Dag 80 - blijf spelen - Praia da Luz

Toen we gisteren op onze plek aankwamen, stonden er al een T4 en een kleine auto geparkeerd. De twee auto's moeten kort voor ons zijn aangekomen, want de definitieve plek was duidelijk nog niet gekozen. - Ondertussen heb ik er een gewoonte van gemaakt om onze nieuwe buren altijd te begroeten met een snelle handdruk. Deze keer ontmoeten we Michele en Vincent in het busje en hun vriend Paul in de auto.

Omdat het al schemert, zorgt iedereen eerst voor zichzelf. - Allereerst dus de verduistering van de ramen. Hector valt meteen minder op. SUP en buitendouche eruit en we hebben wat meer ruimte. Dan is het tijd om de passagiersstoel om te draaien, dozen van achteren op de bestuurdersstoel, rugzakken in de voetenruimte enzovoort ...

Daarna hebben we eerst gekookt. We aten aardappelpuree met salade voor Torgit. - Ik voegde er gebakken uien en chorizo aan toe. Het was heerlijk, maar we realiseerden ons ook dat het eten gemakkelijker werd. Koken op twee kleine gaspitten is bijzonder. Je probeert automatisch processen praktischer te maken. Aan de andere kant doen we nog steeds evenveel moeite voor de sladressing als thuis. We zijn tenminste nog geen kampeerders tegengekomen die zoveel moeite doen voor hun saladedressing. Veel mensen gebruiken olijfolie en balsamicoazijn. Maar wij voegen yoghurt, vers geperst sinaasappelsap, een kneepje citroen, sojasaus, zoete mosterd, honing, lavas, paprikapoeder, kerrie, wasabi, gedroogde saladekruiden uit Kleinwalsertal*, gerookt zout, grof zeezout, Kampot peper van Hennes' Finest, zoete chili en piri piri saus toe. Plus gemalen walnoten, paranoten, cashewnoten en zonnebloempitten. Ik denk dat dat het nu wel is 😉

* Johann, we hebben een herhalingslevering nodig. - Oh ja, als je er toch bent, neem dan alsjeblieft de beste komkommers ter wereld mee. - Hartelijk dank

Na mijn ochtenddouche maak ik nog een praatje met Vincent, onze buurman. Michelle en Vincent reizen nu al zes maanden in hun busje. Hun T4 is spartaans, maar heel persoonlijk ingericht. Ze zijn ook in Nederland begonnen, en hun rondreis omvatte ook Frankrijk en Spanje. Maar tussendoor hebben ze ook een omweg gemaakt via Engeland en Schotland. Vincent vertelt enthousiast over zijn mountainbiketochten in Schotland. Naast hun mountainbikes hebben ze ook skateboards, SUP's en surfplanken aan boord.

Vincent vertelt dat ze hun flat hebben opgebroken om hun hele leven in het busje te proppen. Op de vraag of dat hem of haar echt gelukkig zou hebben gemaakt, grijnst hij breed. - Daarop volgt een volmondig ja! - Hij zou maar voor één ding bang zijn: terug moeten naar zijn oude leven. We praten over Daniel "Danny" MacAskill en zijn tournees in Schotland. - Ik ben dol op zijn video Wee Day Out: https://www.youtube.com/watch?v=K_7k3fnxPq0

Vincent vertelt dat hij een aantal tochten heeft gereden. Hij raadt de North Coast 500 ten zeerste aan, naar verluidt 'Scotland's Route 66' in Schotland. - De tip is genoteerd. - Natuurlijk voegt hij eraan toe dat het zal regenen, regenen en nog eens regenen. Maar dat tempert zijn grijns niet.

Paul, een vriend van Michele en Vincent, is al vijf weken hun satelliet. - Eigenlijk wilde hij gewoon een voertuig overbrengen voor een vriend. Maar je kunt beter gebruik maken van halfjaarlijkse vakanties, dus werd hij ook een reiziger. Vincent bevestigt dat ze maar een paar kampeerders van onze leeftijd zouden tegenkomen op hun rondreis. En als dat wel zo was, zouden ze alleen maar in dikke yoghurtpotten rijden. Ik vertel hem over het echtpaar uit Keulen dat we op dag 28 van onze reis hebben ontmoet en dat ondanks hun hoge leeftijd, meer dan tachtig, in de Californië reist. - We zijn het erover eens dat ze zowel een droom als een rolmodel voor ons zijn. Michele en Vincents motto "never stop playing" staat niet alleen op de achterkant van hun busje, maar is ook een goede herinnering om jong te blijven in plaats van oud te worden.

