Dag 91 - Self is the man ...

Vanochtend worden we opnieuw gewekt door de opkomende zon. Terwijl we de blinden omhoog duwen, kijken we uit over de azuurblauwe zee en het Praia de Loulé Velho. We staan ongeveer drie meter boven de zee op een okerkleurig duin in een gezellig dennenbos. Alleen 's nachts moet je goed kijken, want er staan overal cactussen tussen de pijnbomen. We genieten een tijdje van ons uitzicht op zee, ingepakt in onze dekens. - Als het tijd is om op te staan, besluit ik een snelle duik in zee te nemen.

Kort was de juiste beslissing. - De Atlantische Oceaan zou in deze tijd van het jaar 18° moeten zijn. Het voelt aan als maximaal 14°. - Dat komt overeen met de temperatuur buiten, die vandaag ook rond de 14° is. - Dus een snelle douche buiten, waar ik het niet warmer van krijg, maar ik kan tenminste schoon de bus weer in. Hier drinken we heerlijke koffie. - Vooral onze koffieceremonie 's ochtends is veel relaxter sinds ons bezoek thuis. - We hebben een groter espressoapparaat van Bialetti gekocht. Er staat nog steeds "wilt u nog een slokje koffie", maar de nadruk is een beetje weggevallen.

Daarna speel ik een beetje met de hond van onze buren, een Mechelaar. Hij lijkt niet alleen krachtig en evenwichtig, hij is het ook. Na een half uur is niet hij uitgeput, maar kan ik meteen weer gaan slapen.

Ondertussen maakt Torgit een strandwandeling en brengt schelpen mee. - Het onderwerp honden brengt ons terug bij het onderwerp van een eigen hond. We zijn het al lang eens over of, welk ras enzovoort, maar we discussiëren nog over het hoe, namelijk de hondentraining. Maar we zijn het er wel over eens dat we met één stem willen spreken. - De juiste benadering ligt toch zeker in het midden. We moeten het midden nog vinden. (Opmerking van Torgit: Terwijl mijn ziel aan het bengelen is tijdens een wandeling langs het strand, blijven bijzonder grote en mooie schelpen mijn aandacht trekken. Waarom zijn het altijd de bijzonder mooie dingen die opvallen? Moet alles altijd perfect zijn? Hebben imperfecte dingen niet hun eigen speciale charme, dingen met hoekjes en gaatjes? Net als wij? Dat hebben we al gehad in de citadel van Bleye, de Ultra IPA van PIP, "Het bier van de imperfecte perfectie".

Conclusie van de dag: Leve de perfecte imperfectie! Leve de perfecte onvolmaaktheid!

Daarna maak ik een wandeling langs het strand. Er staan een paar wilde busjes tussen de pijnbomen. Ik ga op zoek naar Elisabeth, het Franse meisje uit de Elzas dat ik in het vliegtuig heb ontmoet. Zij zou hier ook haar kamp hebben opgezet voor de nacht. - Ik vraag rond en een Oostenrijker geeft me de beslissende tip. Elisabeth en haar vriendin zitten achter zijn caravan. Een spannende groep, inclusief de Oostenrijker.

Ik vind het altijd spannend om bijna elke dag nieuwe reizigers te ontmoeten. Vandaag bijvoorbeeld de Oostenrijker Engelbert Fleischhacker. Hij reist met zijn hond Willi. Engelbert schrijft over hun ervaringen onderweg vanuit het perspectief van zijn hond Willy.

Wat oorspronkelijk bedoeld was als een soort dagboek vult nu drie boeken. Deze doen verslag van Willy's reizen naar de Noordkaap, naar Gibraltar in een camper en hun rondreis door Engeland, Schotland en Ierland. - Engelbert vertelt over zijn vorige leven als taxichauffeur. Over een mishandelende klant en waarom hij zijn oude leven zat was. Maar bovenal vertelt hij me over een reis naar geluk. Zijn golden retriever Willy is al vier en een half jaar bij hem en is sinds kort een wilde promenade mix. Zoals je aan zijn veer kunt zien, is hij een kleine hippie.

Er zijn veel spannende mensen onderweg. Maar weinigen lijken voor hun plezier te zijn vertrokken. Vaak lijken noodlotstreffers de drijvende kracht achter hun vertrek te zijn. Slechts weinigen lijken voor hun plezier op weg te zijn gegaan. Zou dat ons aan het denken moeten zetten?

Op een gegeven moment besluit ik terug te gaan naar de Torgit en Hector. Omdat er voor morgen een zonnige dag wordt voorspeld, wil ik kijken of we de accuaansluitkabel voor onze nieuwe zonnetas op de campingaccu kunnen aansluiten. Als ik had geweten waar ik aan begon, had ik het waarschijnlijk uitgesteld tot morgen. Want om bij de accu-aansluitingen te komen, moet je eerst de bestuurdersstoel verwijderen.

Maar gezegd is gezegd. Dus ik zoek gereedschap, zet een 13 mm inbus op de ratel en daar ga ik. Als het zadel verwijderd is, realiseer ik me dat de klemmen niet direct gemonteerd kunnen worden. Dus ik leen een zijkniptang uit de buurt en maak de klemmen open. Daarna schroef ik alles vast, monteer ik het zadel en controleer ik de app. Blijkbaar is alles goed gegaan. We hebben geen airbag geactiveerd en er was geen foutmelding op het display. Maar werkt het? Morgen, als de zon schijnt, zullen we slimmer zijn.