Dag 16 - De tand des tijds ... - Taladerc'h

We beginnen met de zon, vandaag staat er "slechts" een korte tocht op het programma. Maar we hebben de laatste paar tochten geleerd dat zelfs korte tochten lang kunnen zijn in Bretagne. - Eén ding is al zeker, we komen terug. Bretagne heeft tijd nodig, veel tijd. Als je wilt, kun je te voet door Bretagne wandelen op de GR® 34, het zogeheten boerenpad. Over een afstand van meer dan 2000 kilometer, van Mont-Saint-Michel tot de brug van Saint-Nazaire, slingert het zich een weg langs de kust van Bretagne.

We vertrekken vandaag vanaf camping Gwel Kaër in de richting van Pointe des Espagnols. Maar we halen nog geen 500 meter. We stoppen voor het eerst op de brug voor Le Fret om scheepswrakken te fotograferen. Dit thema lijkt ons vandaag te achtervolgen.

Op het zandstrand van Taladerc'h komen we de volgende wrakken tegen, waarvan de frames lijken op de ribben van een dinosaurusskelet.

Overal waar je kijkt, zie je de rottende karkassen van schepen. De eens zo trotse schepen en boten hebben gewoon hun langste tijd gehad. Maar de zon geeft melancholie geen kans.

We rijden verder over de D355, altijd parallel aan het water. Onderweg ontmoeten we "Tim en Sruppi" of moet ik zeggen TINTIN. Kuifje is een beetje lang aan het worden en Sruppi is vervangen door een Jack Russell, Sruppi 5. Beiden reizen in hun T1, bouwjaar 54. - Beiden reizen in hun T1, bouwjaar 54. Ik zeg gewoon AIR COOLED. - Maar wat is er ook alweer mis met Hector - Nog maar net heeft de zeelucht de laatste vluchtige liefde uit zijn neus geblazen of hij snuift alweer aan de volgende T1-uitlaatpijp. - Dat is onze Hector, in elke haven...

We slepen Hector weg en zijn al op een zijweggetje, de D355A, maar dat eindigt in het water recht tegenover het Île des Morts. Een enkele lantaarn staat aan het eind van een schuine kade. Met uitzicht op het Dodeneiland lijkt een weg die in zee zakt een beetje somber. Toch denk ik dat ik de perfecte plek heb gevonden voor de komende nacht. Maar Torgit weigert. Hoe komt dat?

"Onder de lantaarn, bij de grote zee

ja er is een Hector

En staat hij er nog steeds voor

Dus laten we elkaar daar weer ontmoeten

We willen bij de lantaarn staan..."

Lili Marlene volgt deze regels en Torgit kijkt me verbaasd aan. Ik weet niet zeker waarover ze meer verbaasd is, over mijn onbestaande zangkunsten of over het feit dat ik zo zeker ben van mijn woorden?

Dietrich zou zich omdraaien in haar graf, maar deze interpretatie beviel me wel.

We rijden verder naar de landtong tegenover Brest, de Pointe des Espagnols. Deze dankt zijn naam aan een Spaans garnizoen. De Spanjaarden bouwden hier een fort in 1594. Er zijn hier ook Duitse bunkers te vinden. Maar het uitzicht stelt ons teleur. Maar het is vooral bedrieglijk. Vooral als je naar het zuidwesten kijkt, naar een schiereiland (ongeveer 1.800 meter). Of het een van de gevaarlijkste plekken ter wereld is of de meest bedreigende. Daar valt over te twisten, maar het is beter om de vrede te bewaren. Want hier worden de kernonderzeeërs van de Franse marine geladen met de kernkoppen voor de op zee gestationeerde intercontinentale raketten voordat ze weer vertrekken naar de Atlantische en Stille Oceaan. "Paradijzen" kunnen zo misleidend zijn.

We rijden snel verder, langs Fort Robert. We stoppen weer en lopen langs de kust en komen nog een oude bunker tegen. Als je op het dak van de bunker klimt, heb je een ongelofelijk uitzicht.

Maar we willen nog steeds naar Camaret-sur-Mer. Deze haven is ook spannend: een oude kapel, scheepswrakken ervoor en ernaast een jachthaven met moderne motorboten en zeilboten. Tegenpolen trekken elkaar aan.

We vinden onze kampeerplaats voor vandaag op Camping Plage De Goulien, direct aan een kilometerslang zandstrand. Maar daar komen we morgen pas aan toe.