Dag 92 - De zon stuurt ons geen rekening...

We genieten echt van dit project. Vooral omdat wij, in vergelijking met sommige kampeerders met hun platdak-modules, het voordeel hebben dat we onze zonnetas zo kunnen opstellen dat hij ondanks de vlakke zon nog steeds werkt. Aan het eind van de avond betekent dit dat we een extra dag op het strand kunnen blijven. Water en elektriciteit zijn fundamentele zaken voor ons geworden. Ze betekenen vrijheid en onafhankelijkheid. 

Verder gaat de dag snel voorbij. Mijn sport vandaag is bomen zagen. Samen met onze Zwitserse buurman hebben we een hele boom omgezaagd. - Want we willen vanavond een kampvuur maken. Tussendoor stoeien we met de hond en blijven we de lambrisering herschikken. Als de zon ondergaat, hebben we 470 Wh (wattuur) opgewekt. Dat klinkt misschien niet veel, maar een gloeilamp van 50 watt kan meer dan negen uur licht geven. - Dit moet nog een beetje geoptimaliseerd worden. (Opmerking van Torgit: Nee, de boom is niet geveld voor het kampvuur, maar is omgevallen tijdens de laatste storm. Dat zeggen ze).

Ik was van plan om wat te vertellen over mijn leesvoer. Aan de ene kant hebben we nog twee nummers van de

Ik kocht mijn eerste exemplaar van de Inspecteur Dupin-serie van Jean-Luc Bannalec. Deze Bretonse misdaadromans zijn gewoon te mooi. Een eerbetoon aan Bretagne en vooral aan de Bretonnen. - Ik ben nu bijna aan het einde gekomen van het vierde deel, Bretonse Trots. Deze keer heeft het de inspecteur meegenomen in de wereld van de oesterkwekers. Deel drie, Bretons Goud, speelt zich af in de wereld van de zoutmoerassen op het schiereiland Guérande. De wereldberoemde fleur de sel hangt in de lucht. Maar de wereld van de zoutboeren lijkt niet zo gezond. Deel twee, Bretonse branding, speelt zich af op de Glénan-eilanden. Alleen al de beschrijvingen van de eilanden, met hun vermeende witte zand, kristalheldere water als een soort Caribisch paradijs, zouden reden genoeg moeten zijn om er nog eens naar te kijken. Want toen ik deze roman las, hadden we Bretagne al verlaten. Deel één Bretonse Omstandigheden speelt zich af in het kunstenaarsdorp Pont Aven. De misdaadromans zorgen ervoor dat je Bretagne zo graag wilt bezoeken dat het een must-read zou moeten zijn voor iedereen die van plan is Bretagne te bezoeken. (Opmerking van Torgit: Helaas was het weer in Bretagne zo slecht dat we snel zijn doorgereisd. Het heeft geen zin om de eilanden te bezoeken als het regent. Maar we moeten er zeker nog een keer heen. Bij beter weer).

Zoals jullie weten, zijn we nu in Portugal. Daar hoort volgens mij ook bij dat we een boek van Fernando Pessoa hebben gelezen. Hij is tenslotte een van de belangrijkste dichters van Portugal.

Reden genoeg voor mij om in onze boekenkast in Keulen op zoek te gaan naar een heel bijzonder boek. Want er is een boek van Pessoa waar ik erg dol op ben. Als twee vrienden je een boek aanraden, onafhankelijk van elkaar, dan moet je het lezen. Voor mij was dat "Anarchist Banker". Zowel mijn oude vriend Uwe uit Berlijn als mijn oude verzamelleider in de Wandervögeln Tabbu, oftewel Holger in het echte leven, gaven me dit boek op bijna hetzelfde moment. Misschien omdat ze allebei oude revolutionairen in hart en nieren zijn.

In een soort monoloog beschrijft het boek een gesprek tussen een zakenman en bankier, dat hij op een avond heeft met een gast in zijn huis. Diezelfde gast vraagt of hij heeft gehoord dat zijn gastheer vroeger anarchist was. Tegen alle verwachtingen in geeft hij niet alleen openlijk toe dat dit het geval was, maar legt hij ook uit dat hij vandaag de dag nog steeds een overtuigd anarchist is. Zijn gast vraagt zich natuurlijk af hoe het mogelijk is om het leven van een bankier te combineren met dat van een anarchist. De bankier legt uit waarom hij bijna gedwongen was om rijk te worden om zijn idealen te kunnen blijven handhaven. Zijn redenering lijkt zo echt dat je uiteindelijk denkt dat de ware anarchist een bankier moet worden, de ware bankier is een consequente anarchist.

Aan de ene kant vind ik dit boek zo spannend omdat revolutionair denken en geld goed samen lijken te gaan. Aan de andere kant omdat het werd geschreven onder de indrukken en politieke onrust van de jonge Portugese Republiek. Het boek werd gepubliceerd in 1922. Pas in oktober 1921 hadden troepen van de republikeinse Nationale Garde GNR geprobeerd de regering omver te werpen.

We mogen blij zijn dat het GNR van vandaag voor ons alleen een gevaar vormt in de zin van een parkeerbon voor wild kamperen.