Van Sicilië terug naar Sardinië

We zijn nu bijna 5 maanden op Sicilië en ik (Torgit) zou hier wel voor altijd kunnen blijven. Er is nog zoveel te zien en te ontdekken. Maar Marc wil verder en dat is maar goed ook.

Er zal weer een lockdown zijn tijdens Pasen, voor een maand van half maart tot half april. Sicilië is zone oranje, Sardinië is zone wit. Dus boekten we een ticket voor de veerboot van Palermo naar Cagliari. Er is maar één veerboot per week vanuit Grimaldi, altijd op zaterdagavond voor € 190,- incl. hut. In Cefalu maken we ons klaar voor vertrek: we gaan naar de kapper, doen een wasje en doen een bulk boodschappen. Dan nemen we de kustweg naar Palermo.

In de haven van Palermo

Aangekomen in de haven van Palermo kunnen we de weg niet vinden. Er zijn absoluut geen wegwijzers en door de bouwwerkzaamheden staat niets waar het zou moeten staan. Ik begin me af te vragen of dit de bedoeling is, dat ze het gewoon moeilijk maken voor reizigers? We vragen onze weg.

Toen we eindelijk de veerboot naar Sardinië vonden, kregen we te horen dat we op de verkeerde plek waren en eerst naar het loket moesten. Dat gaat over ongeveer een uur open. Daar worden we naar een ander loket gestuurd, in de container er tegenover. In het volgende loket moeten we lang wachten, hoewel er niets aan de hand is. Dan vertellen ze ons dat we Sardinië op dit moment niet in mogen. Na veel discussies en nog meer formulieren, Ik (Torgit) stap weer bij Marc in het busje en vertel hem alles.

Het ongeluk

We staan net op het punt de motor te starten als onze bestelwagen naar voren beweegt. We begrijpen er even niets van, maar dan realiseren we het ons: de vrachtwagen van 30 ton achter ons rijdt achteruit en duwt ons. Marc toetert. Ons busje stopt. Torgit springt uit het busje naar de vrachtwagen, de chauffeur heeft niets gemerkt. Hij heeft ons gewoon over het hoofd gezien. We inspecteren de achterkant van ons busje: Op het eerste gezicht zien we niets, en de achterklep kan open. Het lijkt erop dat we geluk hebben gehad. De SUP op de achterklep moet als buffer hebben gewerkt.

We hebben andere dingen aan ons hoofd dan ruzie maken met de Siciliaan en terugrijden naar de veerboot. Nee, we zijn op de verkeerde plek, we moeten van de andere kant komen. Daar wordt alles nog eens gecontroleerd en analoog vastgelegd. Eindelijk staan we in de juiste rij. Godzijdank hebben we dit uitgerekend en zijn we vroeg genoeg. Na een kwartier wordt er op ons raam geklopt, we moeten naar de container achter ons komen en onze papieren laten zien. We staan in de stromende regen in de rij, krijgen weer formulieren, vullen alles opnieuw in. Ik wens een fotokopieerapparaat. Alles is goed. We mogen het busje weer in. Eindelijk begint het, de voertuigen mogen de veerboot op. Een politieagent komt en gaat van auto naar auto. Dus niet meer de veerboot op rijden. Als hij bij ons is, krijgen we nog meer formulieren om in te vullen. Ik zie de veerboot al vertrekken zonder ons, maar alle voertuigen om ons heen zijn verwoed formulieren aan het invullen, we zijn niet de enigen.

Op de veerboot

Dan mogen we eindelijk op de veerboot naar Sardinië. Nu hoeven we alleen nog maar snel onze huissleutels te pakken en de hut in te gaan. Oef, diep ademhalen. Alles is nu goed. Een typisch geval van nadenken. We lezen een tijdje en als de veerboot vertrekt, wordt al snel duidelijk dat het een onrustige nacht gaat worden. Afgezien van het feit dat de veerboot erg luidruchtig is, hebben we een zware deining. Onze bedden schommelen hevig. We dutten wat in, van slapen is ondanks de oordopjes geen sprake. We zetten de wekker op 8.15 uur, om 9.00 uur meert de veerboot volgens schema aan.

Om 8.00 uur worden we uit onze lethargie gewekt door een mededeling: alle chauffeurs moeten naar het Infopoint. We zijn verrast, nemen snel een douche en om 8.10 uur staan we met veel andere mensen bij het Infopoint. Als daar niets gebeurt, gaan we naar buiten. Drukte is nu niet echt ons ding. En daar wachten we tot 9.00 uur. Dan leggen we volgens schema aan en mogen we naar onze voertuigen. Dat hoef je toch niet te begrijpen? Ken je dit ook van je boottochten?

De aankomst in Sardinië

We stappen van de veerboot in Cagliari en staan in een lange rij voertuigen. Iedereen stapt uit en gaat naar de tent. Het hele gebied is hermetisch afgesloten. Overal staan politieagenten en boswachters. In de grote open tent doen we een Covid-test, tampon in de neus. Het is grappig dat iedereen kijkt. Het is geweldig dat al onze Covid-testen in Italië tot nu toe gratis waren. Ik denk dat dat in Duitsland niet het geval is. Het testresultaat zou per sms verstuurd moeten worden. We krijgen een informatieblad. Met onze rudimentaire kennis van het Italiaans begrijp ik dat we ons moeten registreren op een homepage nadat we de sms hebben ontvangen. Helaas hebben we geen sms ontvangen en kunnen we ons niet aanmelden.

We wachten met veel andere mensen in de kou op wat komen gaat. Eén voor één worden de namen afgeroepen en mogen deze mensen gaan. Toen Marco werd geroepen, vroegen we ons af of Marc werd bedoeld. Na ongeveer 20 minuten wordt Torgit geroepen en mogen we vertrekken.

In Sardinië

Volledig oververmoeid rijden we vanuit Cagliari naar het westen. Als we flamingo's in zoutpannen zien, stoppen we. Dat kunnen we niet missen. Vermoeid of niet. Dan rijden we verder. De weg naar onze geplande camping is vrij moeilijk. Het zou haalbaar zijn voor ons, maar we zijn gewoon te moe voor off-road rijden vandaag. We rijden door naar Capo Mafaltano. Hier staan we helemaal alleen, rustig aan zee. Dit is precies wat we nu nodig hebben. Hier kunnen we ontspannen.

De volgende dag horen we dat Sardinië nu ook een oranje zone is. En met Pasen wordt heel Italië een rode zone. Eigenlijk is dit alleen om het reizen te beperken. De indexen zijn echter al weer zo hoog dat 10 regio's in Italië weer een rode zone zijn.