We doen het niet alleen goed, nee, we doen het heel erg goed. - Daar worden we ons de laatste dagen steeds meer van bewust. - We zijn gezond en gelukkig. Twee niet te onderschatten waarden. - Maar maakt dat ons ook bevoorrecht? - Ik stelde mezelf deze vraag na het lezen van een recensie van de film "Expeditie Geluk". - Ook een blogger en zelfbenoemd criticus verscheurt de film met de woorden "twee bevoorrechte vroege twintigers" die "rondrijden zonder enig plan" - De manier waarop de film is gemaakt is "absoluut onprofessioneel", "Waar halen ze het geld vandaan om "er gewoon zo vandoor te gaan" om "zich geen zorgen meer te hoeven maken over deadlines"? Wordt niet vermeld." 

Haar "leuk weetje: in sommige gevallen is het juist deze overgeprivilegieerde status die ertoe leidt dat kinderen van rijke vaders en moeders, die vrolijk muziek maken, later kunnen terugvallen op in de familie verworven kapitaal (zekerheidskussen!) en dus expliciet helemaal geen carrière nodig hebben om geld of aanzien te vergaren". - Waar de auteur haar gedetailleerde kennis vandaan heeft, wordt ook niet vermeld. 

In dit verband merk ik op dat we ook niet hebben vermeld waar we het geld voor onze tour vandaan hebben. - Maar het werd ons ook niet gevraagd. - Waarom hebben we dit tot nu toe niet genoemd? - Misschien omdat zowel Torgit als ik zijn opgevoed met de woorden "Mensen praten niet over geld". - Zijn we daarom bevoorrecht of zelfs overgeprivilegieerd? 

Deze vraag heb ik mezelf de afgelopen dagen vaker gesteld. - Want laten we onszelf niet voor de gek houden, de indruk is onmiskenbaar. Maar is het slechts een indruk of is het een feit? Nu we ook onze huisraad stukje bij beetje van de hand doen en bij gebrek aan rommelmarkten heel wat op sociale media plaatsen, stapelen "natuurlijk" niet alleen positieve maar ook heel wat negatieve commentaren zich op. "Hoe kun je in tijden van Corona zulke prijzen vragen?" - "Waarom zijn jullie spullen zo duur?"...? - Zulke vragen zijn absoluut prima. - Je hoeft ze niet te beantwoorden, maar het kan wel.

Misschien is de volgende vraag: hoe konden en kunnen ze het zich überhaupt veroorloven? - "Constant rondtoeren..." Wat ons weer terugbrengt bij het onderwerp overgeprivilegieerden. - Ik zou kunnen antwoorden: "Afgunst is iets waar je hard voor moet werken, medelijden is iets wat je cadeau krijgt" - maar dat doe ik niet. - Dat zou te gemakkelijk zijn. Maar het is ook een feit dat noch Torgit noch ik "gelukkige muziekmakende kinderen van rijke vaders en moeders" zijn. - Betekent dat niet ook moeders en vaders? 

We zijn allebei kinderen uit arbeidersgezinnen. En als je iets leert in arbeidersgezinnen, dan is het werken, veel werken, hard werken en nog meer werken. Torgit had niet maar één baan, ze had bijna altijd twee banen tegelijk. Ze werkte zoveel dat het op een gegeven moment te veel werd. Bijna alles in het leven heeft zijn wraak. - In mijn geval was het maar één baan (of, zoals ik zeg, mijn roeping), maar ook hier waren het vele, vele uren. Niets tegen de 35-urige werkweek, dat deed ik ook altijd, gewoon twee keer per week 😉 Dat is helemaal geen klacht, want ik mocht werken zonder te denken aan "eindelijk vrijdag". Maar na 33 jaar zelfstandig ondernemerschap weet ik ook wat op, af, op, af, op betekent. Want ook dat is zelfstandig ondernemerschap, en niet alleen zelf en constant.

Zoals ik al zei, dit is geen klacht, integendeel, want ik ben veel te dankbaar voor het feit dat ik iets mocht creëren, dat ik een taak had die me door de jaren heen inspireerde, steeds opnieuw. - Mensen begeleiden op weg naar hun eigen huis was mijn roeping. "Je verkoopt niet zomaar een huis, je geeft vorm aan de toekomst voor generaties. Je creëert een nieuw centrum van leven voor een gezin. Zelfs als de locatie verandert, blijft de waarde bestaan." - Heb je ooit van mij gehoord? Het verbaast me niets. - Misschien was dit mijn mantra 😉 .

