Dag 196 - In de wijnstreek - Pleisweiler-Oberhofen

Als we vanochtend wakker worden op onze bosparkeerplaats in Spessart - 48°55'11.0″N 8°25'38.2″E - schijnt de zon al. De vogels tsjilpen. Dit was ons overigens ook al opgevallen op onze vorige bosparkeerplaats. Vogelgezang kennen we natuurlijk uit Keulen. Maar dit is meer het gekoer van duiven of het gekwetter, om niet te zeggen het oorverdovende geklepper en geschreeuw van groenekraagparkieten. Maar hier horen we vertrouwde, inheemse geluiden, echte vogelgeluiden, niet van een bandrecorder. We herkennen een specht, merel, pimpelmees en zelfs een oehoe. - We horen of zien echter geen lijster, vink en spreeuw zoals in het lied van thuis. - Thuis, we hebben je nog niet gemist. Maar het is spannend hoe rijk je kunt zijn.

De zon brengt ook af en toe een wandelaar naar onze parkeerplaats. Op de foto hierboven zie je trouwens een auto die bestuurd wordt door autonome mensen. - Ja, dat klopt, het is onze Hector. Want als ik net weg ben voor de kleine jongens, komen er wandelaars op me af die vragen of ik een van de Autonomen ben en wijzen naar Hector. 

De vraag is helemaal niet negatief bedoeld; het blijkt dat het echtpaar zelf al vele, vele jaren in een T4 rijdt. Ik ben gerustgesteld, want ik was even bang dat ik met stenen bekogeld zou worden.

Vandaag willen we zo ver mogelijk uit de buurt van mensenmassa's blijven. Daarom zoeken we een parkeerplaats in de buurt van Landau. Via park4night vinden we een aanrader. Naast een voormalige tennisbaan, buiten het dorpje Pleisweiler-Oberhofen - 49°06'59.0″N 7°59'21.9″E - en aan de rand van een natuurgebied. De laatste 500 meter zijn alleen toegankelijk voor bewoners. Maar we maken ons zorgen. Als we daar aankomen, staat er een andere wandelaar geparkeerd die zijn hond uitlaat. We beperken ons tot een vriendelijke groet uit de verte.

De locatie stelt ons in staat om een kleine wandeling te maken zonder mensen tegen te komen. Er stroomt een klein beekje door de vallei. De bomen aan de rand van het pad zijn erg bemost. Over het algemeen doet het gebied hier meer denken aan een sprookjesbos. Wilde varens, omgevallen bomen, dichte ondergroei. Twee verkeersborden, net achter de voormalige tennisbaan, geven een beperking in beide richtingen aan. Een natuurreservaat in de ene richting, alleen toegestaan voor voertuigen op het platteland en het Duitse leger in de andere. Maar we willen noch het natuurgebied noch de andere kant op met onze Hector.

Een wandeling in de frisse lucht is goed voor ons. Haal nog maar eens diep adem. Zullen we na deze frisse lucht weer kunnen wennen aan de smog van Keulen? Oh ja, misschien is er wel helemaal geen smog. Want in theorie zouden er minder voertuigen op de weg moeten zijn. Iets verderop ontdekken we een oud "Bundeswehr onderzoeksstation" - 49°07'09.2″N 7°58'43.7″E - blijkbaar is de faciliteit lange tijd niet gebruikt. De hekken zijn in verval geraakt, maar het wachthuisje en de bewegwijzering herinneren nog aan de Koude Oorlog. De songtekst van Sting komt spontaan in me op.

"...Aan beide zijden van het politieke hek

We delen dezelfde biologie, ongeacht ideologie

Geloof me als ik je zeg

Ik hoop dat de Russen ook van hun kinderen houden..."

Tegen de avond verduisteren we de voorruit en zetten we de daktent op. Niet dat iemand denkt dat we kampeergedrag vertonen. We onderbreken onze reis alleen om weer rijklaar te worden 😉

Het komt zoals het moest komen? - Een paar minuten later rijdt er een voertuig met vierwielaandrijving voorbij en remt. Ik kijk de deur uit en word zonder begroeting aangesproken. "Weten jullie niet dat jullie hier niet mogen staan?" Nee, dat weten we niet. - Eerlijk gezegd denken we van niet. Toch wens ik ze een fijne avond. Mijn antwoord is: "U mag hier niet staan, ziet u dan niet dat u in een natuurgebied bent?" - Ik zie ervan af de heer de les te lezen, want volgens de borden staan we in ieder geval voor een natuurgebied, maar niet erin. Ik zeg nogmaals dat het ons spijt dat we dat niet wisten. Het luchthartige antwoord: "Morgenochtend bent u toch weer weg?". Omdat ik geen discussie wil, zeg ik vriendelijk dat we morgenochtend vertrekken, wat we ook van plan zijn. Ik bedank hem zelfs hartelijk. En wens ze een fijne dag. In plaats van een antwoord gaat de voorruit omhoog en rijdt hij verder.

Of het nu een boswachter, een jager of gewoon een bezorgde burger was, dit stelde ons niet in een goed daglicht. Ja, deze kant van Duitsland heeft ons weer. - Feit is dat we noch in Nederland, Frankrijk, Portugal of Spanje ooit zo zijn behandeld. Zelfs van de GNR of de Gardia Civil hebben we nog nooit zo'n toon gehoord. Integendeel, we kunnen alleen maar positieve dingen melden.

Maar onze kampeerplaats hier op de oude tennisbanen is echt prachtig. - Er is hier pure, ongestoorde natuur, geen radio- of datanetwerk dringt door deze vallei. - We kunnen diep ademhalen, zelfs van de stortvloed aan informatie over het coronavirus. - Vanavond eten we linzensoep, niet alleen met spek, maar ook met gember. Torgit voegt ook kurkuma en knoflook toe. Grappig, ik weet dat de eerste de afweer van het lichaam versterkt, maar ik had gedacht dat de tweede tegen vampiers helpt. Oké, als we naar de supermarkt moeten, komt er misschien ook wat ruimte vrij.