te zien: Yves Klein, Robert Rauschenberg, Andy Warhol en Jeff Koons. Maar opnieuw was ik vooral onder de indruk van Gerhard Richter. - Plaatselijk patriottisme? Nee, zijn schilderij van Marina laat me letterlijk de zee voelen. Jij, in dit geval ik, denkt dat je het kunt ruiken. Fascinerend, ik vind deze foto echter dan een glossy foto, ook al lijkt hij op verschillende plekken te uitgewassen. - Meer zee, dat is ons motto. 

Maar ik was ook diep onder de indruk van de werken van Richard Serra. De stalen platen, die ruim vier meter hoog zijn, onthullen zichzelf op verschillende manieren aan elke kijker. Vooral de tijd lijkt hier verloren te gaan. Ik was echter vooral onder de indruk van de lichtheid van deze tonnen wegende sculpturen. De vormen deden me denken aan zandduinen, de tijd leek weg te druppelen. - Ik zou graag willen weten wat andere kijkers hiervan vinden. 

We hebben er dus van genoten, en voor Torgit heeft het bezoek aan de Guggenheim tentoonstelling weer een andere betekenis gekregen. Weer een vinkje op de lijst van dingen die we nog moeten doen.