Onroad en offroad van Brucoli naar Noto

Torgit: Het is een tijdje stil geweest op onze blog, maar vandaag was weer zo'n dag waarover ik jullie moet vertellen.

Blog en Instagram

Een blog schrijven is meer werk dan we dachten en soms hebben we 's avonds gewoon een te slecht netwerk, of gewoon geen zin om lang te bloggen na een lange dag off-road. Er is niets vervelender dan wanneer je al je teksten, foto's en video's hebt geüpload naar de blog, altijd alles netjes hebt opgeslagen, en op een gegeven moment is het fluctuerende netwerk zo slecht dat opslaan niet meer lukt. Ik heb al een keer zo'n heel blogartikel verprutst, en 3-4 uur werk was weg. Hoewel het mobiele netwerk hier op Sicilië beter aanvoelt dan in Duitsland, zijn onze slaapgebieden zo geïsoleerd en afgelegen dat we een zeer onderbroken of helemaal geen netwerk hebben. Sindsdien ben ik "dol" op voicemailberichten. Voor mij, een ongeduldig persoon, is niets erger dan wanneer ik zie dat ik een spraakbericht heb en het alleen heel langzaam of helemaal niet kan horen omdat het netwerk het gewoon niet toelaat. Lang leve de goede oude sms.

We hebben Instagram zelf ontdekt. Ik kan overdag snel een foto of een video van 15 seconden uploaden als verhaal. De posts zijn echter beperkt tot 256 tekens en dat is soms niet genoeg voor mij. Ik heb ook medelijden met onze blog, die we met zoveel liefde hebben opgebouwd. Dus als je altijd up-to-date wilt zijn, kun je beter op Instagram kijken.

Op weg naar de Val di Noto

Maar terug naar gisteren: Ik (Torgit) wil naar Noto. Onderweg. Ik heb er veel over gehoord, de Val de Noto schijnt erg mooi te zijn. Het staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Marc zoekt een mooie route uit en een plek voor de komende nacht. De reis zou maar 90 minuten duren, dus we doen het rustig aan en genieten van ons ontbijt op ons mooie plekje in Brucoli met uitzicht op Mama Etna, zoals de Sicilianen hun vulkaan liefkozend noemen.

Dan voeren we het navigatiesysteem en gaan we op weg. Onderweg stoppen we bij een van de typische fruit- en groentekraampjes om onze voorraad aan te vullen. De verkoper kent zijn vak. Elk van mijn bestellingen wordt nauwkeurig bekeken: "Wanneer wilt u de avocado eten?", "Moeten de appels hard of bloemig zijn?" Ik geniet van het hele gebeuren en koop uiteindelijk meer dan ik wilde. Maar dat maakt niet uit, want we eten zoveel groente en fruit dat de boodschappen maximaal drie dagen meegaan.

Snel naar Val di Noto

Maar nu over de weg. De route is erg mooi en prettig om te rijden. We zitten veel hoger dan verwacht en hebben een prachtig uitzicht. Steeds weer zien we sinaasappelplantages. Het gaat bergop en bergaf. Plotseling zien we een bord bij Melilli: De weg is over 7 kilometer afgesloten. OK. Dat hebben we al vaker gezien. We hebben het eerder gezien. We kijken nog eens goed. We rijden verder. Iets voorzichtiger nu. Plotseling is de weg voor ons afgesloten. Er staat niet alleen een bord, maar een vangrail blokkeert de rijbaan voor ons. Maar rechts gaat een smal, onverhard pad verder. We kijken voorzichtig, het ziet er goed uit. Dit type bypass is typisch voor Sicilië. De eigenlijke weg, meestal een brug, wordt afgesloten omdat hij vervallen is, en er vormt zich een soort gebaande paden als bypass, die na verloop van tijd beter begaanbaar worden en dus ook voor ons busje haalbaar zijn. Vanaf hier hebben we nu zicht op de oude stenen brug, en we zijn blij dat hij gesloten is.

Als ik zeg vervallen, dan bedoel ik ook vervallen. We hebben hier op Sicilië al grote half ingestorte bruggen gezien.

We blijven de heuvels op en af gaan. Op een gegeven moment verandert het navigatiesysteem en berekent een andere route. Waarom? Hebben we een afslag gemist? We keren terug. Ja, er is hier een kleine afslag. Ik ben sceptisch, het ziet er een beetje smal uit. Marc is opgetogen, op het navigatiesysteem zie je veel krappe haarspeldbochten, eindelijk weer een weg naar zijn zin.

