Dag 18 - Voor altijd betekent voor altijd.

Midden in de nacht wakker worden, komt dat omdat Torgit zo onrustig slaapt? Net als de afgelopen nachten spoken er songteksten door mijn hoofd. - Het niveau daalt van dag tot dag. -

Eergisteren, Marius, met vrijheid: "Allen die dromen van vrijheid, Mogen het vieren niet missen, Moeten zelfs dansen op graven, Vrijheid, vrijheid, is het enige dat telt, Vrijheid, vrijheid, is het enige dat telt" - tot nu toe nog steeds acceptabel.

Dan de volgende dag, naar het zuiden, van Buddy: "...Eeh off to the south, after the sun, ejo what's up

Chasing the sun, ejo what's up I say, eeh off to the south...".

Vandaag is het dieptepunt bereikt: "Hoppe, Hoppe, Reiter." - "...Valt hij, dan schreeuwt hij, valt hij in de sloot, dan eten de raven hem op, valt hij in het moeras, dan gaat de ruiter plop." - Waar hebben onze ouders, oma's en opa's ons eigenlijk mee gekweld? Geen wonder dat een hele generatie dacht dat ze anders waren. We konden niet normaal worden. - Sorry mam, maar dat moest even gezegd worden. 😉

Ik lijk toch in slaap te zijn gevallen. Als ik wakker word, is het duidelijk dat het weer verandert, het wordt kouder en regenachtiger. Na bestudering van het weerbericht besluiten we onze reis naar het zuiden voort te zetten. 

Bij ons op deze tour door de stad Nantes is een klein notitieboekje, bijna een klein dagboek. Het bevat indrukken die een jonge vrouw genaamd Aga verzamelde tijdens haar rondreis door de stad. - Aga was zo'n bijzonder mensenkind. Ze kwam bij toeval in ons leven terecht. - Hoe is dat zo gekomen? - Torgit had haar zinnen op iets gezet. Ze wilde zichzelf verhuren als hondenoppas. Maar het werd niet zomaar een hond, het ras was duidelijk gedefinieerd: Rhodesian Ridgeback of geen. - Ik glimlachte om zoveel optimisme - maar wat ik niet geloofde, gebeurde. Een paar dagen later stond Aga voor de deur. Ze bracht niet alleen zichzelf en haar hond Adwoa in ons leven, maar ook haar toenmalige partner Dennis. Adwoa werd elke dag gebracht en gehaald, en de band met Aga en Dennis werd elke keer dieper. We maakten een jong stel mee in gelukkige en minder gelukkige fases. Maar bovenal leerden we een persoon kennen die met volle teugen van het leven leek te genieten. Iemand die zich heeft toegelegd op het diagnosticeren en bestrijden van ziekten. Maar bovenal iemand die zijn omgeving verlichtte met haar uitstraling. Maar als een kaars die aan twee kanten brandt, brandde ze veel te snel uit. Aga heeft ons verlaten. De ziekte die ze zelf zo vaak constateerde, heeft haar op 28-jarige leeftijd het leven gekost. - Ze deed me altijd denken aan Jonathan de Meeuw, daarom heb ik haar dit boek gegeven - dank je Dennis dat je ons je aantekeningen hebt toevertrouwd. We kijken er altijd naar uit om je te zien voor een kop koffie of twee.