Van de schroevendraaiercursus bij SpaceCamper in Darmstadt naar Milaan in Italië

Als we wakker worden op de oever aan de rand van de Ticino, regent het nog steeds. Maar dat maakt ons niet uit. We doen het rustig aan voor vandaag. Na de koffie vind ik de tijd om de eerste regels van gisteren en vandaag voor de blog klaar te maken. Vandaag zetten we een paar kleine dingen weg die we de afgelopen dagen hebben gekocht. We zijn erg blij dat we eindelijk bij de bus zijn aangekomen.

Een paar dagen geleden hadden we een tussenstop in München. We merkten dat het slot van ons pop-up dak een beetje krom was. Dat is niet zo verwonderlijk, want onze off-road training was zeker een uitdaging voor de constructie van onze BUTCH, onze VW T6.1 SpaceCamper. Bovendien hebben we in vergelijking met een VW California niet alleen een extra schuifdeur, maar door de lange wielbasis is het pop-up dak ook nog eens 40 cm gegroeid. Dit betekent dat er sneller iets krom kan trekken.

SpaceCamper kan het dak snel voor ons aanpassen. Maar dat maakt het per saldo niet beter, want we willen niet altijd terug naar Darmstadt. Dus wat is de oplossing? De oplossing is Ben, Benjamin Wawra, een van de managing directors van SpaceCamper. Bijna niemand kent zijn SpaceCampers beter. Want Ben leeft al jaren min of meer in een bus, dus hij is een echte SpaceCamper. "Kom eens langs, dan laat ik je zien wat je nodig hebt om je onderweg in je eentje te redden."

Hoe zei Torgit het? - "Zodat we voorbereid zijn op alle eventualiteiten tijdens onze tour in de toekomst, heeft Ben ons veel tips & tricks over onze Butch laten zien en ons geheimen verklapt. Tot nu toe heeft Krzysztof, het hoofd van de werkplaats, ons geholpen met onze kleine technische problemen. Hij staat ook bekend als de man met de magische handen, er is niets dat hij niet kan oplossen. In ons geval zat het probleem vooral in het voertuig, dat wil zeggen in de gebruikersfouten. Tijdens de overdracht heeft Moritz ons urenlang alles tot in detail uitgelegd, en we kregen ook een handleiding en video's op een USB-stick. Maar dit voertuig is zo doordacht en complex dat we af en toe iets verkeerd deden.

Vandaag controleren we eerst ons gereedschap om er zeker van te zijn dat we alles hebben wat we nodig hebben. Daarna bespreken we het hart van onze SpaceCamper, dat zich onder de bestuurdersstoel bevindt, met de accu's en zekeringen. We krijgen een handvol zekeringen als extraatje, voor het geval dat. Bijna terloops repareren we ons gasfornuis, waarvan de ontstekingszekering bleef doorbranden.

We gaan verder met ons pop-up dak. Het hele slot is snel verwijderd en uitgelegd. Met onze lange wielbasis en de twee schuifdeuren is het dak behoorlijk uitdagend in off-road terrein, dus we moeten het kunnen bijstellen.

Het was erg leuk en de tijd vloog voorbij. Heel erg bedankt, lieve Ben, voor deze geweldige avond. We zijn erg dankbaar dat we bij jou altijd een open oor en hulp vinden."

Dat schreef Torgit een paar dagen geleden op ons Insta-account. Er valt bijna niets meer aan toe te voegen. Behalve dat Ben ons de juiste oplossing bood voor een ander probleem. Niet alleen kwamen we er op voorhand achter dat onze vorige vouwfietsen van United City Bikes niet goed waren, maar ook dat de schokdempers van onze achterklep, ondanks dat ze verstevigd waren, het gewicht niet konden dragen. Het was dus duidelijk dat de vouwfietsen vervangen zouden moeten worden en in de toekomst ook in het interieur opgeborgen zouden moeten worden. Enerzijds verhoogt dit de bescherming tegen diefstal. Anderzijds is ruimte een schaars goed.

