Dag 44 - Voel je goed - in Porto

Dag 44 - We zijn nu meer dan zes weken op tournee. Hoewel ik eind juni al klaar was met mijn vorige baan, realiseerde ik me pas het begin van de reis als de eigenlijke cut. Maar tot nu toe is het op de een of andere manier toch een verlengde vakantie geweest. Ik denk dat 17 dagen de langste tijd was dat ik in één keer op vakantie was. Nu zijn we zelfs langer weg dan de zomervakantie duurde toen ik nog op school zat. "Thuis is waar je het parkeert" - Natuurlijk ken je dit gezegde, maar tot nu toe was het gewoon een gezegde. Nu is het echter een gevoel, nog steeds een beetje vreemd, maar het voelt echt. - VOEL GOED!

De dag eindigde vandaag met een gesprek. Gisteravond stond er een oude, olijfkleurige Mercedes 310D met Nederlandse nummerplaten naast ons geparkeerd. Voor mij is het de originele Sprinter. In dit geval was hij ook best cool, met een daktent enz. Het bleek een gezin met twee kinderen te zijn.

Ken je die gesprekken waarvan je achteraf denkt dat ze gewoon op het juiste moment en op de juiste plaats plaatsvonden? Vanmorgen hadden Ilona, haar man* en wij zo'n gesprek. - Sommigen zouden dit gezin omschrijven als dropouts, maar naarmate het gesprek vorderde, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik nieuwkomers ontmoette. - Nieuwkomers in hun leven. - Negen maanden geleden besloot het stel hun baan in de verkoop, hun flat, eigenlijk alles, op te geven en in plaats daarvan hun leven, inclusief hun kinderen, in een busje te proppen. Een beslissing waar ze duidelijk geen spijt van hebben gehad. Het is lang geleden dat ik mensen heb ontmoet die zo overduidelijk gelukkig waren.

Ik vond haar kinderen ook spannend. Ik vind het altijd moeilijk om in te schatten hoe oud kinderen zijn. Maar ik schat de dochter op 5 en de jongen op 7. Beiden leken heel open en ontspannen. De zoon spreekt al heel goed Engels. Maar niet omdat het hem geleerd is, maar omdat hij het zichzelf heeft aangeleerd. Geleerd in de ware zin van het woord. We hebben hier geen wereldvreemde ecologen ontmoet, maar mensen die volledig in het leven staan. - Voor mij was dit gesprek verrijkend. Pas in de loop van het gesprek realiseerde ik me dat onze reis nog aan het begin staat. - Ik ben benieuwd waar die ons zal brengen.

*Helaas heb ik zijn naam niet onthouden. Ik sta erom bekend dat ik een slecht geheugen heb voor namen, en ik onthoud namen vaak niet omdat het niet altijd belangrijk is om ze te onthouden. Wat me echter irriteert, is dat ik het niet opnieuw vraag als ik me in de loop van een gesprek realiseer dat de persoon opmerkelijk is. Daar moet ik verandering in brengen. - Ik heb een begin gemaakt, hij heet Jeroen.

Omdat het weerbericht voor vandaag zonneschijn voorspelt, geven we Porto een tweede kans. En het regent echt niet, het rommelt gewoon de hele dag. Toch genieten we van onze wandeling door de stad. Op en neer door de smalle straatjes, langs street art, mooie en spannende huizen. Maar net als de dag ervoor schrik ik ervan hoeveel hier gewoon in verval is geraakt.

Bijvoorbeeld dit prachtige huis waar de romanschrijver en latere politicus João Baptista da Silva Leitão de Almeida Garrett werd geboren. Alleen al voor zijn naam zou het huis het beschermen waard zijn. - Ik kende hem niet, maar vond dit fascinerende citaat van hem:

"En ik vraag de politieke economen, de moralisten, of ze al hebben berekend hoeveel mensen veroordeeld moeten worden tot ellende, onevenredige arbeid, demoralisatie, schande, schandelijke onwetendheid, onoverwinnelijke ellende en absolute armoede om een rijk man voort te brengen?"

Het vallen en opstaan door de stad maakt ons weer hongerig. Vandaag stoppen we bij de Hungry Biker aan Rua das Taipas 68. Torgit is meteen enthousiast als hij het menu bekijkt, maar ik ben sceptischer. Op het eerste gezicht heb ik het gevoel dat ik wat mis. Dan bestel ik gewoon het minst afschrikwekkende op de kaart. Een toastje met tonijn, kappertjes, olijven, noten, yoghurt, kokos en balsamicoazijn. - Klinkt slecht, nietwaar? Zoals ik al zei, dit was het normaalste wat ik vond, en dan dit, het was gewoon geweldig. Superlekker. Zoals alles wat we hier aten. Heel, heel gaaf, ga erheen, probeer het.

Goed uitgerust lieten we ons door de stad slingeren, bezochten we twee kerken en sloegen we de Lello bibliotheek over nadat we de rij hadden gezien. Natuurlijk had je van tevoren online kaartjes kunnen bestellen. En een bezoek zou waarschijnlijk spannend zijn geweest, maar hoewel ik Harry Potter graag las, vind ik de drukte eromheen gewoon vervelend. Het zou zeker niet leuk zijn geweest. We kijken liever naar de gedetailleerde tegels op de gevels en drinken een glas wijn in Bacalhau, aan Muro dos Bacalhoeiros 154, direct aan de Douro. Dan is het terug naar Hector voor ons en naar huis.

PS: Ik dacht altijd dat ik deze blog vooral voor mezelf schreef en dat niemand hem zou lezen, behalve mijn moeder en tante, maar ik was des te meer verbaasd toen er een "brief aan de redactie", OK, het was een e-mail, arriveerde uit de hoofdstad van Kazachstan. Hector had Berta in Astana bereikt. De wereld is klein geworden, het is "maar" 7.150 kilometer of iets minder dan 78 uur rijden.

Inzicht van de dag: Het gaat er niet om dat je eruit komt, het gaat erom dat je er goed in komt.