Na het ontbijt, dat bestaat uit muesli met vers fruit, yoghurt en noten, besluiten we de kustwandeling te maken die oorspronkelijk voor gisteren gepland stond. - We lopen eerst in de richting van de zee en volgen dan een pad langs de kliffen omhoog. Naarmate het pad steiler en steiler wordt, realiseren we ons dat het geen pad is maar een uitgespoeld beekje. Hoewel het inspannender is, bereiken we sneller onze bestemming. Links van ons ligt het Marco Geodésico da Atalaia. Torgit, onze "oude" landmeter, legt me uit dat dit een geodetisch hoekpunt is en dat dit teken een exacte cartografische positie aangeeft. Net als hier worden meestal hoge en geïsoleerde locaties gekozen met een duidelijke zichtlijn naar andere hoekpunten. Spannend, in ieder geval voor landmeters 😉 (Opmerking van Torgit: ik had eigenlijk goniometrisch punt van de 1e orde gezegd, maar Marc had de betekenis van het woord "eigenlijk" al uitgelegd 😉 )

Wat ik veel spannender vind, is dat je vanaf hier een prachtig uitzicht hebt op de zee, de heide onder ons en dus op Hector en de Bauhaus-villa die we gisteren van onderaf zagen. - Het lijkt echter een beetje dichtgetimmerd. De eigenaar zit waarschijnlijk in New York, Rio, Tokio of Berlijn.

We vinden de architectuur echter zo intrigerend dat we besluiten een pad door een pijnboombos te volgen. Zoals verwacht komen we aan bij de voorkant van de villa. Maar hier ligt het pand nog meer beschut. Eagle's Eye, zoals de villa heet, ziet er net zo indrukwekkend uit als de naastgelegen golfbaan. We besluiten dus om parallel aan de golfbaan verder te lopen. - Ik vind het altijd fascinerend dat perfect gemanicuurde golfbanen te vinden zijn in regio's waar water schaars is. De baan van greenkeeper schijnt goed te betalen. - Ik ben zelf nooit erg geïnteresseerd geweest in golf. Ik deed het best goed op de driving range. Maar bij het putten stond mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht me in de weg.

Wat ik echter zo leuk vind aan golf is dat je tegen jezelf speelt en dat het, voor zover ik weet, de enige sport is waarbij je jezelf een strafslag kunt geven. Ik deel ook een zwak met mijn neef Moritz voor de golffilm "The Legend of Bagger Vance", geregisseerd door Robert Redford. - De cast alleen al met Charlize Theron, Will Smith en Matt Damon zegt genoeg, nietwaar? De quote van de film "Er zit een echte, authentieke swing in ieder van ons ... Iets waarmee we geboren zijn ... Iets dat van ons is en van ons alleen ... Iets dat niet aangeleerd of geleerd kan worden ... Iets dat we moeten behouden en onthouden ..." is zeker niet alleen voor golfers!

We wandelen in een wijde boog langs landweggetjes terug naar de kust - onderweg komen we opnieuw verlaten huizen en wat graffiti tegen. De contrasten zijn fascinerend. Aan de ene kant verlaten huizen, aan de andere kant, een paar meter verderop, miljoenenhuizen. Soms weet ik niet waar het leven meer de moeite waard is. Een van de villa's is aan de zeezijde zo goed afgeschermd met een hek, Navo prikkeldraad en videocamera's dat de bewoner de prachtige klif erachter niet eens kan zien.

Een paar meter verderop heeft iemand treffend commentaar gegeven op een PRIVADO-bord. - Ik vraag me af of de eigenaar Duitse "spreektaal" spreekt?

Na een tijdje bereiken we de klif weer. - We raken langzaam gewend aan het adembenemende uitzicht. Eén contrast in het bijzonder springt in het oog. Hier vormt de zwarte klif, bekend als Rocha Negra, net als de gelijknamige jenever*, een griezelig contrast met de direct aangrenzende, lichte zandkleurige klif. - Zwart en wit. Tegen de tijd dat we de klif bereiken, is onze wandeling bijna ten einde. - Nu hebben we ook de weg naar beneden gevonden. Onze afdaling is veel gemakkelijker dan de beklimming. - Halverwege zijn er nog resten van een BMX-parcours, inclusief een skischans. Ik herinner me mijn gesprek met Vincent van vandaag. Hij moet de sprongen over het hoofd hebben gezien. Want ik denk dat het anders wel iets voor hem zou zijn geweest.

We eindigen de avond ontspannen bij de camper. Het is een prachtige plek om van de zonsondergang te genieten. - En dat is precies wat we doen.

*We moeten de gin nog testen.

Inzicht van de dag: Het maakt niet uit hoe oud de bestuurder van een bestelwagen is. - In vergelijking met de chauffeur van de yoghurtpot blijft hij altijd jonger. (Opmerking van Torgit: jonger en cooler)