Dag 103 - Geluk in tegenspoed ... - Storm op Praia de Loulé

...Vannacht worden we verschillende keren gewekt door de gierende wind, steeds weer onderbroken door een stortbui. Ondertussen overwegen we om het pop-up dak te sluiten. - Maar we weten niet zeker wat het grotere gevaar is. Het dak is immers waarschijnlijk het meest kwetsbaar tijdens het sluiten. Voor één keer besluiten we te vertrouwen op het motto "Never change a running system". Het werkt goed.

Steeds weer horen we takken kraken. Af en toe kraakt het harder. Vallen er bomen om?

Maar we blijven ongedeerd, tenminste van vallende takken en bomen. Maar het druppelt wel naar binnen. We worden er steeds weer aan herinnerd dat we een tent op het dak hebben.

Pas bij daglicht, voor zover je van licht kunt spreken, want alles is grijs in grijs, beseffen we hoeveel geluk we hebben gehad. Er is een boom omgevallen in de directe omgeving. Maar onze buren hadden nog meer geluk. Je wilt je niet afvragen wat er gebeurd zou zijn als de boom de andere kant op was gevallen. - Maar als hij er al ligt, kan hij ook direct verbrand worden.

Vandaag begin ik mijn dag ook met een snelle duik in de Atlantische Oceaan. Hoewel ik me de moeite had moeten besparen, want ik wilde eigenlijk niet schrobben. De golven zijn zo sterk dat ze mijn benen al binnen de eerste twee meter wegtrekken. Deze branding neemt zoveel zand met zich mee dat ik vandaag onder de douche mijn zwembroek niet aan heb en vooral bezig ben met het afspoelen van het zand. Net als ik het schuim uit mijn ogen wil spoelen, komt er een voertuig van de reddingsdienst aanrijden. Ze nemen een kijkje om te zien wat er aan de hand is. Ze besluiten dat ze niets meer kunnen doen om de naakte man te helpen en rijden langzaam verder. - Ik ben altijd verbaasd over hoe tolerant de Portugezen zijn ten opzichte van mensen in auto's. Het feit dat ze ook hun bezorgdheid tonen, gaat me aan het hart. Het feit dat ze ook nog bezorgdheid tonen gaat veel verder dan de verwachte gastvrijheid.

Kort daarna zitten Torgit en ik samen in de camper, ingereden en uitkijkend over het bos. Met een kop koffie in de hand probeer ik weer op temperatuur te komen. Het zijn vaak de kleine dingen die je gelukkig maken. Het zijn wij tweeën hier en nu. Maakten we ons een paar weken geleden zorgen over hoe het zou zijn om een dag in de regen door te brengen in zo'n kleine ruimte? Het is niet alleen fijn, het is fijn, heel fijn. - Het geeft me ook de tijd om een blog te schrijven.

Tussendoor ga ik even naar het vuur om op te warmen. Dan bezoek ik een van de twee Schotten van de vorige dag en bekijk zijn oude Airstreamer. Ik heb meteen een paar ideeën over wat ik met zo'n voertuig zou kunnen doen. Er zou ook ruimte zijn. Maar aan de andere kant beperkt het duidelijk de mobiliteit. Een plek op de kliffen zou niet mogelijk zijn. Dus verder met het Spector-project.