Dag 52 - Cabo da Roca - Het einde van de wereld?

...Zeker niet, maar Cabo da Roca werd lang beschouwd als het einde van de wereld. Ter plekke realiseerden we ons echter dat de vuurtoren niet op zijn kop stond en dat de zee aan de rand niet in de bodemloze zee zakte. De ruige landtong, die het meest westelijke puntje van het Europese vasteland markeert, wordt niettemin omringd door een indrukwekkend, ruig uitziend landschap. De golven van de Atlantische Oceaan breken donderend aan de voet van de ruige kliffen. Wandelpaden slingeren links en rechts langs de kust.

Terwijl ik hier op de kliffen sta en uitkijk over zee, heb ik een déjà vu-gevoel. Ik herinner me dat ik hier eerder ben geweest. Ik denk dat het bijna 25 jaar geleden was. Toen was ik hier in Portugal op een incentive tour met mijn broer Dirk. Ik herinner me Lissabon heel goed. Maar het einde van de wereld lijkt over de rand te zijn gevallen in mijn geheugen. Zeker een goed moment om mijn grote broer weer eens aan de telefoon te spreken. Conclusie: ook Dirk herinnerde zich meer van Lissabon en de heerlijke kersenjenever dan van het einde van de wereld. Wij Häusgens hebben het blijkbaar niet zo op het einde van de wereld.

Torgit en ik vinden niet de vaak beschreven eenzame sfeer in Cabo da Roca. Rond de vuurtoren is een café, een souvenirwinkel en een busparkeerplaats vol toeristen. We keren snel om en parkeren Hector naast het dichtstbijzijnde busje. Hier ontmoeten we Hayley en John, een jong stel uit Engeland. Ze zijn al meer dan een jaar onderweg. Ze zijn nu op weg naar Marokko - we krijgen snel wat tips: Waar vinden we het dichtstbijzijnde water? Hoe vinden ze hun kampeerplaatsen, etc. - In deze gesprekken komen we steeds de "Park4Night" app tegen. - Over het algemeen kunnen we zeggen dat er een ongelooflijk positieve dialoog is tussen mensen "onderweg".

Opnieuw stel ik de vraag der vragen: zijn jullie gelukkig en zo ja, waarom? - De twee zeggen dat ze al zo lang reizen omdat ze zich niet langer met Engeland kunnen identificeren. Hoewel ze zich met hun land hebben verzoend, beseffen ze dat ze onderweg gewoon gelukkiger zijn. Ook hier lijkt de nadruk te liggen op eenvoudig. - De twee hebben een oude maar gezellige bus. Hij ziet er rustiek maar gezellig uit. Maar het zou voor ons een beetje te eenvoudig zijn zonder koelbox. In deze bus komen we ook de boeddhistische gebedsvlaggen tegen. Ziet er altijd leuk uit. Is er meer dan dat? De twee werken graag een tijdje hard en trakteren zichzelf dan op een time-out.

Willen jullie echt rondkomen als hippies, nomaden met klusjes? Dat was de vraag van Martin vorige week. Voor Martin, die een leven in een caravan uit zijn jeugd kent, is het onvoorstelbaar. Maar voor ons steeds meer. Maar zoals ik al zei, een beetje luxe mag wel.

We genieten een tijdje van het uitzicht op de zee en de klif bedekt met Carpobrotus. Als je je afvraagt waarom ik nu met plantentermen aan het gooien ben, hier is een hint. Ik heb vandaag een nieuwe app voor plantenidentificatie gedownload. Misschien kan ik nog iets leren.

We besluiten weer terug te rijden naar Sintra. Daar zijn we onze emaille mok bij Christiane vergeten. Maar mijn hoofdstedelijke rocker mok moet terug naar Hector en mij. Onderweg naar Sintra ontdekken we twee spannende architectonische hoogstandjes. Ten eerste een Bauhaus-villa die niet alleen een spectaculair uitzicht heeft op Cabo da Roca en de zee, maar ook erg doet denken aan mijn oude OKAL-showwoning in Wuppertal. En dan de poster van een bouwbedrijf. Is dit huis echt van hen of is het eerder een huis van het Duitse vakwerk- en architectuuricoon HUF Haus? Ik denk het laatste.

Omdat we kort voor zonsondergang al in Sintra zijn, maken we van de gelegenheid gebruik om richting het Palácio Nacional da Pena te rijden. We rijden langs het Palácio Nacional de Sintra, de Quinta da Regaleira en maken een korte stop bij het Palácio de Seteais. Langs de weg volgt het ene indrukwekkende gebouw het andere op. Maar zelfs nu zijn er nog genoeg toeristen op de weg. We besparen ons zeker nog een architecturale rondleiding. - Omdat het al begint te schemeren, besluiten we de camping van gisteren een tweede kans te geven en gaan we op weg naar Santuário da Peninha. Het is al donker als we daar aankomen. - Vandaag eten we een soep met kool, aardappelen en kidneybonen. Een nieuw mengsel dat heerlijk smaakt en... je weet wel!