Dag 61 - Twee maanden op tournee

Vanochtend belt mijn moeder me vanuit het goede oude Duitsland. - Ze doet verslag van thuis en informeert naar onze reis. - Ik vertel dat we op dit moment echt genieten van de lekkere douches op deze camping. Ze vertelt me dat ze zich nauwelijks kan voorstellen hoe het is op een camping. Waren mijn vader en zij maar een keer wezen kamperen. Omdat ik ooit de oude dia's van mijn ouders had gedigitaliseerd, heb ik twee geschikte foto's gevonden. De jaren 70 waren behoorlijk luxe. - Of waren het de jaren 80? Dat moet wel, maar het dekzeil, de melkkan en vooral de koffiekopjes zijn toch allemaal jaren 70?

Het weer is vandaag ook een beetje wisselend. Zowel Torgit als ik hebben eindelijk weer zin om in beweging te komen. Maar terwijl Torgit behoefte heeft aan een lange wandeling, heb ik meer zin om te fietsen. Dus gaan we ieder onze eigen weg.

We worden echter allebei aangetrokken door de klif. Torgit verkent de klif en de baaien langs het zogenaamde visserspad. Dit is een deel van de Rota Vicentina. Dit wandelpad volgt de kustlijn over een afstand van 120 kilometer. Torgit is tevreden met een klein stukje vandaag. - Ik volg een kleine weg parallel aan de kust naar Porto das Barcas, een kleine vissershaven in het noorden. De vissershutten liggen direct boven de haven. Het mooiste huis, direct gelegen op een rotspunt, staat te koop - er zou iets van gemaakt kunnen worden. Vanaf het terras heb je een prachtig uitzicht op de zee, de ruige kustlijn en de haven. Vandaag is de zee onrustig. De branding breekt donderend op de rotsen. Een bijzonder natuurspektakel. Ik zou hier kunnen wonen. Maar voor Torgit en haar hoogtevrees is dit zeker geen goede plek. Dus gooi ik de plannen die ik al in mijn hoofd heb gemaakt voor de toekomst overboord en ga weer op weg.

Ik ga verder in noordelijke richting. Na nog eens 5 kilometer ga ik rechtsaf een bospad op. Na een tijdje gaat dit over in het zuiverste boerenpad. Het gaat op en neer, de plassen van de nachtelijke regenbuien worden groter en groter. Soms nemen ze het hele pad in beslag. Voorzichtig rijd ik verder, net niet vast komen te zitten. Ik fiets langs enorme weilanden. Het vee laat duidelijk zien wat ze van mijn bezoek vinden. Na de eerste blik draaien ze zich om. Een van hen steekt niet alleen zijn achterwerk naar me uit, maar maakt ook duidelijk hoe erg hij me vindt. Ik heb nog nooit een koe van zo dichtbij in haar kont kunnen kijken.

Mijn reis eindigt plotseling aan de achterkant van een boerderij. Omkeren? - Ik besluit om door te lopen, maar blijf goed uitkijken voor pittige honden. De dag ervoor hadden we een groot aantal Latino's en Indiërs in het dorp gezien. Vandaag weet ik waar ze werk vinden. Op de boerderij worden frambozen geteeld. Het aantal kassen is enorm. Veel mensen vinden hier werk. Op een gegeven moment bereik ik de voorkant van de boerderij. Onderweg begroetten slechts één of twee landarbeiders me. De honden waren er wel, maar ze hielden een siësta.

De volgende keer dat ik bij een vaste weg kom, ga ik me eerst oriënteren. De ruwe navigatie had gelijk. Vanaf hier is het niet zo ver meer naar onze camping. Ik kom daar bijna tegelijk met Torgit aan. - We hebben allebei honger. We eten de rest van onze pompoensoep op en lunchen. Nu is het ook tijd voor een siësta.

Na mijn tocht besefte ik hoe zelden ik de fiets tot nu toe had gebruikt. Ik had hem pas kort voor onze reis gekocht. Het doet pijn in mijn hart om te zien hoezeer de motor geleden heeft onder de tocht. Roest is al duidelijk zichtbaar op verschillende plaatsen, zoals kettingen, tandwielen, remmen en bouten. Bovendien is de bagagedrager nog steeds niet de ideale oplossing. De achterklep kan gewoon niet open als de daktent open is. We moeten hier een betere oplossing voor vinden.

De siësta in de hangmat is korter dan gepland. Binnen enkele seconden daalt de temperatuur en komt de regen terug. Ik haast me naar de auto met mijn deken.

Omdat onze voorraad eten langzaam opraakt, besluiten we vandaag uit eten te gaan. Dat valt niet mee op een maandagavond. De meeste restaurants zijn gesloten. We duiken de supermarkt in om te kijken of die nog open is. Maar ook hier is alles al somber. Net voordat we onze zoektocht opgeven, is er een bar. Hij is niet alleen open, maar zit ook vol rekwisieten. We besluiten prompt dat dit onze bar is. Torgit wacht even aan de bar met een glas wijn en ik met een glas bier in mijn hand tot er een tafeltje vrij komt. De kroeg heeft een krijtbord met een paar gerechten erop. Dat is meestal altijd goed, als ik maar kon begrijpen wat er staat. Dus bestellen we weer met handen en voeten en hopen op ons instinct. Het eten is stevig en goed. We raken snel aan de praat met een Portugees uit Lissabon en daarna met Carlos. - Carlos is geboren in Karl-August en woont op Mallorca, maar komt uit Nederland. Carlos is een backpacker die langs de kust reist. Hij vraagt ons hoe lang we al reizen. En er ontstaat een gesprek over reizen, tevredenheid en geluk. Als we aan het eind van de avond de kroeg verlaten, voel ik me gelukkig. Opeens realiseer ik me wat ik de afgelopen dagen heb gemist. Gewoon weer een goed gesprek, met iemand anders dan mijn wederhelft.

Inzicht van de dag: Duurzame gesprekken maken je gelukkig!