Dag 102 - Speel niet met de vieze kinderen...

"...zing hun liederen niet.

Waarom ga je niet naar de bovenstad? Doe zoals je broers!"

Advent, Advent, er brandt geen klein lichtje ...

Vandaag begint met een gemengde noot, tenminste wat het weer betreft. Toch besluit ik eerst naar de Atlantische Oceaan te gaan. Op weg naar het water maak ik een praatje met Etienne, onze buurman. Ondertussen ben ik bevriend geraakt met zijn baby, een jonge pup. Een mix van Shar-Pei en Cão Fila de São Miguel. (Torgit's note: Het nieuwe Duitse spellingsysteem overvalt me alweer: Hoe spel je Pläuschchen? Oh, dat was al in het oude ... ? Schat, schrijf alsjeblieft kleiner Plausch. Dank u.)

Als je naar hun poten kijkt, is het duidelijk dat wat hier nog klein en aaibaar is, zeker een echte beer zal worden - het water is ongelooflijk verfrissend. Er zijn hier aan de waterkant ook bepaalde routines. 

Het is fijn dat net als thuis, sorry dat we thuis zijn, onze dagelijkse koffieceremonie erbij hoort. Daarna de zonnetas opzetten, Tetris spelen, dat wil zeggen de bus opruimen ...

Bij de koffie kijk ik naar buiten en zie de camper van onze nieuwe buren. Zij is Oostenrijks, hij Zwitsers. Hun caravan heeft een opvallend kenmerk dat ook de honden lijkt te interesseren: een kattenluik. Alleen 's nachts, als de honden slapen, loopt de kater rond.

Als het begint te regenen, gebruiken we de tijd om wat te lezen. - Zodra het weer opklaart, gaat Torgit naar het strand. Gewoon gaan wandelen, nee, dat gaat niet. Je moet iets doen. Torgit probeert eerst haar creatieve fase uit te leven. Stel je voor hoe zo'n door en door rationeel, gestructureerd mensenkind creatief wil zijn. Zonder plus en min, zonder rekenliniaal, zonder passer, zonder parallellen, rechte hoeken enzovoort. Maar met veel zelfkritiek in zijn bagage. De vroege fase, tekenen op het strand in het zand, is gefotografeerd, maar wordt niet openbaar gemaakt. De late fase, het breken van een schelp om zijn liefde voor zijn man te verklaren, werd ook weggegooid. (Opmerking van Torgit: Heb ik je ooit verteld over mijn beginnerscursus schilderen en tekenen? De blik op het gezicht van mijn tekenleraar toen ik de liniaal uitpakte? 😉 )

Terwijl Torgit denkt aan samenzijn op het strand, word ik een beetje ontrouw. Ik weet niet hoe het gebeurde, maar opeens had ik "Baby" in bed. - Godzijdank zag Torgit dat niet. Honden horen niet in bed. - Wat een schande eigenlijk! - Maar ik kan drie van Torgit's kunstwerken redden van de ondergang, in ieder geval digitaal. (Opmerking van Torgit: SCHAAAHAAATZ, wat doet de hond in ons bed???)

Weer komen wij, of moet ik zeggen Torgit, in een regenbui terecht. Hij komt drijfnat aan bij de bus. Vooral als het nat is en er dingen gedroogd moeten worden, wordt het snel krap in de bus. Onze defecte achterbank draagt daar aan bij. Dus besluit ik Anja en Michael op te zoeken in de volgende droge fase.

Een paar dagen geleden raakte ik met ze aan de praat. Ze zijn een stel sinds 1991 en reizen sinds 1992 voor lange periodes. Bulgarije, Griekenland, Roemenië en Turkije stonden op hun lijstje.

Daarna toerden de twee steeds weer alleen, maar pas in 2008 besloten ze eindelijk om alles te verkopen en gewoon op pad te gaan. Ze zijn nu al negen jaar onderweg in een oude spaarbank. - Ja, je hoort het goed, ze hebben een oud bankvoertuig omgebouwd voor hun doeleinden. Inclusief het verwijderen van de balie, bepantsering enzovoort. Wie kan zich zulke voertuigen nog herinneren? Wat er in de loop der jaren van het project terecht is gekomen, lijkt op het eerste gezicht een beetje bizar. Ik noem maar het fietsenrek op de motorkap, of de bevestiging voor de biertafel achterin, de tuin in het reservewiel...

