Dag 154 - Caminito del Rey - Het Koningspad

Dus vandaag is het zover, we vertrekken vroeg langs het stuwmeer Embalse del Conde de Guadalhorce, richting het noorden. Onze bestemming is Sillón del Rey, de damwand van het meer. Vanaf hier leidt de toegangsweg naar de noordelijke ingang van de Caminito del Rey. Torgit vergezelt me de eerste paar meter en keert dan om. Ik volg het pad. Onderweg word ik herhaaldelijk ingehaald door voorbijsnellende wandelaars, die over het hoofd lijken te hebben gezien dat er 2,8 kilometer toegangspad moet worden gepasseerd voordat de ingang van de kloof wordt bereikt. Omdat het aantal bezoekers gereguleerd is, moeten er van tevoren kaartjes worden gereserveerd. Deze worden niet alleen uitgegeven voor vaste tijden, maar vermelden ook dat je ½ uur van tevoren bij de ingang moet zijn. - Al na een paar meter kom ik een stel tegen dat me in de aanloop had ingehaald. De spurt verliep slecht voor hen. Zij heeft haar enkel al verzwikt. - Dus hier een tip om op tijd te beginnen, want het pad is het waard om rustig aan te doen.

Bij de ingang van de klettersteig krijg ik een helm en een haarnetje. Het is verstandig om hier een helm te dragen, want er liggen altijd gevallen stenen op het pad - nu is het eindelijk zover. De Caminito del Rey, ook wel bekend als het Koningspad, verwelkomt me. De geschiedenis van dit pad gaat terug tot het begin van de 20e eeuw. - Het plan was om een kanaal aan te leggen van de stuwmeren in het noorden naar El Chorro. De helling zou worden gebruikt voor een waterkrachtcentrale. Er was een weg nodig om het onderhoud van dit kanaal te garanderen. Koning Alfonso XIII wijdde de weg in, die ter ere van hem "Caminito del Rey" of koningspad werd genoemd.

Vanaf dat moment gebruikten de inwoners van de naburige dorpen het pad dag in dag uit. De kinderen gebruikten het om naar school te gaan, de mannen om naar hun werk te gaan en de vrouwen om boodschappen te doen. s Nachts werd de caminito verlicht door lantaarns, waarvan de overblijfselen vandaag de dag nog steeds te zien zijn. Maar toen raakte het pad in verval. - Uiteindelijk werd het pad, dat inclusief toegangswegen bijna 8 kilometer lang is, beschouwd als een van de gevaarlijkste klettersteigen ter wereld.

Sinds de route in 2015 volledig werd hersteld, lijkt het gevaar geweken. Maar één ding is niet veranderd: Lopen over loopbruggen die zijn gebouwd over een kloof van meer dan 100 meter hoog is nog steeds een spectaculaire ervaring. Ik voel me volkomen veilig omdat de route perfect beveiligd is.

Mijn oude vrienden, de vale gieren, zijn ook terug en cirkelen in de lucht. Een paar Iberische steenbokken rennen ook voor mijn camera langs. Toch ben ik bijna een beetje teleurgesteld als de hangbrug voor me verschijnt. Ik realiseer me dat het pad snel voorbij zal zijn. De vallei is geweldig, maar op de een of andere manier had ik nog meer spanning verwacht. - Alsof het pad mijn gedachten voelt, steekt de wind de laatste meters weer op. Als ik op de brug stap, moet ik mijn helm vasthouden om te voorkomen dat hij wegwaait. En zo krijg ik toch een beetje een avontuurlijk gevoel aan het einde. Naar mijn mening is de Caminito del Rey een absolute aanrader als je in de buurt bent. En ja, de indrukken zijn enorm. Maar het is niet de Grand Canyon. (Opmerking van Torgit: We wilden niet vergelijken. Maar dat is moeilijk. Als je al zoveel van de wereld hebt gezien als wij, ligt de lat hoog. We vlogen in 2013 per helikopter door de Grand Canyon en picknickten daar. Welke canyon kan ons daarna nog inspireren? Toch is deze canyon hier geweldig :)

Als ik weer in de vallei aankom, staat Torgit al op me te wachten - vanaf hier rijden we verder de stuwmeren op. Park4Night laat ons een aantal wildplaatsen zien, die we om de beurt bekijken. Bijna allemaal zijn ze echt heel mooi en sommige liggen direct aan het water. Maar de wind is weer aangewakkerd. Dus gaan we op zoek naar een meer beschutte plek. We rijden tot het einde van het stuwmeer en moeten dan weer terug. Uiteindelijk vinden we een plekje midden in het bos. We sluiten al snel vriendschap met onze nieuwe buren, een paar bijenkorven. Het was een goede dag.