Dag 46 en 47 - Óbidos en Peniche

Gisteren was een heel ontspannen dag. Omdat het toch meestal regende, brachten we wat tijd door in en rond de bus. Ik weet zeker dat de blog het altijd laat klinken alsof reizen betekent dat je het rustig aan moet doen of moet luieren. - Dat is minder het geval dan we zouden willen. - Omdat we energie moeten besparen, passen we ons steeds meer aan de zon en het daglicht aan. - De zon komt hier pas kort voor 8.00 uur op. Om de afwas van het avondeten bij daglicht te kunnen doen, proberen we rond 18.00 uur een plekje voor de nacht te hebben gevonden. De zon is namelijk al onder om 19.30 uur. Hoewel we langzaam ons systeem vinden, duurt het in- en uitpakken nog steeds erg lang. Dit is absoluut geen klacht, maar slechts een constatering. Want we genieten steeds meer van ons huisje.

Vandaag had ik tijd om de blog van gisteren te schrijven en gewoon te lezen. De afgelopen dagen heb ik me gerealiseerd dat het voor mij belangrijker is om mijn Engels te verbeteren dan om Spaans te leren. Daarom heb ik bewust het boek "Schieb das Schaf" van Oliver Geiselhart weer opgepakt.

Afgezien daarvan vragen we ons af en toe af wat we van thuis missen. Het zijn niet de designmeubels, noch de mooie pakken, dassen en schoenen. Ik mis zelfs tot op zekere hoogte ons oude Italiaanse koffiezetapparaat. Als ik moest kiezen tussen een koffie uit onze Bialetti, hier op het strand, of uit de Rocket, in de gebruikelijke drukte van het werk thuis, zou ik het antwoord weten.

Toen we over deze reis nadachten, maakte Torgit zich zorgen dat ik alleen voor haar reisde. En ja, ik moet toegeven dat ik bang was dat ik uiterlijk na drie weken naar mijn werk zou gaan verlangen. Iedereen die, zoals ik, 60 of 70 uur per week op het werk heeft doorgebracht of doorbrengt, weet hoezeer hun hele omgeving hierdoor wordt bepaald. De meeste coaches zijn het eens over één uitspraak: "Je bent de som van de vijf mensen die je het meest omringen." - In mijn geval waren dat vooral zakenmensen die net zo gedreven waren als ik. Mensen die gepassioneerd zijn over wat ze doen. Net zoals ik jarenlang gepassioneerd was over mijn werk, want het was nooit zomaar een baan, het was mijn roeping. Maar vandaag ben ik blij dat ik op het juiste moment een verandering heb gemaakt. Als je je afvraagt of Häusgen last heeft van een burn-out, dan kan ik je godzijdank vertellen dat dat niet zo is. Hij is op dit moment gewoon gepassioneerder over kampvuren. Heb ik daar spijt van? Nee, dat heb ik niet. Alles heeft zijn tijd.

Op dit moment krijg ik vaak reacties in de trant van: als ik het me financieel kon veroorloven, zou ik op tournee gaan. Financiële onafhankelijkheid helpt zeker. Maar de vraag is, wat heb ik echt nodig? - We zijn nog steeds op zoek naar een antwoord.

Maar we weten nu al dat het veel minder is dan we denken.

s Nachts stopte het eindelijk met regenen. In plaats daarvan kwam er een onweersbui met hagel. Dat noem ik nog eens verandering.

Vandaag zijn we op weg gegaan richting Peniche. Onderweg ontdekten we een oude stadsmuur. Kort daarna kwamen we aan in Óbidos. Dit vestingstadje uit de Romeinse tijd is zeker een bezoek waard. Op een zondag als deze zijn er misschien veel toeristen, maar als je de hoofdstraat verlaat, vind je al snel rustige plekjes. De steegjes zijn hier verlaten. - We waren vooral onder de indruk van een boekwinkel. In een schuurachtig gebouw staan aan alle buitenmuren dozen als boekenplanken. Naast boeken uit Portugal staan er ook boeken uit de hele wereld. In het midden is een soort biologische groentewinkel, gewoon leuk. - Een paar meter verder komen we een soort galerie tegen. De kunstwerken die hier tentoongesteld worden zijn muziekinstrumenten. Er zijn muziekdoosjes van een speciaal soort. Omgebouwd tot een soort grammofoon worden de geluiden van de miniatuurapparaten wonderlijk versterkt. Zeker niet alleen iets voor kinderen, maar voor iedereen die jong van geest is, dus iets voor mij.

We lieten ons een tijdje ronddwalen door de kleine steegjes. We vonden een klein restaurantje vlak naast een poort door de stadsmuur bijzonder mooi. Er staat een enorme lindeboom in de "biertuin" van het restaurant. We moesten onszelf bij elkaar rapen om te voorkomen dat we hem plukten. Het fort zelf en de stadsmuur zijn ook fascinerend om te zien. Na onze verkenningstocht maken we van de gelegenheid gebruik om een stevig ontbijt te nemen en dan verder te gaan.

Het wereldkampioenschap surfen vindt momenteel plaats in Peniche. De stad is dan ook overvol. Er is geen doorkomen aan naar de surf hotspot. Dus rijden we naar een klif net buiten de stad en genieten van de laatste uurtjes zon. Na een aantal dagen regen doet de zon ons goed.