Torgit

Marc

"Misschien word ik oud, misschien word ik grijs, maar nooit, nooit zal ik volwassen worden".

Ik ben oud, grijs ook, maar hoe zit het met de volwassene?

Als jonge jongen was ik lid van de Duitse Freischar, een vereniging van reizende vogels en padvinders.

Deze jeugd vormde niet alleen mijn vrije geest, de liefde voor de natuur, versterkte mijn pacifisme en leerde me van mijn vaderland te houden (tegenwoordig noem ik het patriot zijn) zonder het te associëren met een politieke houding. Maar bovenal leerde ik reizen en wandelen. We noemden het "op grote reis gaan". Altijd bij ons was de aap, een oude rugzak van het Zwitserse leger. We reisden met kleine bagage. Drinkhoorn, veldfles, een deken slaapzak. De enige luxe, een schapenvacht*.

Ik had me voorgenomen dat het verkennen van de wereld een integraal onderdeel van mijn leven zou worden.

Maar zoals het gezegde luidt: "Het leven is wat er gebeurt terwijl je iets anders aan het plannen bent."

Mijn vrije geest leidde me naar onafhankelijkheid. Ik leerde snel zelf en voortdurend bij. Eerst als verkoper, daarna als verkoopmanager van een gerenommeerd bedrijf in prefabwoningen. Vakanties en reizen verdwenen snel naar de achtergrond. Ik leerde de wereld meer kennen door incentive reizen dan door vakanties.

Toen kwam Torgit in mijn leven. Dit wakkerde het verlangen om te gaan reizen weer aan. - We ontdekten Bali, Thailand, Cambodja, Vietnam, de VS.

Tegelijkertijd raakte ik beroepsmatig steeds meer betrokken bij het onderwerp duurzaamheid. Daarom willen we verre reizen en vluchten beperken, dus willen we ons thuis en Europa verkennen.

En er is nog iets veranderd. Mijn doel als salesmanager was altijd om een team op te bouwen en uit dit team leiders voort te brengen die mijn taak zouden overnemen. Ik zei altijd dat ik alles goed had gedaan als ik niet alleen vervangen kon worden, maar de opvolgers het werk nog beter zouden doen. Wat ik niet wilde was tot de laatste dag vechten voor mijn baan. Een oudere collega van mij, in veel opzichten mijn voorbeeld, had een ander plan. "Als ik 65 ben, rijd ik met mijn Winnebago langs de westkust van de VS" - tot zover het plan, hij is nooit vertrokken.

We leven liever in het hier en nu. Torgit en ik hebben elkaar een belofte gedaan. Ik leg de wereld aan haar voeten en zij neemt me mee op reis. Wereld en reis sieren de binnenkant van onze ringen. Langzaam ontkiemde een plan. Om met het busje op tournee te gaan, zoals sommige van onze vrienden doen. We keken rond. Het was al snel duidelijk dat we een SpaceCamper wilden. Hij was snel besteld, maar fabrikanten hebben levertijden, en toen kwam er een modelwijziging van VW met een motor met een lagere uitstoot. Zo ging en gaat het nog steeds met SpaceCamper.

Maar de "nakomelingen" waren er. - Tijd om los te laten? Maar soms is het moeilijker dan je denkt. Het beschermen van verworven rechten was mijn thema. Toen kwam het signaal uit een onverwachte hoek. In een gesprek met een goede vriend en vertrouwelinge was het: "Je denkt altijd na over wat je moet opgeven in plaats van over wat je wint". "Waar komt deze wijsheid vandaan?" - Van je broer was het antwoord. - Uiteindelijk waren het deze woorden van mijn broer die ervoor zorgden dat ik een samenwerking van achttien jaar opzegde, twee van mijn locatiemanagers aanbeval om mij op te volgen, in een opwelling een T5 voor ons kocht, wekenlang onderzoek deed naar apparatuur en nu? - Nu zijn we onderweg. Maar dit alles was niet mogelijk geweest zonder Torgit, mijn vrouw, die me door dit alles heen steunt. Het beste wat me ooit is overkomen.

