Dag Nr. 97 - Het wordt krap ... - Ontruimingen op de stranden van de Algarve?

"De meest vrome kan niet in vrede leven, 

als de slechte buur het niet leuk vindt."

Friedrich von Schiller

Als ik vanochtend mijn eerste oog open doe, hoor ik onze schuifdeur. Marc is het zonnepaneel aan het ophangen. Hij komt mopperend terug. Vannacht, twee auto's verderop, is een nieuwe auto zo ver naar voren gekropen dat we in de schaduw staan. Stom, want de kabel van ons zonnepaneel is helaas niet lang genoeg om het in de zon te plaatsen. Maar het helpt niet, het kan nu niet anders. Zoals de goede oude Schiller ooit zei ... 

Het was zeker niet opzettelijk. Net zoals sommige mensen vooraan de bagageband op het vliegveld moeten staan zodat niemand iets kan zien. We zullen bij de volgende gelegenheid een langere kabel moeten aanschaffen. Hoewel onze SpaceCamper twee 200Wp zonnepanelen permanent op het dak geïnstalleerd krijgt, nemen we ook onze huidige zonnetas mee voor de winter als de zon laag staat.

We drinken eerst onze koffie en zijn bijna weer blij. We zijn pas echt blij als de zon zover is dat ons zonnepaneel in de zon staat en al 20Wh heeft opgewekt. Dit kan een lamp van 40W* een half uur van stroom voorzien, of een lamp van 20W een heel uur. Onze nieuwe SpaceCamper zal worden uitgerust met LED-lampen, die x keer minder energie verbruiken. Ik kan nu niet rekenen. Ik ben ingenieur en ze zeggen allemaal dat ze niet kunnen rekenen. Ik kan me nog herinneren hoe we op kantoor met 4 ingenieurs de rekruteringstest voor landmeetkundige technici kregen en bijna onze oren braken. Ik moet 20 jaar eerder voor deze test zijn geslaagd, anders was ik waarschijnlijk niet aangenomen.

Uiteindelijk zijn het de kleine dingen die je gelukkig maken. Zoals een goede koffie. Of een zonnestraal die je neus kietelt. En natuurlijk meer en meer zee.

Na de koffie gaan we de zon in, ik werk wat aan de blog en Marc gaat zwemmen. Als hij terugkomt, duikt onze nieuwe buurman op en Marc maakt een praatje. Het wordt me langzaam duidelijker waarom Marc zijn hele leven al praat voor de kost. Het is wat hem gelukkig maakt en waar hij echt goed in is. Als ik uit balans ben, ga ik naar zee of joggen. Als Marc uit balans is, stuur ik hem voor een praatje. Dat doet wonderen voor ons allebei.

Later komt onze tuinkabouterbuurman langs en vertelt ons dat het GNR vandaag het strand aan de andere kant van de rivier heeft opgeruimd. Eigenlijk worden beide kanten altijd op dezelfde dag opgeruimd. Aangezien dit vandaag nog niet is gebeurd, komen ze waarschijnlijk morgen. Marc en ik kijken elkaar aan. Wat moeten we doen? De tuinkabouter geloven en vertrekken? Of pokeren en blijven zitten? We besluiten te blijven.

*Noot van de redactie: Peren? - Als het aan Torgit ligt, is mijn beste vriend zeker een lampenverkoper, maar hij zit in de gloeilampenbusiness. - Denken aan de goede oude gloeilamp is als denken aan de goede oude Duitse mark. Je voelde je er beter door. Maar gevoelens kunnen bedrieglijk zijn. En één ding moet duidelijk zijn: Generatie Y en Z hebben geen idee waar we het over hebben. En dat is maar goed ook.

Realisatie van de dag: Praten, praten alleen helpt niet om gelukkig te zijn. - Vandaag was niet mijn dag.