Dag 63 - Crash!

...eigenlijk begon de dag best goed.

Maar zoals ik al zei, het begin was goed. - We werden gewekt door de zon, de koffie smaakte goed, en daarna nog wat vroege ochtendgymnastiek. Tot zover alles goed. Toen hadden we een ontmoeting met SpaceCamper in Darmstadt. Aan de ene kant was het ontnuchterend, want alles kost geld, maar aan de andere kant was het heel positief. Want bij de jongens en vooral bij de sales manager Markus Liebenau krijg je altijd het gevoel dat iemand echt plezier heeft in zijn werk. Of moet ik zeggen, in zijn roeping? - Er zijn gewoon te weinig mensen die echt met hart en ziel in de verkoop zitten. - Je ziet het aan de namen op hun visitekaartjes: sales manager, consultant, key account... Bijna niemand heeft nog verkoper op zijn naam staan. Dus waarom niet gewoon vuurtorenwachter? Overigens kwam ik een paar dagen geleden zo iemand tegen bij Passadiços do Cabo Sardão. Hij zag er chiquer uit in zijn uniform en straalde meer competentie uit dan de meeste adviseurs. Alsof klanten echt zouden geloven dat het om het advies gaat? - Je kunt zien dat een goede verkoper achter zijn product staat.

Dat zie je aan Markus' gezicht, voor hem de Familie. Ook hier doet het eindbedrag pijn, maar je denkt dat je het juiste doet.

In 2016 reisden Torgit en ik door Marokko. Vooral aan Marrakech hebben we veel spannende herinneringen. De centrale marktplaats Djemaa el Fna met zijn slangenbezweerders, vuistvechters en zijn veelheid aan exotische eetkraampjes zal in ons geheugen gegrift blijven, net als Jardin Majorelle, een botanische tuin van 4000 vierkante meter. Het Majorelleblauw is er net zo alomtegenwoordig als de uitgebreide beplanting met cactussen. - Waarom vertel ik je dit? Torgit en ik bespreken momenteel alternatieven voor onze oorspronkelijk geplande route. Enerzijds omdat we sneller in het zuiden zijn dan we aanvankelijk dachten. Anderzijds omdat we nog steeds hopen op beter weer. Zou Marokko de oplossing zijn? - Sinds gisteren hebben we een paar nieuwe Nederlandse buren op de camping. Zij willen samen met een aantal andere kampeerders naar Marokko. Is dat ons ding - we weten het nog niet. Maar Marokko zou wel weer spannend zijn. We houden het weer in de gaten en dan zien we wel. Willen we echt duizend-en-een-nachten? Misschien worden het de Canarische Eilanden? Het belangrijkste is zon!

Maar nu we het toch over avontuur hebben, volgen er direct een paar camperavonturen. Een verhaal van onze buren Gabi en Rainer uit Recklinghausen klinkt bijzonder spannend. - Zij zijn niet alleen Portugal-experts, maar zijn zelf ook al jaren onderweg met een VW Bulli. - Zelfs een echte Bulli, een zelfgebouwde T2. Met vele jaren afstand klinkt hun verhaal over een ongeluk in Tito's "oude" Joegoslavië, zoals het toen nog heette, bijna komisch. Het verhaal had immers al veertig jaar de tijd gehad om te rijpen. - Maar toen vonden ze het zeker niet zo grappig. Na het ongeluk moest het busje een beetje uit elkaar worden getrokken, zodat de kreukelzone naar achteren werd getrokken. Tijdens de reparatie, die enkele dagen duurde, trokken ze in bij de plattelandsbewoners, er volgde een rechtszaak die waarschijnlijk meer op een komedie leek. - Welk verhaal zou je moeten vertellen zonder T1, T2, T3, T4 of, zoals in ons geval, T5?

We gaan weer op pad om de kust per fiets en te voet te verkennen. - Vandaag laat ik Torgit het huis op de klif boven de haven zien. Torgit is zelfs even opgewonden als ze een landmeetpunt vindt. Zo zijn de oude landmeters. - Elk landmeetpunt wordt met enthousiasme bekeken. Maar dan vraagt ze zich natuurlijk af waarom het er is. Wordt het huis verkocht omdat het nu al duidelijk is dat de zee het binnenkort zal opeten? De borden op de kliffen zijn immers niet bepaald geruststellend. Dus, zoals we al vermoedden, gaat het niet goed komen met dit huis en Torgit...

Ben ik vergeten te vertellen waarom de dag eindigde met een crash? Dan wil ik dat nu graag goedmaken. - Want ik wilde eigenlijk een paar spectaculaire video-opnames maken met de drone. Ze zijn zeker ook spectaculair geworden. Maar jij en ik zullen ze nooit te zien krijgen. Nadat ik alles op een rijtje had en alleen nog maar wilde opnemen hoe de drone over de klif vloog om Torgit en mij bovenop te filmen, gebeurde het. Een downdraft ving de drone net op toen hij over de rand vloog. Hij raakte de klif dus op de laatste centimeters. Toen kwam de crash. Ik probeerde nog een weg naar beneden te vinden, maar uiteindelijk moest ik het onder ogen zien. Geen enkele drone ter wereld is het waard om in stukken te worden geslagen op de grond ernaast. Maar het deed nog steeds pijn. - Fuck!

Torgit beweert dat ik laf tegen haar riep vlak voordat ze viel. Ook al durft ze niet over de rand te gaan. Ze zou ook gepiept hebben, onzin, jankte ze, lafaard!

Realisatie van de dag: In dit leven zal ik noch ober noch piloot worden.