Onze vele jaren werk stellen ons niet alleen in staat om waarden te verwerven, maar ook om onze droom te leven in plaats van alleen maar te dromen. Aan de andere kant hebben we zoveel gewerkt dat we geen tijd hebben gehad om over Plan B na te denken. Ik weet zeker dat het voor veel mensen zo is. Ze rennen en rennen in hun wiel. Sommige mensen voelen zeker dat er iets anders is, iets anders. Zullen ze allemaal terugkeren naar hun fietsen "na Corona"? Ik weet het niet. - Ik vraag me zelfs af wie op de goede weg was of is. - Wij die het al jaren voor elkaar hebben of de surfer die we op het strand hebben ontmoet. "Ik kan me geen vaste baan veroorloven, dan zou ik geen tijd hebben om te surfen." - Ik heb mezelf maar twee keer in mijn leven afgevraagd of de persoon met wie ik praat gek is of ik. Dit was die ene keer. De andere keer was toen ik een paar jaar geleden, vlak voor Kerstmis, een workshop voor gehandicapten bezocht. Toen ik alle blije, lachende mensen zag, wist ik het niet zeker. - Zoals je kunt zien, ben ik in staat om kritiek te leveren, tenminste binnen bepaalde grenzen. 

En dit is precies waar ik het verschil zie. - Mijn beide broers en zussen hebben, net als ik, geleerd om hard te werken. Beiden zijn bekend met alle aspecten van het zelfstandig ondernemerschap. - Ik had al geschreven dat mijn broer "vroeger" op zijn veertigste klaar wilde zijn. Wie A zegt, moet ook B zeggen? Dat hoeft niet, maar het kan wel! - Dat is precies wat we deden. We besloten tot B. Ons plan B. We durfden gewoon planBwagen te zijn. 

Ben ik, zijn wij, dus terug naar de vraag, bevoorrecht of zelfs overbevoorrecht? Vanuit mijn gezichtspunt een heel duidelijk nee. Wat vind je van het volgende compromis?

"Bevoorrecht zijn" is de huidige term voor "geluk hebben". - Erhard Blanck

PS: Als iemand zich nog steeds afvraagt wat de kosten van onze rondreis zijn, volgt hier de volgende informatie: We waren aangenaam verrast over hoe goedkoop reizen kan zijn. Maar dit hangt zeker een beetje af van hoe je onderweg leeft. Aangezien we onderweg de meeste maaltijden zelf kookten en zelden in restaurants dineerden, was dit een van de belangrijkste kostenfactoren. Als je waarde hecht aan lekker eten, zul je merken dat worst en kaas duurder zijn, maar fruit goedkoper. - Sinds we onze zonnetas hebben, zijn we minder afhankelijk van campings. Dit bespaart ons ook geld. - Gemiddeld gaven we ongeveer €1.000 uit aan eten, elektriciteit, water, kampeerplaatsen en benzine (diesel). Ik heb expres geen 500,- € per persoon opgeschreven, want dat zou zeker niet passen. Een belangrijke factor die hier ontbreekt is de ziektekostenverzekering of reisverzekering in het buitenland. De eerste is individueel en hangt af van of je een particuliere of wettelijke verzekering hebt. De tweede kan worden geschat op ongeveer € 2 per dag. Andere verzekeringen voor auto & co. zijn ook afhankelijk van de individuele verzekeringsdekking.

PPS: Mijn broer wilde op zijn veertigste klaar zijn, maar nu, net over de zestig, wil hij liever meer, sneller, verder... - Het maakt niet uit welke stap je neemt. - Het belangrijkste is dat je gelukkig bent. Daarom ben ik blij om te zien dat hij gelukkig lijkt met zijn pad. Ik moet het hem nog eens vragen als ik de kans krijg 😉 - Misschien wil ik later nog eens hogerop... - Maar voor nu willen we maar één ding: "Terug naar de weg" ...

"Ik wil weer zingen, niet mooi, maar geil en hard.

Omdat goud in het vuil wordt gevonden

En wegen zijn gebouwd van aarde".

Marius