Dag 90 - Vrij en wild

Vanochtend is het tijd om afscheid te nemen op de camping. We willen weer vrij en wild zijn.

Maar eerst moet je alles laden wat geladen moet worden. Je zou niet geloven hoeveel er is. iPhones, MacBooks, batterijen voor de drone, zaklamp, tandenborstels, stofzuiger, blender. - Dan is er nog water om in te slaan, douche, watertank, twee waterzakken. Tot slot moet Hector alleen nog klaargemaakt worden om op te stijgen. Van de wiggen af, het hoge dak laten zakken. - Het vinden van een nieuw bepakkingssysteem is een beetje een uitdaging. Waar laten we de zonnetas, wat doen we met de ruimte die we hebben gewonnen met de twee nieuwe tassen? We denken voortdurend na over wat er nog geoptimaliseerd moet worden. - We worden steeds beter en sneller.

Tegen de tijd dat we klaar zijn, is het nog lunchtijd. Want vandaag heeft het afscheid ons uit koers gebracht. Zelden hebben we zoveel aardige mensen ontmoet op een cursus. Iedereen komt om de hoek kijken met goede wensen en adviezen. - Omdat we nog boodschappen moeten doen, is Torgit zichtbaar nerveus. Want het is mooi weer vandaag. We willen naar het strand. Maar ik heb nog een troef achter de hand. - Elisabeth, die ik tijdens de vlucht heb ontmoet, heeft me een plek in de buurt aangeraden.

Als we bij het strand aankomen, stoppen we bij de eerste de beste gelegenheid. Ligstoelen uitgepakt, nee, stoelen uitgepakt en dan een hapje eten. En dan, plop: gelukkig.

Later rijden we een paar meter verder onder de pijnbomen door. Hier staan de gekleurde. - Zo praat het witgoed over de busjes. Maar andersom heet het witgoed of yoghurtpotten. - De WAGENVOLK zijn net zo kleurrijk als hun busjes - Een Zwitserse man staat vlak naast ons. Hij woont al 13 jaar in zijn oude caravan. Zijn vaste metgezel is, in ieder geval de laatste drie jaar, een Duitse herder. Hoewel ik geen vriend ben van herdershonden, zelfs niet van Belgische, worden we meteen dikke maatjes. Dat kan natuurlijk komen omdat ik nog een heel pak gehaktballen heb liggen. Hij vindt ze lekkerder dan ik - maatjes voor het leven, of tenminste tot de volgende gehaktbal.

Pas later kom ik erachter dat mijn nieuwe maatje een getrainde militaire hond is. Mijn instinct had gelijk. Met zo iemand moet je bevriend raken, want je wilt niet dat hij je vijand wordt. De kerel heeft letterlijk veel kracht.

Ik gooi gewoon een paar gehaktballen in de ring. Het is niet makkelijk om het speeltje van deze hond af te pakken. Maar hij heeft geduld met me. Later zitten Torgit en ik gewoon te genieten van de zonsondergang. Eenvoudig, maar prachtig!

Een paar meter verderop zijn een paar Portugezen bezig met een kleine barbecue. - Ik pak snel mijn bord en ga in de rij staan bij de barbecue. De vermeende Portugezen blijken gulle Brazilianen te zijn. De durf wint het en ik krijg mijn worstje met een heerlijke salsasaus.

Later zitten we in de bus, hebben we onze sprookjesverlichting aangezet en luisteren we naar het geluid van de branding. Die zee maakt je altijd zo blij.

Inzicht van de dag: De vijand van de een is de vriend van de ander.