Dag 19 - Nantes - Naoned

Het heeft vannacht flink geregend. Wat beneden in de bus romantisch is, lijkt boven wel een orkaan. - Maar tegen de ochtend wordt de regen minder. - We sluipen stilletjes de camping op om te douchen en kopen op de terugweg twee croissants. Dan hebben we een Frans ontbijt. Ontbijt bij de Hector.

Daarna maken we ons voertuig klaar voor de reis. Maar eerst willen we met de fietsen de stad in. -

Nantes, Naoned in het Bretons, is te vinden in bijna elke reisgids over Bretagne. De tijdelijke hoofdstad van historisch Bretagne werd in 1941 afgesplitst en maakt daarom geen deel uit van de bestuurlijke regio Bretagne. Maar er is ons verteld dat "iedereen die in Bretagne is geweest en Naoned niet heeft gezien, nooit in Bretagne is geweest". - We zullen zien...

Onze eerste bestemming: de Loire, de rivier ligt op slechts een paar minuten van het plein. Al na een paar meter zien we het Ile de Versaille, waar een bruggetje naartoe leidt. Terwijl een andere brug terug naar de oever leidt, steken we over naar het eiland. Er wacht ons niet alleen een prachtige Japanse tuin met een miniatuurwaterval, maar ook een tentoonstelling over klimaatverandering.

Verderop liggen woonboten en restaurants op oude aken langs de kust. Hier komen we, zoals verwacht, voor het eerst de groene lijn tegen. Deze leidt langs de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad. Zo mis je niets en bespaar je jezelf een hoop planning. Gewoon mijn ding.

We stoppen even bij een fontein, die is opgefleurd door een paar provocateurs met drietanden en blinddoeken. - We rijden verder langs het Mémorial de l'abolition de l'esclavage, een gedenkteken dat is opgedragen aan iedereen die heeft gestreden of nog steeds strijdt tegen alle vormen van slavernij over de hele wereld.

Daarna volgt Passage Pommeray: gewoonweg prachtig! - Geen wonder dat merken als Hermes zich hier hebben gevestigd. In overeenstemming met hun status.

De balkons op de eerste verdieping nodigen uit tot knuffelen. Nee, wij niet, ik moest een foto maken. - Vlak ernaast, snel over het hoofd gezien, staat MICR'HOME, een microwoning van drie verdiepingen die boven het steegje hangt. Helaas hebben we er maar een glimp van opgevangen.

Te chic - We houden ook van de kleine dingen langs de kant van de weg. Een bijzonder mooi hoekhuis, straatkunst of de vele figuren die langs ons pad staan. Er is meer te zien dan we in zo'n korte tijd kunnen verwerken.

Les Machines de l'île, een kunstproject van François Delarozière en Pierre Orefice, neemt ons mee naar de voormalige scheepswerf op het eiland île de Nantes in de Loire. De denkbeeldige werelden van Jules Verne, het mechanische universum van Leonardo da Vinci en het industriële verleden van de stad Nantes zouden hier samenkomen. - We zijn enthousiast en worden beloond. Niet alleen, maar ook de olifant inspireert ons. Maar bovenal voelt het île de Nantes als een ontmoeting van gisteren, vandaag en morgen.

We hebben al heel wat kilometers afgelegd en profiteren van een korte regenbui voor een late lunch in een van de vele restaurants. We komen toevallig de "Cantine Du Voyage" tegen. Grote, onbehandelde houten tafels, tafelvoetbal en een jeu de boulesbaan en een kleurrijk klimgebied "La Colline" voor "de kleintjes" - gezellig beschrijft deze plek zeker het beste. Cider en worst- en kaasplateaus helpen de stemming te verhogen.

Op een oude scheepswerf kun je aan de hand van de modellen een idee krijgen van de geschiedenis.

De banden, die er hier onder een grijze hemel fascinerend en toch kleurloos uitzien, zijn het werk Les Anneaux van Daniel Buren. s Avonds gloeien deze banden op in kleurrijke witte strepen. Helaas zijn we hier niet meer. Maar we komen terug, geen twijfel mogelijk.

Kunst is altijd in het oog van de toeschouwer. We wilden heel graag Résolution des forces en présence van Vincent Mauger zien. De stekelige sculptuur van lange houten palen aan het einde van een steiger ziet eruit als een boegbeeld dat waakt over de oude scheepsbouwhellingen. - Maar het levert ons niets op, alleen maar filistijnen.

Onze laatste stop is de kathedraal Saint-Pierre et Saint-Paul. De inwoners van Keulen associëren "Peter en Paul" vooral met de meest gedenkwaardige van alle luchtaanvallen op de stad voor de geallieerden. Meer dan 4.500 mensen stierven na de aanvallen van Britse bommenwerpers in de nacht van 28 op 29 juni 1943 - de dag van het katholieke feest van Petrus en Paulus ter ere van de twee apostelen. - Maar hier heerste vrede. Zoals veel Franse kerken ziet de kerk er uitnodigend en vriendelijk uit. Misschien komt dit door de witte stenen gevel? Hoewel Torgit vermoedt dat het "grondpersoneel" in Frankrijk beter is! - Ik blijf er liever buiten.

De kathedraal heeft nog iets gemeen met Keulen en de Dom van Keulen: de lange bouwtijd. De eerste steen werd gelegd in 1443 en de kathedraal werd voltooid in 1891 (niemand heeft het over voltooiing), maar met slechts 448 jaar neemt hij de taart over op onze kathedraal met 632 jaar. Wie is er nog steeds boos over het vliegveld van Berlijn?

Als we rond 18.00 uur op de kampeerplaats aankomen, willen we de stad uit en diep ademhalen. We besluiten spontaan om op weg te gaan naar La Bernerie-en-Retz. Ongeveer 40 minuten later bevinden we ons op de Atlantische Oceaan en krijgen we een voorproefje van de wind die ons in de herfst te wachten staat. Maar het uitzicht op zee beloont ons voor de korte reis...

Dank aan Aga en Dennis om ons hierheen te brengen. - Bedankt!

Inzicht van de dag: In de voetsporen van iemand anders treden kan ook bevrijdend werken.