Dag 51 - Walpurgisnacht in de herfst - Santuário da Peninha

Torgit heeft onrustig geslapen omdat "park4night", onze app voor het vinden van parkeerplaatsen, een mogelijke wake-up call heeft aangekondigd. Deze plek in het bos is ook een toegangsweg naar een militair terrein. Ik daarentegen slaap die nacht de slaap der rechtvaardigen. Het is nog niet te voorzien dat dit die avond zal veranderen. Dankzij de koude buitendouche ben ik meteen klaarwakker en besluit ik een kleine workout te doen.

Als ik had geweten dat er nog een yogales kwam, was ik misschien van gedachten veranderd. Dankzij Ilona krijgen we de beste yogales van mijn leven. Mijn rug krijgt eindelijk wat aandacht. Daarna denk ik aan mijn voormalige collega sales manager Dieter. Hoewel hij een beetje een dikke buik heeft, is hij altijd vol lof over zijn yogalessen. Dieter, ik moet toegeven, yoga lijkt me wel sport. Het was niet alleen leuk, maar mijn wekenlange schouderpijn waren weggeblazen. Ik word oud of wijs, ik ga voor morgen een of twee yoga-oefeningen plannen.

Nu wilden Torgit en ik weg uit de halfschaduw van het bos. Want het is hier nog relatief koel. Gisteren gaf een coole surfinstructeur ons een tip voor een baai waar we zogenaamd met de bus konden overnachten: Praia das Azenhas do Mar - Onderweg stoppen we bij een klein kapelletje. Ik maak meteen een nieuwe vriend. Een mengeling van Doberman, hyena en Pinscher komt meteen bij me in de cabine zitten. Maar Torgit toont geen genade. De nieuwe aanwinst van de familie moet terug de weg op. - Als we bij de zee aankomen, merken we dat het strand tussen twee steile kliffen is ingeklemd. - We stoppen bij een kleine parkeerplaats direct op de klif. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de vele witte huizen in Colares. Ze hebben allemaal rode dakpannen van klei. Sommige huizen lijken op adelaars die op de klif zitten. Er staan waarschuwingsborden aan onze kant dat de helling naar beneden kan glijden. Ik vraag me af hoe de structurele stabiliteit van de naburige huizen zal zijn.

Het is 14.30 uur. Tijd voor ontbijt. Vandaag hebben we een stokbroodje met boter, kaas, allioli, guacamole en slablaadjes, plus een tomatensalade voor mij. Terwijl we over zee uitkijken en naar de golven kijken, gebeurt er iets wonderlijks. Een grote school dolfijnen komt voorbij, ze ploegen door de golven en je kunt je voorstellen hoe ze onder water jagen. Torgit probeert dit moment vast te leggen met zijn iPhone. Zoals altijd op zulke momenten kan de magie niet worden vastgelegd. - De camera ging niet af. Maar ik weet zeker dat we het in ons hart zullen bewaren.

Na een korte pauze denken we na over een alternatief voor de nacht. We hebben gehoord over een plek met een prachtig panoramisch uitzicht. Daar willen we naartoe. Santuário da Peninha ligt ongeveer vijf kilometer ten zuidoosten van Cabo da Roca. Het ligt in het Sintra-gebergte. Een lang pad slingert zich omhoog in het natuurpark Sintra-Cascais. Daar, op 448 meter hoogte op een rotspunt, vind je een kapel en enkele stallen. Vanaf hier heb je een adembenemend uitzicht over de kust, de zee en het verre binnenland. Bovenal zie je rotsformaties die lijken op te groot geworden stapels kiezels. De zonsondergang is spectaculair.

Ondertussen staat Hector een paar meter verderop vredig op een open plek in het bos. De laatste auto verlaat deze plek bij zonsondergang. We worden niet gestoord, de open plek lijkt van ons te zijn. Het wordt al snel donker. Zoals gebruikelijk in het bos, echt heel donker. Dit belooft een rustige nacht te worden. - Maar schijn bedriegt:

Net voordat ik ga slapen, hoor ik voetstappen buiten. Als ik ga kijken, zie ik dat een in het zwart geklede man een paar meter voor me staat met een grote zwarte hond. De hond ziet er helemaal niet vriendelijk uit. Ik spreek de man aan met een vriendelijk "Hallo" en vervolgens "Goedenavond". - Hij reageert helemaal niet, maar blijft even staan. Ik denk dat ik het beste langzaam achteruit kan gaan. Plotseling gaan de voetstappen verder, alles veilig. Net als we in slaap zijn gevallen, horen we plotseling weer mannenstemmen op de open plek. Ongeveer zeven of acht mannen lijken zich vlakbij ons te verzamelen en luid te discussiëren. Dan gaan de stemmen weer weg, alles veilig nummer 2. Een half uur later weer die mannenstemmen. Ik besluit te gaan kijken. Het is een groep mountainbikers, allemaal uitgerust met hoofdlampen, alles veilig nummer 3. Eindelijk lijkt de rust weergekeerd. Rond half twee hoor ik plotseling het geluid van een motor en dan parkeert er een auto midden op de open plek. Wat doet iemand midden in de nacht op een plek die zo'n drie kilometer van het dichtstbijzijnde verkeersknooppunt ligt? Zeker een stel geliefden? - Maar schijn bedriegt. Plotseling horen we een groep mensen het plein op marcheren. Een vriendelijke begroeting en dan een ondefinieerbare drukte. In de schijnwerpers worden schijnbaar zinloze, maar des te luidruchtigere spelletjes gespeeld. Na een tijdje trekt de marcherende troep weg. Alleen de enkele auto en zijn bemanning blijven over. - Ongeveer een half uur later gebeurt hetzelfde. Een andere troep arriveert, speelt levendige spelletjes en verdwijnt ook weer na een half uur. Het hele gebeuren herhaalt zich verschillende keren - Walpurgisnacht in de herfst - scouts? - Sinds mijn tijd zijn de nachtelijke spelletjes aanzienlijk veranderd. - Terwijl Torgit heerlijk slaapt dankzij oordopjes, houd ik de wacht. Wat een nacht...