Dag 100 - Dagen onderweg... - Camping Olhão

... en nog niet onder de brug geland.

Torgit en ik zitten bij een kop koffie en maken de balans op.

Thuis is waar we Hector parkeren. - Als je reist, is het onvermijdelijk dat je jezelf dag na dag uit je comfortzone duwt. Er valt altijd wel iets nieuws te ontdekken. Aan de ene kant is dat niet alleen leuk, maar ook een absolute luxe. - Aan de andere kant besef je af en toe hoe belangrijk een bepaalde comfortzone is.

Voor mij, het chaostype, zijn bepaalde routines bijzonder belangrijk om stabiliteit te bereiken. Een vaste plek hebben voor dingen creëert voor mij een gevoel van veiligheid, geborgenheid en welzijn.

Dit is zeker moeilijk te begrijpen vanaf de buitenkant. - Zo'n busje is klein, dan kun je toch alles vinden? - Was het maar altijd zo makkelijk 😉 - Mijn bril is vandaag weer opgedoken. De hond van Etienne heeft hem gevonden op het strand. Ik had gisteren al het gevoel dat we nog een keer terug zouden moeten. Dit is dus een uitgemaakte zaak.

Gisteren kreeg Torgit een berichtje van een goede oude vriend - hij had het gevoel dat ik een "beetje" gecompliceerd was, wat de dingen niet echt makkelijker maakt in een kleine ruimte. - Hij zei me te kalmeren en wat losser te worden. - Misschien zou ik iets missen zonder de externe bevestiging die ik schijn te hebben gekregen van mijn werk. - Nu zou je zo'n vraag negatief kunnen opvatten. Maar je moet weten dat het van een zeiler en wereldreiziger komt. Iemand die jarenlange ervaring heeft met het leven in de kleinste ruimtes. En in dat opzicht heeft hij helemaal gelijk, ik hoef niet, maar ik zou er een gewoonte van moeten maken om meer ontspannen te zijn. - Maar bovenal heeft hij gelijk in zijn beoordeling van Torgit: "Je bent oud en slim genoeg om ermee om te gaan. - Hoewel ik oud heb vervangen door ervaren. - Ook al waren de regels alleen indirect aan mij gericht, bedankt voor de feedback.

Torgit is echt stiller. - De achterklep kan niet open vanwege de fietsen, het rolgordijn op de schuifdeur blijft omhoog schuiven, de kastdeuren zitten vast, de slaapbank kan niet open, de koelbox tikt aan (wat dat ook moge betekenen?), ze blijft veel rustiger en relaxter dan ik - dus ik word ook een beetje relaxter.

Toch citeer ik vaak en graag het gebed van de theoloog Reinhold Niebuhr:

"God, geef me de kalmte om dingen te accepteren die ik niet kan veranderen, de moed om dingen te veranderen die ik wel kan veranderen en de wijsheid om het ene van het andere te onderscheiden."

Ik heb de moed om te veranderen, maar soms mis ik een beetje kalmte. - Misschien ben ik nog aan het leren. Daarom ben ik dankbaar dat we kunnen putten uit de ervaringen van mensen die ons zijn voorgegaan.

Dit is ook een van de redenen waarom we deze blog schrijven. Aan de ene kant willen we ons geluk met mensen delen. Aan de andere kant willen we onze ervaringen delen met degenen die zelf een dergelijk evenement aan het plannen zijn. De makkelijkste manier om te leren is immers van de fouten van anderen.

Zo nu en dan merken we hoe anders reizigers hun rondreis aanpakken. Gisteren verraste Justin, onze tijdelijke buurman, me bijvoorbeeld. Op het eerste gezicht is de Tattoo Surf Nomad precies wat je je bij hem voorstelt. Surfer, tatoeëerder en nomade in één. Op het tweede gezicht gewoon een heel aardige vent. - Reizend in een oude VW LT camper uit 1985, kon ik me niet voorstellen dat hij vooraf zo gedetailleerd zou ingaan op zijn "huistechnologie". - Maar toch heb ik veel van hem kunnen leren. Justin's Instagram-pagina is zeker een bezoekje waard.

In vergelijking daarmee gingen we veel spontaner op pad en vertrouwden we meer op de schat aan ervaring van VW. Soms misschien een beetje te veel. Daarom zijn we des te dankbaarder voor de ervaring die we nu met Hector opdoen.

Soms zijn het gewoon de kleine dingen: In ons toekomstige huis zouden we bijvoorbeeld het liefst een vrijstaande koelbox hebben. - Die kan dan makkelijker warmte afgeven, gaat langer mee en is makkelijker te vervangen als het ergste gebeurt.

Het zijn vaak de kleine, eenvoudige ideeën die het leven gemakkelijker maken als je op reis bent. Bijvoorbeeld, hoe kan ik minder water gebruiken bij het afwassen? - Deze suggestie komt ook van Justin. Een spuitfles met water en afwasmiddel. Primitief, eenvoudig en geniaal.

Samengevat: we zijn dankbaar dat we niet alleen Europa, maar ook onszelf kunnen ontdekken, dag na dag. Ook hier is er veel te doen - laten we aan de slag gaan.

s Middags maken we een lange wandeling over de camping. De camping is enorm groot, kampeerders uit heel Europa lijken hier te overwinteren. We zien kampeerders en caravans uit Scandinavië, Engeland, Ierland, Schotland, Spanje, Frankrijk, Nederland en ga zo maar door. Er zijn hier ook een paar Duitsers. Maar het is de yoghurtgroep die domineert. We vonden één busje en drie Bullis op het hele terrein. We vonden vooral een T2 uit Engeland erg leuk. Maar de mooiste van de dag werd me toegestuurd door mijn zus uit Remscheid. Deze neemt een ereplaats in als blog starter.

Om onze 100e verjaardag te vieren, besluiten we uit eten te gaan. Zoals het onze status betaamt, gaan we naar het restaurant "Casa de Pasto Armenio", driehonderd meter bij ons vandaan. Je trakteert jezelf op niets anders. Torgit kiest voor de visschotel, maar ik geef de voorkeur aan de vleesschotel. Tot zover mijn poging om vegetarisch te eten. Het voorgerecht is een saladeschotel en mosselen. Zowel de vis- als vleesschotel is overvloedig. Torgit trakteert zichzelf op twee glazen wijn, ik neem twee cola. Daarna nemen we elk een espresso. Die is zo lekker dat ik een tweede bestel. - Als we daarna de rekening krijgen, zijn we behoorlijk verbaasd. Al met al hoeven we maar twintig euro te betalen.

Op de terugweg over de camping beseffen we weer hoeveel kampeerders er in hun caravan zitten, net als thuis voor de tv. Buiten staat de kerstversiering te fonkelen. Weer vragen we ons af waarom we niet op de camping blijven.