Zoals aangekondigd maakt de zon ons vanmorgen wakker. Ergens heb ik het gevoel dat het onderwerp zonne-energie een uitdaging wordt voor Torgit. Ik wil knuffelen, jij zet de zonnezak op. - De slimmerik geeft toe, zou Torgit zeggen. - Ik realiseerde me toen niet dat ik me hier 's avonds schuldig over zou voelen. - Want vandaag was blijkbaar een goede dag om van de zon te genieten. We hebben ons vorige record verbroken. Terwijl we op Sinterklaas 530 Wh hadden, haalden we vandaag zelfs een indrukwekkende 580 Wh. Torgit gaat er nu vanuit dat we een zesje voor zouden hebben gekregen. - Waarschijnlijk moet ik binnenkort seks opgeven om een zes te halen. Wat een tijd dat elektriciteit zo makkelijk uit het stopcontact kwam. - Maar als ik hoor dat Europese landen opnieuw roepen om kernenergie te erkennen als groene stroom, kan ik alleen maar sarcastisch reageren. Zoals ze in de jaren 80 zeiden: "Kernenergie is grappig, het straalt altijd". - Maar terug naar zonne-energie.
Ik wist dat we in Portugal iets betere waarden haalden dan in Duitsland. Maar ik had het nooit voor mogelijk gehouden dat we de cijfers van de fabrikant voor hartje zomer zouden overtreffen. Want de zon is hier ook relatief vlak.
Anders genieten we ook zelf van de energie van de zon. Mijn ochtendritueel om eerst een duik te nemen in de Atlantische Oceaan is niets nieuws. Maar als Torgit vandaag yoga doet, ben ik weer gemotiveerd om iets te doen. - Sit-ups, press-ups, squats, planks en verschillende rekoefeningen. - Daarna ga ik op fietsenjacht, dat wil zeggen naar Lidl. Ja, zoiets bestaat hier ook. - Op de terugweg kom ik Anja en Micha tegen. - Micha komt net terug van asperges steken. - Er zijn hier eigenlijk wilde groene asperges. Ik heb het een paar dagen geleden kunnen proberen. - Gewoonweg geweldig. Misschien vertelt hij me precies waar hij die kan vinden als hij de kans krijgt.
Dan is het tijd voor de hangmat. We besluiten om in de hangmat te ontbijten - rond 14.30 uur is het waarschijnlijk veilig om het een laat ontbijt te noemen. Dus we zitten, met een lamsvel op onze rug, en ontbijten gezellig. Er passeert een groep wandelaars die zich zichtbaar ergert aan de aanblik.
Terwijl ik er even over nadenk, realiseer ik me dat het onderwerp cadeaus elk jaar, na de eindejaarsconferentie, in mijn gedachten is geweest. Ik heb mijn selectie altijd gebaseerd op een gedicht van Joachim Ringelnatz....
"Geef groot of klein,
maar altijd waardig.
Wanneer de ontvangers het geschenk wegen,
laat je geweten zuiver zijn.
Geef van harte en vrij.
Geef het cadeau,
wat in je leeft
van mening, smaak en humor,
zodat uw eigen vreugde voor
zul je rijkelijk beloond worden.
Geef met geest zonder sluwheid.
Wees bedachtzaam,
dat jouw geschenk -
Je bent jezelf."
Niet zelden was deze tijd van "contemplatie" minder contemplatief dan gepland. - Als ik bijvoorbeeld denk aan de cadeaus die we jaar na jaar hebben uitgekozen voor de medewerkers van ons partnerbedrijf, is het jaar na jaar moeilijker geworden om het iedereen naar de zin te maken en trouw te blijven aan de bovengenoemde "principes". - Gisteren berichtte ik bijvoorbeeld over het FISH motivatieboek. - Een jaar lang gaven we het aan elke werknemer die bij ons werkte. Er kwam heel wat op af. Van de "kleine" klerk tot de Raad van Bestuur. Uiteindelijk werd het boek het meest gelezen in de zogenaamde "gifkeuken", dus op administrateursniveau. Tot mijn vreugde kwam er veel positieve feedback uit delen van het bedrijf, waar alle schuldvragen altijd centraal stonden. - Het was beter geweest als de directieleden, divisiemanagers etc. het heft in eigen handen hadden genomen. Het feit dat ik dit boek hier in de rubriek "vieze kinderen" aantref, is eigenlijk veelzeggend. (Torgit's note: Hoeveel nachten heb ik liggen woelen om opdrachten in boeken te schrijven? De eerste levering was 60 en we hebben meer boeken besteld. De eerste opdrachten waren zeker makkelijk te lezen, maar op een gegeven moment liet mijn handschrift te wensen over 😉 )
Vandaag kan ik gewoon achterover leunen en ontspannen. Hoewel ik het altijd leuk heb gevonden om cadeaus te geven, heeft dit ook zijn aantrekkingskracht.
Maar Torgit lijkt ook ontroerd te zijn door het onderwerp Kerstmis...
In een prachtig artikel van Vabora Yoga uit Bonn over overvloed, geluk en onthaasten, ook in relatie tot Kerstmis, stuit ik op de uitdrukking "in deze laatste 2 weken". - Het is nog maar een week tot Kerstmis. Dat ziet ze verkeerd. Het kan gebeuren. En toen viel bij mij het kwartje met zoveel kracht: er zijn nog 2 weken tot het einde van het jaar. Voor mij was Kerstmis altijd de deadline en de maat aller tijden. Want dan eindigde onze stress, onze eindsprint. Op 24 december trok ik de deur van mijn kantoor achter me dicht en ging ik ontspannen liggen, denkend: alles is klaar. Er is niets meer te doen.
