Dag 197 - De Weg naar een Gelukkig Leven - Kallstadt - De Bismarcktoren

Goedemorgen, dit is een goede morgen. - Dit is de belangrijkste dag van je leven. Want nu is nu. Gisteren is voorbij. We weten niet wat morgen is. Deze dag is nu. Je kunt er mee doen wat je wilt. -

Carpe diem

We kennen allemaal dit gezegde. - Carpe diem is zo oud als onze kalender. Het komt van de Romeinse dichter Horatius en roept ons op om te genieten van de beperkte tijd die we vandaag hebben en het niet uit te stellen tot de volgende dag. Toegegeven, oorspronkelijk verwees dit naar het einde van een gedicht. Maar nu beseffen we nog beter wat carpe diem echt betekent. - Dus wie vanaf de eerste regels dacht dat de Häusgen er eindelijk doorheen waren, heeft misschien gelijk. Maar dit is niets nieuws. - Onze ochtendmeditatie begint met bovenstaande regels en er ontwikkelt zich langzaam een routine. We danken Jeroen voor het geven van deze woorden. 

Hoe voel je je vanmorgen? - Ik zou het fijn vinden als een of twee van jullie je gevoelens met ons zouden willen delen. - We kennen veel te weinig van jullie. - Is het een goede morgen? Bent u gelukkig? 

Vandaag is het de Internationale Dag van het Geluk, ook wel Wereld Geluksdag genoemd. - Maar voelen wij dit ook? - Op 28 juni 2012 besloot de Algemene Vergadering van de VN dat de Wereld Geluksdag elk jaar op 20 maart gevierd moest worden. - Door de staat voorgeschreven geluk🍀, zeg maar. - Vandaag, op 20 maart 2020, is het motto van de Internationale Dag van het Geluk "Geluk voor iedereen, voor altijd". - Voor iedereen, voor altijd? 

Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het momenteel erg moeilijk vinden om zich te concentreren op plezier, levensvreugde en positieve dingen. Vooral omdat iedereen er op de een of andere manier mee te maken heeft. Je hoeft niet eens zelf Covid-19 te hebben. We doen het zeker nog relatief goed. We zullen zeker geld verliezen, of het nu gaat om de voertuigen die we moeten of willen verkopen, de verkoop van onze inboedel enzovoort. Het treft alle klassen. Hoewel de Duitse aandelenmarkten aan het eind van de week tijdelijk zijn afgezwakt, hebben veel mensen die in aandelen hebben belegd hun spaargeld de afgelopen dagen in een ongekend tempo zien verdampen. Degenen die op dit moment in deeltijd werken of hun baan verliezen, zijn nog harder getroffen. - Maar wat is dit allemaal vergeleken met de ellende van de gezinnen die op dit moment iemand verliezen. 

De gevolgen zullen voor iedereen zeker dichterbij komen. De familie van mijn oom in Italië zal bijvoorbeeld worden getroffen. Castano Primo, waar hij woont, ligt ten noordwesten van de metropool Milaan, in de regio Lombardije. - Mijn oom is een trotse oude man, iets om dankbaar voor te zijn. - Het is moeilijk voor zijn familie omdat ze weten dat ze geen afscheid kunnen nemen, dat niet mogen en dat ze geen begrafenis in familiekring zullen krijgen. Vooral voor streng katholieken ligt het onderwerp crematie gevoelig. - Maar waar richten we ons op?

We worden wakker met het geluid van het kabbelende beekje. Alles lijkt zo vredig hier, aan de rand van het natuurreservaat. De zon schijnt en als we de deuren openen, stroomt er frisse boslucht ons busje binnen. - Het radionetwerk heeft hier niet alleen gaten, maar is onbestaande. Dit heeft ons een wereld van goed gedaan. Na al het negatieve nieuws van de afgelopen dagen konden we even diep ademhalen.

Onze carrousel van gedachten komt tot rust, waardoor we ons weer gemakkelijker op de positieve momenten kunnen richten. We zijn hier, we zijn gezond, althans zo voelen we ons. We hebben de kans om ons de komende weken in onze bunker te verstoppen. - Voor degenen die het niet weten: we wonen in een oude bunker in het centrum van Keulen. - Wat willen we nog meer? - We hebben zelfs toiletpapier aan boord en we zullen niet snel honger lijden. - We zijn dankbaar en dat maakt ons gelukkig.