Er is toch bijna geen Duitser die de zin "Als het om geld gaat, ..." niet goed kan afmaken? - Bestaat er een bekendere reclameslogan in de financiële sector? - Maar bij deze spaarbank gaat het niet om geld, goud of aandelen, maar om echte waarden, geluk en plezier! -Als de Spaarbankenbond dat eens wist?

Bij deze twee hoorde of las ik ook voor het eerst de term WAGENVOLK. 

Een oud Volkswagen-logo werd toegevoegd aan het oude Daimler. Behalve dat VOLKsWAGEN WAGENVOLK is geworden. De S moet verloren zijn gegaan. Ik vind deze uitdrukking ongelooflijk sympathiek.

Anja en Michael hebben zich door de jaren heen thuis gevoeld in hun voertuig. Ik vind het vooral leuk hoe persoonlijk hun voertuig aanvoelt. De Sparkasse heeft nu een volledig functionele keuken, een houtkachel, een bibliotheek enzovoort. Natuurlijk polariseert deze auto.

"...Zo zei de moeder, zo zei de vader, zo leerde de voorganger.

Maar hij bleef door het tuinhek sluipen - en in de konijnenhokken, waar ze zesenzestig speelden... rond tabak en rattenhuiden -

Meisjes loensen onder rokjes - waar op oude houten kisten

Katten dommelen in de zon - waar je was toen de regen naar beneden kwam, 

Engelbert, de domme, luisterde, die op een haarkam beet, Rattenvangerliedjes bliezen..."

"...Ze brachten hem naar een school in de bovenstad,

kamde zijn haar en krullende taal glad..."

Anja meldt dat ze sceptisch worden bekeken door de yoghurt cup factie. Gewoon vieze kinderen. Ik moet lachen om deze uitdrukking en begin spontaan het refrein van het gelijknamige liedje te zingen. Het is meteen duidelijk dat ze het liedje allebei kennen en leuk vinden. Ik realiseer me dat ik het bijna vergeten was, net als Sparkassen Fahrzeuge. Maar ik was er dol op. Ik moet eraan denken om een rattenvel te halen als ik de kans krijg. 

"...Hij werd rijk uit wraak. In de bovenstad

bouwde hij een huis voor zichzelf. Nam elke dag een bad..."

Maar we delen niet alleen een voorliefde voor groezelige kinderen, we lezen ook dezelfde boeken. Hier ontdek ik bijvoorbeeld het boek "nog meer vis". Dit is het tweede deel van een driedelige boekenreeks. Het eerste deel kreeg ik jaren geleden van mijn goede vriendin Susanne. Deel één, "Vis, een ongewoon motivatieboek", is precies wat de titel beschrijft. Motivatie wordt op een ongelooflijke manier overgebracht.

"Hield van hooggeplaatste vrouwen,

snelle auto's en muziek,

blond en luid en dik als honing."

Dit weerspiegelt de filosofie van Pike Place Fish Market. Eenvoudige regels voor gelukkige mensen op de werkplek, of moet ik zeggen speeltuin? John Christensen, de auteur, creëerde deze filosofie om een "teamcultuur" te creëren. De Pike Place vismarkt in Seattle is nu wereldberoemd. Eenvoudige visverkopers zijn sterren geworden.

De "regels" zijn zo eenvoudig en iedereen, echt iedereen, kan ze toepassen in zijn dagelijkse werk. Wat in Seattle een show lijkt bij het verkopen van vis, is onderdeel van het hele gebeuren. De vis vliegt door de lucht, er worden grapjes gemaakt, klanten worden erbij betrokken. Routinematig werk en een zware baan worden leuk en aardig. - Het enige wat je in gedachten moet houden zijn de volgende vier principes:

1. kies je instelling

We hebben allemaal een vrije keuze, we kunnen beslissen, niet altijd of, maar met welke houding we ons werk doen. Tobias Beck zou zeggen, zoals bewoners, zeuren en klagen, of er het beste van maken. Zelfs als we de omstandigheden niet kunnen veranderen, hebben we nog steeds de vrijheid om onze houding te veranderen. - "Love it, leave it or change it." En hier kun je zien hoe gemakkelijk "veranderen" kan zijn.

2. plezier en spelletjes!

Een werkplek kan ook een speeltuin zijn. We moeten gewoon ons innerlijke kind weer wakker maken. Het kleine mannetje dat urenlang speelde, dat nooit gemotiveerd hoefde te worden. Geef jezelf toestemming om ook op het werk plezier te hebben en te spelen. Je hebt maar weinig speelruimte, dus begin klein. Neem planten mee, hang foto's op, begin te spelen. Dat is belachelijk? - Dat is prima!

