Furstenwald - 4x4training met Axel Fröhlich

De eerste bestemming op onze lange reis ligt ten noorden van de stad Fürstenau. Hier, vlakbij de Duits-Nederlandse grens, ligt het grootste openluchtgebied van Europa - het Furstenwald. Een 400 hectare groot voormalig oefenterrein van de Duitse strijdkrachten heeft een vreedzame bestemming gekregen. Maar wat brengt ons hier? Axel Fröhlich van de 4x4training.nl heeft uitgenodigd voor de Overlanding Rijopleiding. Deze training, die is afgestemd op terreinbussen, biedt de mogelijkheid om de grenzen van je voertuig te verkennen. 

Als we op vrijdagavond aankomen, is de eerste persoon die we tegen het lijf lopen @nurmalkurzraus. We 'kennen' hem en zijn Seikel VW T5 al van zijn Instagram-account. Vanaf het eerste moment klikt het. Het blijkt al snel dat we veel parallellen hebben, zowel in ons privéleven als in ons bedrijf. Misschien is dat wel de reden. Al snel komen er meer bussen bij. Naast verschillende VW T5's en T6's en twee VW Crafters is er ook een oudere Ford. Wat ze allemaal bindt is niet alleen dat ze off-road ervaring willen opdoen, maar ook dat ze een ontspannen en uiterst vriendelijke manier van doen hebben. De volgende ochtend sluiten Axel in een VW Touareg en zijn partner Helmut in een Lada Niva zich bij hen aan. - Dus we zijn klaar om te gaan.

Middelzwaar tot moeilijk terrein wacht op ons in het Furstenwald. We willen ons concentreren op het middelzware. Door zijn omvang biedt het gebied genoeg mogelijkheden om te verdwalen. Er zijn verschillende nieuwe voorzieningen voor vierwielers en andere off-roaders, zoals een brug, een wip, dwarsassen en een lier. We nemen alleen een kijkje bij de laatste. Wie zijn Bulli wil demonteren krijgt hier de kans. Eerst rijden we naar een oude zandgroeve. Hier kan het rijden in de woestijn perfect worden nagebootst. We ontdekken al snel de grenzen van onze voertuigen. Zandplaten en scheppen worden voor het eerst gebruikt. Maar hier wordt ook duidelijk dat een investering in versterkte sleepogen "recovery eyes" zinvol is voor iedereen die zijn voertuig van de weg wil halen. Aangezien berging of zelfherstel een integraal onderdeel van de training is, moesten schoppen, touwen, bergingsriemen, zandplaten, compressoren en krikken van tevoren worden ingepakt.

Dat laatste verscheen in de volgende stap. "Gelieve een wiel te verwisselen" kwam het vriendelijke verzoek. Dit leidde tot wat lange gezichten. Want de originele krik werkt hier niet vanwege de lage hoogte en het draagvermogen. We hadden van tevoren besloten om een hydraulische telescopische krik tot 5000 kg te gebruiken. Dat zou voldoende zijn geweest. Maar het ging meer om het wijzen op mogelijke problemen dan om onnodig werk. - We hadden geluk. Een van de twee werd al warm genoeg.

Vervolgens kwamen er bospassages, de grond was deels zanderig, deels leemachtig. Verschillende waterpoelen boden de mogelijkheid om de bus te laten zinken. Dit was een goede gelegenheid om mensen bewust te maken van de gevaren. Een stok laat snel zien hoe diep een "kleine" plas kan zijn. Zo leren we plassen en modder beter te vermijden. Maar soms moet je er gewoon doorheen. Des te belangrijker is het om de bus na afloop op te ruimen. Modderspatten zien er misschien cool uit, maar modderafzettingen in de ventilatorriem of onderkant zijn dat niet.

Gepantserde heuvels maken het mogelijk om te leren hoe je over bergkammen rijdt. Dit kan alleen door er overheen te rijden om de asafstand te verkleinen en ervoor te zorgen dat alle banden in contact zijn met de grond. Dit lukt meestal, maar niet altijd. - Maar hoe deed BUTCH het?

Matig tot slecht. - Op bospaden deed hij het aanvankelijk erg goed, zelfs een modderige passage werd met vlag en wimpel doorstaan. De wip was ook geen groot obstakel. Maar een schuine helling brak onze nek, of beter gezegd BUTCHs nek, nee, een aandrijfas. Het was dus meer een beenbreuk. Hij beheerste de afdaling uitstekend. Maar toen we de beklimming onder de knie moesten krijgen, werden we ruw wakker geschud. Er klonk een luide knal. Het was meteen duidelijk dat er iets elementairs was losgebroken. BUTCH rolde langzaam achteruit de heuvel af. De vernielde aandrijfas werd ter plekke verwijderd. Daarna moest BUTCH van het veld worden getrokken.

Hier, op het laatst, was ik dankbaar voor de herstelogen. Maar ik had niet gedacht dat de hersteltraining zo ver zou gaan. Ik kijk nu al uit naar de discussie dat de T4 de laatste Bulli is en dat eigenlijk alleen T1, T2 of T3 goed zijn. Ja, vandaag zijn we ook "een beetje" depressief. En mijn begrip voor VW was op het laatst op zijn dieptepunt toen ze zeiden dat ze niet zeker wisten of en tegen wanneer een aandrijfas geleverd kon worden. Maar wat is het alternatief? De BUTCH verkopen en overstappen op een T3? Zeker niet. Want alle andere T5's en T6's hebben het goed gedaan. En hoewel veel mensen, waaronder wij, T1's tot T3's mooi vinden, zijn er blijkbaar maar een paar die er nog in willen rondtoeren en wonen. Er is te weinig ruimte en nog minder comfort. Veel vaker hebben we prachtig gerestaureerde Bulli's op de weg gezien, die een stijlvolle kampeeruitrusting hebben, maar waarvan de bestuurder 's avonds naar een hostel of hotel gaat. Of de T3, die geparkeerd staat op de camping maar een quad trekt voor off-road gebruik. - Geen echt alternatief voor ons.

Misschien was het de chauffeur? - Axel, onze coach, zegt van niet, ik heb alles goed gedaan. - Misschien had ik gewoon pech en had onze aandrijfas vanaf het begin een probleem. Misschien had de hogere vering ook invloed, maar dat betwijfel ik. - We zullen nu zien wat ons te wachten staat en zullen verslag uitbrengen. Feit is dat ons humeur voorlopig op een dieptepunt is.

Hoewel het lijkt alsof ik de aandrijfas als een scepter voor me uit draag, had ik meer zin om hem als een knuppel te gebruiken. Wat zou mijn vader gezegd hebben? "Je kunt geen oorlog winnen met deze technologie" - gelooft iemand me nu dat hij een pacifist was? - Misschien niet, maar ik weet het.

Hoe dan ook, ik ben behoorlijk gefrustreerd. - Maar wat doet de beste vrouw ter wereld? - Ze haalt een twintig jaar oude fles Spätburgunder S van Meyer-Näkel tevoorschijn. "Ik heb deze bewaard voor een speciale gelegenheid. Dit is zeker het juiste moment" - Overal waar we zijn is boven. En als we ooit beneden zijn, dan is beneden boven. Ik steek er een sigaar bij op. Als het niet nu is, wanneer dan wel?