Ik wil geen spelbreker zijn. We draaien deze 'weg' in en rijden verder.

De smalle weg slingert zich in krappe haarspeldbochten de berg af. Sommige haarspeldbochten zijn zo smal dat we voor- en achteruit moeten rijden. Sommige haarspeldbochten zijn zo smal dat we voor- en achteruit moeten rijden. Met mijn hoogtevrees word ik steeds stiller, de helling is duidelijk te dichtbij voor mij. Marc heeft plezier. Het weggetje wordt steeds smaller en op een gegeven moment houdt het asfalt op. We rijden door sinaasappelplantages en de weg wordt zo smal dat ik sinaasappels uit het raam kan plukken. Waarom heb ik vanochtend precies sinaasappels gekocht bij de fruitkraam?

Off-road naar de Val di Noto

Op een gegeven moment vindt Marc het pad niet meer zo grappig, stapt uit en kijkt naar het off-roadpad voor ons. Hij komt terug en zegt: "Alleen dit ene smalle stuk voor ons, daarna wordt het pad breder. We rijden verder onder laaghangende takken door. Ze hangen zo laag dat ik me zorgen maak over onze luifel.

Marc's commentaar hierop: Je wilde ze toch niet. Nou, wij hebben ze ook nooit gebruikt, of Marc zet er gewoon het zonnepaneel op. Maar laat maar. Op de rest van de route kan ik me niet van het gevoel ontdoen dat Marc alleen eerder is afgestapt om me gerust te stellen. De route wordt er in ieder geval niet beter op. Marc stapt weer uit en bekijkt het pad: "Er is een smal stuk verderop, laten we kijken of we daar doorheen kunnen, dan wordt het pad breder."

Klinkt als een strakkere versie van A. Ik stap uit en laat Marc erin. Het wordt hier echt zo smal dat Marc met de buitenband op de wand naar de afgrond moet rijden zodat we erdoor passen. Ernaast is een steile afdaling. Maar het lukt. We zijn opgetogen. En natuurlijk hebben we er weer geen foto of video van, want in dit soort lastige situaties concentreren we ons volledig op het functioneren en er heelhuids uitkomen. Ik vraag me altijd af hoe andere bloggers het doen als ik spectaculaire video's zie op Instagram of andere blogs.

Na dit punt wordt de weg echt beter en kort daarna komen we bij een stopbord en op een andere weg. Stoptekens zijn altijd goed. We stoppen even en halen diep adem. Op de andere weg komt een kleine auto de heuvel af denderen, toeterend. De bestuurder kijkt ons verbaasd aan en verdwijnt achter de volgende haarspeldbocht. Deze blik kennen we al. Soms, als we in de file staan, vooral bij rotondes, kan ik me niet van het gevoel ontdoen dat wij de file veroorzaken. Omdat onze auto zo opvalt en alle andere bestuurders eerst willen kijken.

On-road en off-road - het zit allemaal in de mix

Marc kijkt op zijn navigatiesysteem om te zien of we bergop of bergaf gaan. Hij kiest voor bergop. Ik ben sceptisch. Ook al kan ik me heel slecht oriënteren, bij twijfel zou ik altijd bergafwaarts rijden op zoek naar een bredere weg.

Maar omdat Marc de betere navigator is, rijden we bergopwaarts. Hoewel de weg geasfalteerd is, wordt hij al snel weer smaller. We kijken elkaar aan en begrijpen elkaar. We draaien om bij de volgende ingang naar een verlaten huis. Dat valt hier niet mee. De hoek is scherp en er ligt een greppel naast. Ik draai erin en we gaan voor- en achteruit. Opnieuw en opnieuw. Een band hangt half in de lucht boven de greppel. Gelukkig houdt de rand het. We hebben het gehaald. We rijden terug. 3 stopborden verder zijn we weer ontspannen op een makkelijke weg. Even op het navigatiesysteem kijken en we gaan weer verder. Ik vraag me af welk navigatiesysteem Marc onderweg heeft gebruikt, want in de bergen hadden we geen netwerk. Oh juist, Mapout. Nu realiseer ik me iets, want dit is een off-road navigatiesysteem.

En we hebben weer een avontuur overleefd. Maar laten we eerlijk zijn: dit zijn de dagen die je je nog lang herinnert. Of herinner je je nog de nachten waarin je goed sliep?