3. anderen vreugde brengen

Als je vreugde geeft aan anderen, zul je zelf ook vreugde voelen als gever. Wie veel heeft, is niet rijk, maar wie veel geeft.

Maak je collega's, werknemers, managers en klanten blij. Kijk specifiek uit naar zulke kansen. Dit zal de werksfeer op de lange termijn enorm verbeteren en je de hele dag door een positief gevoel geven.

4. wees aanwezig!

Leef in het hier en nu, leef in aanwezigheid, (of tegenwoordige tijd? laat maar) wees aanwezig. - Wees volledig aanwezig, of je nu aan het bellen bent, aan het lezen bent of iets anders aan het doen bent. Niet alles tegelijk doen is pure zelfbescherming, want het voorkomt een burn-out.

Vandaag heb ik ook een kort gesprek met Anja en Michal. Dus ik neem weer een quote voor ons mee naar huis. Reizen: Verbeelding gaat, ervaring komt.

Maar de reden voor mijn bezoek vandaag was eigenlijk om Michael te vragen samen met mij naar onze achterbank te kijken. Hij heeft tenslotte de bijnaam MacGyver. En terecht. Samen krijgen we het voor elkaar om de bout in het scharnier los te draaien en de achterbank omhoog te zetten. Daarna leer ik hoe ik de bekleding vakkundig kan verwijderen. Samen komen we steeds dichter bij de bron van het probleem. Uiteindelijk is het een draad die uit een scharnier is gesprongen. De achterbank is niet alleen toegankelijk gemaakt, maar werkt ook weer perfect.

Ondertussen heeft zich een kleine menigte toeschouwers gevormd die verbijsterd naar onze bagage kijken. Sommigen lijken niet te begrijpen hoe dit allemaal in een klein busje past. Maar wij begrijpen onze Tetris.

Vervolgens gaan we terug naar het achterlicht. Hoewel we hier geen sluitende oplossing kunnen vinden, kunnen we wel de bron van de fout beperken. Dit geeft me in ieder geval een goede basis voor de volgende discussie met mijn vriend, de VW-specialist.

Tussendoor heb ik ook even de bestuurdersstoel verwijderd om onze aansluitkabel voor de zonnetas opnieuw te leiden, geleerd hoe ik de zekeringen op de afzonderlijke zekeringdozen moet controleren, dat we vier zekeringdozen hebben en nog veel meer. - Ondertussen is het donker geworden. Het laatste werk is voltooid in het licht van de zaklamp.

"Dank je Michael, zonder jou was het zeker niet gelukt!"

Torgit heeft tussendoor wat soep gekookt. Omdat we door en door bevroren zijn, sluiten we de schotten en zetten de bijverwarming aan. De soep is een zoete aardappelsoep met wortels, gesauteerde uien, curry- en paprikapasta, kokosmelk, gember, groentebouillon en een snufje zout, kurkuma, chilipeper en versgemalen peper. - Hij smaakt niet alleen heerlijk zoet en kruidig, maar verwarmt je ook.

Ondertussen heeft Etienne het kampvuur weer aangestoken. - We hebben dus geen kaars voor de derde advent, maar zo'n vuur is toch wel iets. - Hij staat daar met twee Schotten die net zijn aangekomen. Alle drie zijn ze bedekt met dikke juwelen. Ik sta naast hen in korte broek en T-shirt. Het is heerlijk warm hier bij het vuur, om niet te zeggen heet. Etienne lacht en vertelt me dat ik 's ochtends al in de Atlantische Oceaan zwem. Het is inmiddels bekend. Iedereen denkt dat ik gek ben. - Iedereen? Nee, zeker mijn moeder niet. Zij was de eerste en de laatste die elk jaar in de stuwmeren sprong. Dat maakt duidelijk waar dat vandaan komt. - Zelfs nu ze meer dan 80 is, doucht ze nog steeds buiten op het terras tot het vriest.

Later, als ik in mijn bed lig, neurie ik nog eens zachtjes in mezelf...

"...Zijn lichaam werd drijvend gevonden in de rattenvijver.

Rondom bliezen de groezelige kinderen op de kam:

Speel niet met de vieze kinderen..."

Inzicht van de dag: Voor de tweede keer heeft het ontwerp van de VW slaapbank mijn beslissing voor de SpaceCamper bevestigd. Met dank aan VW!