Dag 82 - Benagil Grot - Ons afscheid van de Algarve

Nieuw dagelijks ritme

Nadat we gisteravond helemaal alleen van de zonsondergang op de klif hadden genoten, hadden we vanmorgen het geluk om de zonsopgang op dezelfde plek te kunnen bewonderen. - We moesten alleen ons hoofd naar links draaien in plaats van naar rechts. Ons ritme is in de tussentijd behoorlijk veranderd. Vroeger werkte ik vaak tot 9 of 10 uur 's avonds. - Daarna aten we en keken we een film. - Ik lag zelden voor 1.00 uur in bed. Zelfs op dagen dat ik 's ochtends sportte, was dat zelden voor of bij zonsopgang. Dat is hier heel anders. Als de zon ondergaat, eindigt ook onze avond. We liggen meestal een uur later in bed. (Opmerking van Torgit: de zon gaat hier in Portugal later onder dan in Duitsland)

Omdat het begint te regenen, vertrekken we vandaag na de eerste koffie. Anders maken we ons te veel zorgen dat Hector vast komt te zitten. We realiseren ons steeds meer dat we met Spector, zoals Hectors opvolger gaat heten, ook vierwielaandrijving nodig hebben.

Grot Benagil

We rijden een stukje verder parallel aan de klif en komen aan bij de Benagil-grot. De Benagil-grot in de Algarve is een van de populairste bezienswaardigheden in het zuiden van Portugal. Het ligt direct aan het zandstrand met dezelfde naam, Praia de Benagil. Vanaf hier is het maar een klein stukje lopen naar deze spectaculaire grot. We liggen op onze buik en staren de diepe duisternis in. De branding raast onder ons. Een geweldig gevoel. 

De reiziger

Een eindje verderop zit een jong meisje onder een overhangende rotswand. Ze lijkt zo ontspannen dat ik haar moet storen. Ik spreek haar aan in het Engels en vraag of ze een foto van zichzelf wil maken. Lachend steekt ze haar GoPro naar me uit. In plaats van een foto krijg ik een video. Het blijkt dat ze ook een reiziger is.

Anna komt uit het dorp. Weet je hoe meisjes van het platteland hun thuis beschrijven? - "Ken je Stuttgart? Misschien ken je Tübingen ook? Misschien ken je ook Balingen? Ik kom uit een klein dorpje in de buurt van Balingen dat toch niemand kent." - Anna is net zo sympathiek als haar beschrijving. We wensen haar veel geluk op haar tournee. - Torgit maakt nog een foto van mij - later lopen we door de regen terug naar Hector. Een jas was handig geweest.

Pension Pitch Skys

Na het ontbijt vertrekken we naar onze kampeerplaats in Skys Pension bij Almancil. Hier zullen we Hector de komende dagen parkeren. Op weg naar de kampeerplaats zien we op een rotonde een hele coole Bimobile en een Defender. Mijn interesse is gewekt. Pas als we inhalen realiseer ik me dat ik niet had opgelet dat ik 180 graden de verkeerde kant op reed. Dus ik draai om en ga terug. - Waarom lacht Torgit me uit?

Ter plaatse ontmoeten we een boeiende gemeenschap. - Rafael Paulo, de eigenaar, voelt zich Duitser, ook al heeft hij Portugese roots. Het realiseren van zijn droom om tiny houses te bouwen in de lokale samenleving stuit echter steeds weer op grenzen. - Zoals ik al dacht, is de weg naar eigendom hier veel uitdagender dan sommige toeristen zich zouden voorstellen. - Het terrein is uitgesproken rustiek, maar de open aard van de eigenaars plaatst dit op de achtergrond. - We voelen ons thuis.