Wijziging van plan

We zijn iets van onze oorspronkelijke route afgeweken en zoeken een nieuwe plek voor de nacht. En nu realiseren we ons weer waarom we zo weinig plannen. Meestal loopt het toch anders dan we denken.

Het Riserva Naturale Cavagrande del Cassibile is een voor de hand liggende keuze. Het is nog steeds een uur rijden. In deze natuurgebieden kun je bijna altijd een rustige slaapplaats vinden.

Kort daarvoor zien we wilde varkens op een stuk land vanaf de weg. Dit restaurant zou een geweldige plek zijn om te eten. Helaas is het op dit moment gesloten. Dan komen we bij een weiland waar parkeren is toegestaan. Normaal gesproken parkeren we altijd wild en vrij. Maar waarom moeilijk doen, vandaag kan het ook eenvoudig. De geplande rit van 90 minuten is weer veranderd in een dagtocht van 5 uur.

Behalve wij is er maar één voertuig, een Nederlandse Mercedes Sprinter. We zeggen hallo en zie, het is Olliepedition. We hebben ze eerder gezien op Instagram. Ze zijn net terug van een wandeling. We wisselen tips uit over de vallei en onze laatste kampeerplaatsen. We besluiten spontaan om hier te blijven en morgen door de kloof te wandelen.

On-road of off-road?

Dit zijn Marc's gedachten over de dag:

Waar eindigt on-road en begint off-road?

Ligt het aan mij, of is het makkelijk om verscheurd te worden als het gaat om off-roading als foto's of films niet spectaculair genoeg zijn? Portretformaat filmers zijn toch erger dan hotshots? En dan die Instagrammers, zijn die niet slecht?

Wordt er niet altijd gezegd "verlaat de gebaande paden..." en "wie in de voetsporen van anderen treedt..."? Maar er wordt ook gezegd dat "geen meester ooit uit de lucht is komen vallen". 

Wie rijdt er echt mee off-road? Is dat al off-road op de foto? En wie maakt er spectaculaire foto's of video's van? Als het me lukt om een foto te maken in een situatie waarin ik van tevoren bijna in mijn broek heb geplast, ziet het er later absoluut niet spectaculair uit. Je kunt nauwelijks een helling op of af lopen, maar op de foto's ziet het er nogal vlak uit.

En in zulke situaties ben ik meestal meer bezig met rijden dan met de gopro of camera. En mijn lief heeft het druk met instrueren.

Als het navigatiesysteem het begeeft

Gisteren hadden we weer zo'n situatie in Sicilië. Plotseling verandert het navigatiesysteem. Had ik maar geluisterd. Maar ik wil gewoon de mooie kronkelweg rijden.

In het begin is de weg nog geasfalteerd en slingert hij steil bergafwaarts door olijfgaarden. Maar al snel verandert het asfalt in grind of beton, de olijfgaarden in sinaasappels en wordt de weg een pad. Er zijn geen keerpunten.

Alternatief: honderden meters achteruit, steil omhoog. Ik denk aan onze versnellingsbak en probeer vooruit. Bij elke bocht moeten we meerdere keren voor- en achteruit. Aan de ene kant wordt het pad begrensd door een opgaande muur, aan de andere kant door keermuren.

Zelfs een droge rivierbedding moet worden overgestoken. De bodembescherming begint inderdaad op te komen. Maar dat is niet erg, er is nog steeds grind te zien. De weg wordt herhaaldelijk begrensd door doornstruiken of sinaasappelbomen. De luifel en waterleiding veranderen in een plukmachine. Op een gegeven moment wordt de "weg" zo sterk begrensd door stenen die uit de muur steken dat het bijna onmogelijk lijkt om verder te rijden, ondanks dat de spiegels ingeklapt zijn. Links liggen mijn banden niet alleen op de keermuur van veldstenen, maar soms er iets overheen. Uiteindelijk past het.

Weet je wanneer vrouwen stoppen met tieren en heel erg stil worden?

Als je weet dat er hier geen weg terug is? Geen ADAC of tractor kan je hier weg krijgen? En als je omslaat en het overleeft, ben je dan op zijn minst je huis kwijt? En er zijn ook geen video's of spectaculaire foto's.

Uiteindelijk werden we tenminste beloond. Dit waren de lekkerste bloedsinaasappels die ik in lange tijd heb gegeten. En mijn beste copiloot en vrouw ter wereld heeft me later ook niet uitgescholden. Integendeel, ze gaf me een high-five. Ze wil meer, toch? 😉

Maar is dat nog on-road of al off-road?