Dag 101 - Olhão - Miele Miele sprak de tante...

...die de wasmachines kende.

Vandaag begint met een grote schoonmaak. Na het ontbijt worden de waterzakken en de watertank gevuld, gestofzuigd, gespoeld en van binnen schoongemaakt. - We kunnen en willen de pracht en praal van de een of andere camper in onze buurt niet bijhouden. Sommige yoghurtpotten zien eruit alsof ze gisteren uit de winkel zijn geduwd. Alles is nog goed met de wereld hier. Bijna zoals het vroeger was, toen papa op zaterdagmiddag na de grote boodschappen langs de weg stond, spons in de hand. Eerst werd de auto gewassen, daarna gepoetst. Liga Live was op de autoradio. Mama stond ondertussen met de stofzuiger te zwaaien.

Maar we willen vandaag ook vuile was doen. We lijken geluk te hebben vandaag, want twee wasmachines zijn meteen vrij. We hebben veel was. Dus eerst wassen en drogen.

In Portugal lijkt het nog steeds de gewoonte te zijn om kleding op een centrale plek te wassen. Terwijl er in Duitsland in bijna elk huishouden een wasmachine staat, zijn er hier nog veel openbare wasplaatsen. We zien vaak moeders en oma's naast elkaar hun kleren wassen. Steeds weer komen we porseleinen wastafels tegen in de vorm van de oude wasborden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de wasserette deze plek van communicatie heeft vervangen. Zelfs vandaag de dag bedient een oud vrouwtje de machine. Miele sprak de tante, we worden aan deze reclameslogan herinnerd als we haar zien. - Het is algemeen bekend dat we krimpen naarmate we ouder worden. Maar we zouden wel heel erg oud moeten worden om dat in te halen.

Na de klusjes richten we onze aandacht op straatkunst. Zoals het hoort, is dit vooral in de wat donkere gebieden. Ik zou Hector hier niet 's nachts willen parkeren. Waar we ook parkeren, we worden meteen gescand en onder de loep genomen. Toch vinden we dat onze jacht de moeite waard was. Het is altijd spannend wat er te ontdekken valt.

Omdat onze voorraad bijna op is, gaan we op zoek naar een supermarkt. Dit keer proberen we eerst een Pingo Doce. Op hetzelfde moment bestormt een horde zigeuners, sorry reizende mensen, de winkel. Ik zou wel eens willen weten wie er op dat moment geen bedenkingen had. Ik realiseer me dat ik me nog steeds niet van hen kan bevrijden. Ik voel me schuldig tot het moment dat ik Torgit haar handtas beschermend zie vasthouden.

Een oudere heer spreekt ons aan op de parkeerplaats. Hij wil alleen maar een vriendelijk "Kölle Alaaf" zeggen. Aan het eind van het gesprek hebben we een lange lijst met tips over wat we nog meer moeten zien in de Algarve en het achterland. - En ik dacht altijd dat mensen uit Koblenz lui waren.

We gaan weer op weg richting Praia de Loulé Velho. Hier willen we mijn bril weer ophalen. Als we aankomen, kunnen we nog net de zonsondergang zien. Daarna zitten we nog even bij het vuur. Omdat we hier nog maar een paar dagen zijn, is het bijna een beetje alsof we thuiskomen.