De NordVan

Terwijl we onze Hector parkeren, staan we naast Tanni met een T6 van NordVan, een ombouwbedrijf uit Neumünster. Het concept op basis van de lange wielbasis lijkt geslaagd, maar bevestigt nogmaals onze keuze voor een SpaceCamper. Tanni is er een jaartje tussenuit geweest en beschrijft het op haar blog: https://tanniontour.de/ 

RTL telethon

Hier kan ik eindelijk weer online. Ik vind het fascinerend dat het mobiele telefoonnetwerk en het datanetwerk vaak tegengesteld werken. - Plotseling doet facebook me denken aan de RTL-telethon van drie jaar geleden. Na de afgelopen jaren met "mijn" team te hebben meegereden op spinningfiets, kettcar en scooter, kijk ik er naar uit om deze keer van een afstandje toe te kijken. Het OKAL-team heeft voorbeeldig werk geleverd, zelfs zonder mij. Ga zo door!

Rond lunchtijd is het veld letterlijk in Duitse handen. Er wordt tenminste Duits gesproken. Tegen de avond wordt het kosmopolitischer. De cirkel wordt groter. Herken je deze? Een Fransman, een Engelsman en drie Duitsers die rond een kampvuur zitten? Dan zijn er Polen, Zweden, Zwitsers... - Waar is de grap? Wacht op het einde.

Udo uit de Yukon

Als ik een paar minuten later bij de open haard kom, is Torgit al diep in gesprek met Udo, een Berlijner. - Berlijn is eigenlijk het verkeerde woord. Maar Udo heeft in ieder geval jarenlang een bedrijf gerund met een zakenpartner in Berlijn. Wat begon als een klein bedrijfje, groeide uit tot een bedrijf met 56 werknemers. - Maar op een dag, op de jonge leeftijd van bijna 50, wilde Udo plotseling de verantwoordelijkheid niet meer. Van de ene op de andere dag verkocht hij zijn halve aandeel in het bedrijf aan zijn partner voor één euro op voorwaarde dat hij diezelfde dag vrij zou zijn. - Udo koos voor een leven in vrijheid. Hij bracht 15 jaar door in Canada, in Yukon om precies te zijn.

De Klondike goudkoorts, die destijds veel avonturiers naar dit gebied dreef, is lang, heel lang geleden. Vandaag de dag wonen er slechts 38.000 mensen in een gebied dat bijna twee keer zo groot is als Duitsland, waarvan driekwart alleen al in de stad Whitehorse. Er is dus genoeg rust en stilte. Volgens zijn beschrijvingen leefde Udo zoals je je zou voorstellen: Het bouwen van een blokhut, kanotochten op de Yukon River, heen en weer reizen in een pick-up truck, niet alleen door het noorden van Amerika. Als het over beren gaat, lacht hij gewoon - muggen zouden erger zijn. - Udo is nu 73 jaar jong. Maar hij is het reizen en het avontuur nog lang niet zat. Dat hoopt hij tenminste, want een netvliesloslating zou hem wel eens in de weg kunnen staan. Voor de rest maakt hij een meer dan slimme indruk. Hij is nog steeds op tournee met Tiny, zijn hond. Zijn laatste route voerde hem langs de Oostzee, via Polen, Estland, Litouwen, naar Scandinavië, Zweden, Finland, Lofoten en dan terug via Noorwegen. De twee hebben nog veel plannen en je zou denken dat ze het vertrouwen hebben om het te doen.

Internationale verstandhouding

Voordat het vuur is uitgebrand, haalt de Zwitser een paar instrumenten uit zijn busje, waaronder een didgeridoo, een rammelaar en een fluit. - Een gitaar is ook snel gevonden. De ene na de andere song wordt ten gehore gebracht. De Fransman met La Bohème van Charles Aznavour, de Zweden met Abba. Daarna komen liedjes die ik niet ken. De Duitsers zijn weer erg terughoudend. - Dan neem ik de leiding met een klassieker: Eisgekühlter Bommerlunder van Die Toten Hosen. - De Fransman is verrukt, de rest weet niet wat hij ermee aan moet. - Dan ga ik maar naar bed 😉

Vraag je je nog steeds af waar de grap was? - Je had me moeten horen zingen, dat was grappig, zeker weten.

Morgen gaan we naar Keulen. We zullen verder verslag uitbrengen. - Laat je verrassen!

Realisatie van de dag: we gaan naar huis en toch verliezen we ons thuis. - We kijken er nu al naar uit om terug te gaan naar de Algarve.