Ook hiervoor heeft Ben de perfecte oplossing. Hij heeft zelf de achtersteun van het matras vervangen door een omrande kunststof plaat. Dit biedt de mogelijkheid om twee vouwfietsen verticaal achterin op te bergen. Bovendien vinden de yogamatten en klapstoelen nu een nieuwe plek onder onze kussens. We bedanken Ben en het bedrijf SpaceCamper dat we deze pre-productie mochten testen. Het bed zal ongeveer 25 cm korter zijn, maar het voldoet perfect voor ons.

De nieuwe orde maakt ons blij. Daarom besluiten we spontaan om weer richting Keulen te rijden. We kennen hier de weg en doen een haak aan het hoofdstuk van onze oude vouwfietsen. Ze worden van de boot gehaald. De volgende dagen testen we verschillende vouwfietsen. Al snel blijven er maar twee kandidaten over. De Birdy van het huis van Reus & Müller en de Brompton.

We hebben het onszelf niet gemakkelijk gemaakt, want dit zijn tegenstanders op gelijke hoogte.
We hebben beide fietsen uitgebreid getest. Uiteindelijk kozen we voor de Brompton. En dat ondanks het feit dat de Birdy een uitstekende indruk maakte, vooral tijdens het rijden. Maar we hebben ons lang afgevraagd wat voor ons belangrijker was in de bus. Uiteindelijk werd het de kleinere pakmaat van de Brompton. Want hier is hij onverslaanbaar. Hij is niet alleen slanker, maar we besparen ook ruimte in de hoogte. Zo winnen we opbergruimte voor twee kleine tassen.

De afgelopen dagen hebben we wat dingen heen en weer geschoven en onze achterdrager weer aangepast. Er hoeven immers geen wielen meer op. Natuurlijk staat nog niet alles op de juiste plek. Maar alles is zo opgeborgen dat we niet alleen weinig hoeven te bewegen, maar vooral overal bij kunnen. Aan onze dagelijkse Tetris is eindelijk een einde gekomen. En wat kan ik zeggen, dit maakt ons niet alleen gelukkig, het creëert ook een thuis. Thuis betekent niet alleen aankomen, maar ook een beetje comfort. Misschien win ik uiteindelijk wel een beetje comfort.

Het leven is geen ponyboerderij en het leven van een busje is niet altijd zonnig. Maar daar zullen we hier apart verslag van doen.

Vandaag zijn we blij met de dag en met onszelf. Het was een goede dag, ook al was er wat onrust. Maar het beste komt aan het einde! Vandaag is het waar. We bezoeken Ilka en Roberto. Ilka is een oude vriendin van Torgit. We zijn drie jaar geleden ook bij hen op bezoek geweest en hebben toen samen Milaan verkend.

We hebben dierbare herinneringen aan Milaan, de Dom van Milaan, de prachtige parken, maar vooral aan een ritje samen in de Tram Ristorante ATMosfera. Dit fijne, kleine restaurant is gevestigd in een historische tram. Terwijl je dineert, glijden de mooiste pleinen van de stad aan je voorbij. Alles is samenhangend, tot aan de rozenverkoper bij de uitgang toe.

Vandaag doen we het iets rustiger aan. We spreken af in haar flat, want Milaan en Lombardije zijn opnieuw een Corona-hotspot aan het worden. En nergens weet men zo goed wat dat betekent. De twee vertellen ons over de tijd van de lockdown en de stilte die over de stad hing. Deze werd alleen onderbroken door de constante sirenes. Het wordt al snel duidelijk dat de lockdown in Italië een heel andere dimensie had dan in Duitsland. Maar we komen ook op positieve punten. We zijn tenslotte in Italië en Roberto is niet alleen Italiaan maar heeft ook het bloed van een Siciliaan. En zij weten hoe ze met moeilijke situaties moeten omgaan. Niet voor niets zeggen ze daar: "De beste manier om verdriet te verteren is het op te lossen in wijn." Dus gaan we over op wijn en pasta, echte pasta, het soort dat alleen een Italiaan op tafel kan toveren. Of Ilka, die dan wel een meisje uit Dresden is, maar ondertussen ook bijna Italiaans.