Dag 109 - ALEX' NIEUW LAND - Albufeira da Barragem de Beliche

Ken je zulke momenten?

Je vindt een plek, de juiste mensen, de juiste gesprekken, het perfecte moment.

Vergezeld van wijn en het juiste eten. - Alles lijkt op zijn plaats te vallen.

De volgende ochtend word je wakker en schijnt de zon.

Zelfs als je de plek vergeten bent. - Houd het moment dicht bij je hart.

Ken je zulke momenten?

Je vindt een plek, de juiste mensen, de juiste gesprekken, het perfecte moment.

Met wijn en een heerlijke maaltijd. - Alles lijkt bij elkaar te passen.

De volgende ochtend word je wakker, de zon schijnt.

Zelfs als je de plek vergeet, gaat het erom het moment in je hart vast te leggen.

Ken je zulke momenten?

Je vindt een plek, de juiste mensen, de juiste gesprekken, het perfecte moment.

Met wijn en een heerlijke maaltijd.

Alles lijkt op zijn plaats te vallen. De volgende ochtend word je wakker, de zon schijnt.

Zelfs als je de plaats vergeet. Het moment neem je mee in je hart.

We zullen ons gisteravond zeker nog lang herinneren. - Samen met Ilona reisden we naar Alex. Alex is Braziliaans en heeft als chef-kok gewerkt in Berlijn, Londen, Lissabon en wie weet waar nog meer. - Maar we leren hem niet kennen in de urban jungle, we zijn te gast op zijn kleine finca. Als we aankomen, krijgen we niet alleen als vanzelfsprekend een plek aan zijn tafel aangeboden, maar mogen we ook overnachten op zijn land. Kort daarna staat Hector bij een meertje. - Omdat Alex zijn been heeft gebroken, willen we hem een handje helpen en bieden aan om de uien te hakken. - Hij lacht en binnen een paar seconden realiseren we ons dat we te gast zijn in het huis van een chef-kok. De uien worden binnen een paar seconden vakkundig fijngehakt. - Alex heeft dit stukje land in the middle of nowhere een paar maanden geleden gekocht. Zijn piepkleine huisje is gemaakt van twee oude overzeese containers. Maar van binnen is het niet zo klein. - Het is vooral gezellig, net als de groep. Het eten is heerlijk. We hebben twee flessen wijn kunnen bijdragen.

We worden iets later wakker vandaag. - Na de koffie probeer ik een paar foto's te maken met de drone. Onze manier om Alex te bedanken. Terwijl we afscheid nemen van hem, Ilona, Geronimo en de kinderen, realiseer je je dat het er niet om gaat of je veel tijd met elkaar hebt doorgebracht, maar hoe intens die tijd was.

De zon schijnt en Torgit en ik worden weer naar de zee getrokken. We willen naar Praia do Barril - hoe dan ook, het schijnt een van de mooiste stranden van de oostelijke Algarve te zijn. De weg naar het strand doet ons een beetje denken aan SPO - net als in St. Peter Ording is er een duinlandschap, kilometers goudkleurig zandstrand en kristalhelder water. Er zijn echter geen huizen op palen, noch strandzeilers. Waar vroeger een tonijnvloot lag, ligt nu een ankerkerkhof. Daarom kwamen we hier. Maar dit overblijfsel uit het verleden is lang niet zo spannend als we dachten. Het strand is echter des te meer de moeite waard. We zitten een tijdje aan zee en genieten van het Noordzeegevoel op de Atlantische Oceaan.

Later gaan we naar het strand. Maar daarover morgen meer.