Om vervolgens vol afschuw opnieuw te beginnen: Hebben we alles voor Kerstmis? Nee, natuurlijk niet. Het schuldige geweten slaat meteen toe. Zijn de kerstversieringen wel mooi genoeg? Had ik, had ik, had ik meer moeite moeten doen? - De versieringen van de buren zijn veel mooier. Waarom ben ik niet eerder begonnen met de voorbereidingen? Ik vind koekjes bakken eigenlijk wel leuk. Maar wanneer? En wie gaat ze eten? De nieuwe broek knelt weer. Wat geef ik aan wie? Ik koop snel een paar cadeautjes. Het is hoogseizoen voor mijn innerlijke criticus. En ik heb een slecht geweten.
Wat eten we met Kerstmis? Het zou iets speciaals moeten zijn. Je trakteert jezelf op iets.
Wat doen we en wanneer? Wie zien we wanneer? Toen ik een kind was, draaide Kerstmis om rondreizen: lunchen bij de ene oma, koffie met gebak bij een andere oma, dineren bij overgrootmoeder. Het was altijd heel gezellig, maar ook een soort karwei en niet zonder moeite. Er waren altijd ruzies op kerstavond omdat alles perfect moest zijn, iedereen een ander idee had van hoe het moest zijn en de zenuwen op scherp stonden.
Begrijp me goed, ik hou heel veel van mijn familie. Niet alleen met Kerstmis. En Marc en ik maken alleen ruzie over triviale dingen als we dat doen. Onze innerlijke kinderen vechten om de schimmel in de zandbak. We zijn het altijd eens over belangrijke dingen. En dat is wat telt. Misschien zullen we op een gegeven moment een contemplatief adventseizoen creëren, tijd nemen voor Kerstmis en de mensen van wie we houden, zonder een hectisch tempo en een schuldig geweten. Misschien leren we hier op onze reis dat het niet altijd "of - of" hoeft te zijn, ofwel stress in Keulen of rust en stilte op vakantie* ergens anders, maar dat het ook gewoon in Keulen kan zijn of het centrum van ons leven.
Sommige nieuwtjes komen met vertraging. - Zes dagen geleden meldde Rolling Stone dat Bodo Staiger was overleden. - Nu vragen sommige mensen zich waarschijnlijk af wie Bodo Staiger is. - Sommigen herinneren zich misschien de film "The Fan" met Desirée Nosbusch in de hoofdrol. Bodo Staiger speelde de mannelijke hoofdrol, R, een popster, in deze Duitse horrorfilm. De film niet kennen is geen schande, zelfs Bodo heeft het einde niet gezien. De connectie met Marius Müller-Westernhagen doet ook zeker geen belletje rinkelen. De twee speelden in een schoolbandje met de illustere naam Harakiri Whoom. Toch zijn er redenen om hem te kennen.
"Upbeat, in de maat, in vier-beat, het moet klinken."
Correct - triadische dimensies zijn tactvol, lichtspelindrukken zijn kleurrijk. - Kleurtoon, halve toon en synchrone trillingen.
Bodo Staiger was het hoofd van de Düsseldorfse band Rheingold. - 1981- Ik was dertien en had mijn eerste stereo-installatie. - Aan Dolby Surround had nog niemand gedacht. In plaats van computerspellen waren er videospellen, bijvoorbeeld Activision Tennis voor de Atari 2600 spelcomputer - als er één liedje was dat bij deze tijd paste, was het dit wel. - Rust in vrede.
"Conclusie, vertrek, sequenties, zonder grenzen"
Het leven gaat, het leven komt. - Wat komt is nieuws dat deze dag heel, heel, heel, heel bijzonder maakt. De dochter van mijn jongste neef Tim is vandaag geboren. - Felicitaties aan Majda, zijn vrouw en hem. - Maar bovenal gefeliciteerd met de briljante naamkeuze. Emily Sophie. De fantastische wereld van de Spirit of Ecstasy. Je dochter vernoemen naar een legendarisch radiateurfiguur is niet cool, het is cooler.
"Lichte spelimpressies zitten vol kleur."
De genen kunnen niet worden ontkend, het kind lijkt te veel op zijn opa, mijn zwager Achim. - Als ik Majda's familie ken, zullen er binnenkort foto's zijn die de moederlijke lijn bewijzen. Ik kijk ernaar uit.
De frisse lucht, de energie van de golven maakt me slaperig - plotseling dommel ik in. Als ik weer wakker word, is het al merkbaar afgekoeld. Tijd om alles weer op te bergen en de afwas te doen. Want zulke alledaagse dingen zijn hier natuurlijk ook te doen. Later zitten we in Hector. We zijn aan het koken. We eten weer pasta. Het is grappig dat we er nooit genoeg van krijgen. Soms heb ik het gevoel dat het iets met me heeft gedaan dat ik onder de Italiaanse zon ben verwekt.
Ps: Het busje op de startfoto van vandaag ontdekten we trouwens bij de VW-dealer. Let op de kerstveiligheidsvoorschriften, met brandblusser op de achtergrond.
*Ik moet Torgit af en toe uitleggen dat dit geen vakantie meer is. - Dit is ons leven.
Inzicht van de dag: Het leven, slecht nieuws en goed nieuws. De mix bepaalt tevredenheid.
Dutch 
German 
English 
Italian 
French 
Japanese 
Spanish
Recente reacties