Dag 88 - Advent, Advent een beetje licht brandt...

Hondengeblaf maakt ons 's ochtends wakker. Honden lijken alomtegenwoordig te zijn in Portugal. Het geblaf van honden wordt van boerderij naar boerderij overgebracht als waarschuwing. Het geheel doet me een beetje denken aan primitieve volkeren die nog steeds blaffen. Hier in de beschaving blaffen mensen gewoon. - Dus uit bed en onder de koude douche. Tenminste, dat denken we. Maar het is heerlijk warm vandaag. Luxe! Dank je Rafael!

Allereerst verplaats ik Hector naar zijn oorspronkelijke standplaats. De elektriciteit aansluiten en de gasfles verwisselen zijn de onderwerpen voor deze ochtend. Totdat de gasfles is vervangen, scharrelen we koffie in de buurt. We raken aan de praat met Vincent, een Fransman.

Vincent was een ondernemer in Frankrijk. Hij had in zijn leven alles bereikt waar wij altijd van gedroomd hadden. Een groot huis aan zee, meerdere auto's in de garage... Maar één ding had hij niet bereikt: voldoening. In zijn woorden, hij werkte als een hond voor alles wat belangrijk voor hem was. Desondanks zou hij ongelukkig op zijn bank hebben gezeten. Maar op een dag herinnerde hij zich de woorden van zijn ouders.

Vincent is 54 jaar oud en zijn ouders komen uit de hippietijd. Ze reden rond in een oude Bully. Herinner je je die oude sticker "Kernenergie - nee bedankt" nog? Zij zouden er ook zo een op hebben gehad. Zijn ouders vertelden Vincent dat geluk geen kwestie van geld was. Maar reizen zou het geluk bevorderen.

Vincent verkocht toen zijn bedrijf, zijn huis, zijn auto's, gewoon alles. Meer dan drie jaar lang doorkruiste hij Europa. Scandinavië, Portugal, Spanje, Italië, Griekenland. Meestal alleen, maar hij is een man, lange periodes alleen zou fijn zijn, maar niet altijd.

Vincent maakt een zeer tevreden, gelukkige indruk. Het enige waar hij niet zo blij mee is, is het Frankrijk van vandaag. Het was een spannend gesprek op zondagochtend. We ontbijten in alle rust en houden daarna een siësta - de korte reis naar Duitsland was vermoeiend.

Als we wakker worden, beginnen we met het zingen van een verjaardagsliedje voor een oude vriend.

De foto is twee jaar geleden genomen op haar zestigste verjaardag.

Ik vind het heel mooi, geluk kan soms zo eenvoudig zijn.

Maar zelfs hier in Portugal zijn we niet altijd offline, het zijn gewoon verschillende onderwerpen.

We volgen momenteel een verhitte discussie tussen winterkampeerders. In een Facebookgroep, Wintercamping in Spanje & Portugal, reageerde een vrouw op een bericht over het onderwerp "Boetes tegen wildkampeerders aan de Portugese kust". - Haar vraag was of het alleen ging om het "witgoed" of ook om de kleurrijke busjes. Want ze had het gevoel dat alleen de duur uitziende campers getroffen werden. Daar viel wat te halen. - Uit de daaropvolgende discussie blijkt dat het ook in de camperwereld niet allemaal rozengeur en maneschijn is. - Sommigen zien dit als sociale rechtvaardigheid, anderen als uitbuiting van de rijken. Sommige commentaren zijn grappig, andere zijn angstaanjagend serieus.

Hier op de camping is het gelukkig rustiger - voor vanavond staat een excursie naar Faro op het programma, met verschillende kampeerders. - Wij gaan mee, want het is de eerste advent. Misschien is er wel een kerstmarkt.

Maar we zijn teleurgesteld: er is geen kerstmarkt, geen geroosterde amandelen en geen glühwein.

Maar iemand heeft een "all you can eat" Japans restaurant geopend. Torgit en ik houden niet van dat soort winkels. Vanuit ons oogpunt kan de kwaliteit er alleen maar onder lijden en zo was het. Niet verschrikkelijk, maar slecht.

In plaats daarvan ontdekten we wat straatkunst tijdens onze kleine wandeling door de stad. Afgezien daarvan is Faro op het eerste gezicht leuk, maar je weet hoe het is.