Vandaag besluiten we ook onze reis voort te zetten richting Keulen. Het is tijd om niet naar huis te gaan, maar om terug te keren naar ons oude huis, onze bunker. De enige reden dat we de tijd nemen, is om onze twee logees rustig te laten verhuizen. Oorspronkelijk wilden ze er al uit, maar de verhuizing & co. hebben zich voortsleept.

We rijden door Bad Bergzabern. We zien toevallig het Westwall Museum aan de kant van de weg. Dit is de laatst overgebleven artilleriebunker van de Siegfriedlinie in de zuidelijke Pfalz. Als ik naar dit gebouw kijk, ben ik blij dat onze bunker helder en wit is. In andere tijden zouden we zeker zijn gestopt. Maar hier staat ook een bord waarop staat dat het tot 10 mei gesloten is vanwege Covid-19. - Is dit niet te optimistisch? Ik hoop dat de exploitanten gelijk hebben.

In Duitsland worden nu ook campings gesloten. Hier in Baden-Württemberg is de situatie nog niet duidelijk, maar in NRW is de sluiting al bevolen. Dat is toch ook logisch. We verwachten dat in de volgende stap een algemeen uitgaansverbod zal worden ingesteld. De aangekondigde maatregelen lijken mensen er immers nog steeds niet van te overtuigen om hun sociale contacten te beperken.

Als we door verschillende dorpjes rijden, zien we bloemenwinkels die nog open zijn, mensen die bij snackkraampjes staan of dicht tegen elkaar aan langs de kant van de weg. Je kunt onze kanselier aardig vinden of niet. Maar ik kan zeker begrijpen dat voor een meisje uit de voormalige DDR het opleggen van een avondklok het laatste redmiddel is in een democratie. Hoe dan ook, uiterlijk in het weekend zitten we in onze bunker.

Oh ja, blijkbaar moeten we nu onze weerstand mobiliseren. Vanmorgen zijn we weer begonnen met onze ochtendgymnastiek. Squats, press-ups, sit-ups en planks voor mij en yoga voor Torgit.

Op Ibiza horen we dat de maatregelen steeds drastischer worden. Iedereen die met meer dan één persoon in het voertuig reist, kan zware boetes verwachten. Wat kunnen we de komende dagen verwachten? We hopen alleen maar goede dingen. Geniet van de zon, want het weer zou weer slechter worden. Maar het is maart, wat heel normaal is voor deze tijd van het jaar. En wie weet kan de natuur nu opgelucht ademhalen. Wij hebben de natuur nodig, de natuur heeft ons niet nodig.

Tussendoor passeren we een historische stadspoort in Billigheim-Ingenheim - 49°08'17.8″N 8°05'42.7″E - We reizen langs de zuidelijke wijnroute. Zoals de naam al doet vermoeden, wordt de regio hier gekenmerkt door wijnbouw. Maar we houden ook erg van de vele vakwerkhuizen. 

In de namiddag bereiken we onze eindbestemming. We parkeren Hector op de bosparkeerplaats Forsthaus Lindemannsruhe - 49°28'44.7″N 8°07'14.3″E - bij Freinsheim. We zijn nu de staatsgrens over en in Rijnland-Palts beland. - We willen een frisse neus halen en wandelen naar de nabijgelegen Bismarcktoren - 49°28'45.0″N 8°07'46.3″E - Wist je dat er nog 173 Bismarcktorens en -zuilen staan in Duitsland, Frankrijk, Tsjechië, Polen, Rusland, Oostenrijk, Kameroen, Tanzania en Chili? - Ik was me hier niet van bewust. Overigens waren er daarvoor veel meer. Er waren er ooit 240, wat ik heldenverering noem. Nu kennen we er minstens één. Een mooie plek voor een wandeling. We vonden vooral de bankjes eromheen mooi. We genieten hier van de middagzon.

PS: Over Carpe Diem gesproken, aangezien we de komende weken zeker meer tijd op de bank zullen doorbrengen, is mijn filmtip "Dead Poets Society", ook bekend als de "Dead Poets' Club". Ik hou van deze film, Robin Williams in zijn kenmerkende rol. "Carpe diem - Pluk de dag - Want op een gegeven moment zijn we gewoon wormenvoer.

U kunt de video hier vinden hier.