*Over schapenvacht gesproken, als je boven de 50 bent, mag je wel wat meer luxe hebben. Lichte bagage, nee, het mag iets meer zijn. Ik ben niet zo vies van glamping. Als je het thuis leuk hebt, wil je niet altijd zonder als je onderweg bent.

Maar één ding is gebleven, de schapenvacht, uhh, de schapenvachten.

Praten over Torgit en je regels: Altijd deze regels. - Mijn naam is...

Ik heb het goed in Keulen, vrije geesten als ik ben, tenminste als ik niet in Keulen ben. En natuurlijk heb ik regels: Ik stop als het licht op groen springt.

Butch

"Mag ik mezelf voorstellen?

Hector, T5, Californië, Uitgave,

Bouwjaar 2011, geboorteplaats: Nee, Wolfsburg..."

Zo begon de tekst van mijn "vakantievervangster". Ze wist niet eens waar ze vandaan kwam. Het zou niet Wolfsburg moeten zijn, maar Hannover.

Voor mij zou er moeten staan "wat lang duurt wordt echt goed". - Zeker niet "mag ik me even voorstellen".

Zoals Hector schreef - "...Er kan maar één nummer 1 zijn..." - Dat klopt, dat ben ik. Noch Hector, noch Spector, maar Butch. - Butch zoals slager, maar dan met een grote B.

Toen nog niemand aan Hector dacht, was ik al plan B. - Plan A was om het grote wiel om te draaien en een Cali voor ernaast te kopen. - Maar toen kwamen Torgit en Marc langs de SpaceCamper-stand op de Caravanbeurs in Düsseldorf. - Plan A was al vergeten. Dat was in september 2018 - goede dingen komen toe aan wie wacht. - Ik ben niet zomaar een busje, maar een echte SpaceCamper.

Natuurlijk met BULLI DNA, volledig gerijpt.

Aangezien de T6 de facelift van de T5 is, ben ik de facelift van de facelift, een T6.1 - gebouwd in 2020, je weet wel, de gouden jaren twintig. - Geboren in Hannover, opgegroeid in Darmstadt. - Klaar om in het wild te worden losgelaten.

Hij heeft een stevig hart met 198 pk, 7-traps DSG en 4MOTION, nieuw Duits voor syncro. - Maar ik wil je niet vervelen met details. - Ik ben er trots op dat ik voldoe aan de emissienorm: Euro 6d TEMP - EVAP "Evaporative Emission" - ISC "In-Service-Conformity-Tests". Dus volledig in het echt, geen testbank. - Smart-ass modus uit.

Omdat ik zo'n aardige vent ben, krijg ik ook mijn eigen categorie. - Dus als je meer over mij wilt weten, moet je kijken op hier kijken.

Wie van ons neemt het in en wie het uit deel van de relatie? - De lengte van de teksten zou een aanwijzing moeten geven.

Aan tegenpolen hebben we zeker geen gebrek. Torgit zou Marc omschrijven als iemand voor wie problemen er zijn om opgelost te worden.

Niet altijd tot het einde doorgedacht, maar wel opgelost. Als een ziedende, stille vulkaan, vol kracht, waar je je aan kunt warmen.

Marc houdt van dit voorbeeld, hij denkt ook dat Torgit een vulkaan is. Maar dan wel een die stilletjes en heimelijk, bijna systematisch alles doordenkt, om vervolgens plotseling en onvoorspelbaar te exploderen.

Laat je niet misleiden, ja Torgit is een man van ratio, maar af en toe....

Het zijn echter niet alleen de contrasten die ons partnerschap vormen, maar ook de overeenkomsten.

Degenen die ons kennen weten dat "eten gelukkig maakt" - Wat nog meer? We willen niet alles verklappen.