De honden van Rab

Na twee zonnige dagen op Šimuni Camping Village op het eiland Pag, gaan we het volgende eiland, Rab, verkennen. Een omweg via het vasteland brengt ons hier, want er is geen directe verbinding tussen de eilanden. Eerst rijden we een stukje in noordelijke richting. De weg voert ons door stenig terrein. Rechts en links van de weg zie je steeds muren die afzonderlijke gebieden afbakenen. - Plotseling zien we links een oud fort. De Kroatische vlag wappert erop. De perfecte gelegenheid om een mooie foto van Hector te maken met de vlag op de achtergrond. Ik rijd het terrein op en parkeer het busje recht voor het fort. Ongeveer 100 meter verderop staat nog een huis. Ik stap uit en loop om het busje heen om het ideale perspectief voor de foto te vinden. Net als ik denk dat ik het gevonden heb, zie of hoor ik een roedel honden op me af stormen. Je kunt zien dat ze geen grapje maken. Dit is hun territorium. Nu is het tijd om te zien wie het eerst bij de deur van het busje is. - Ik slaag erin om op het laatste moment achter het stuur te kruipen. - Ik ben de winnaar voor vandaag. De honden volgen ons nog een paar meter en keren dan om. Ik kan mijn foto nog van buiten nemen, maar binnen is hun rijk. Met het goede gevoel dat ik mijn hachje gered heb, rijden we verder.

In het noordoosten van Pag vaart een kleine veerboot van Prizna naar het vasteland bij Gradina. We hoeven niet lang te wachten. Dit is echter vaak anders tijdens vakantieperiodes. De korte stop geeft ons de kans om een kijkje te nemen in het havenbassin. Je kunt goed zien hoe kristalhelder het water hier is, want de 10 meter diepe bodem is duidelijk zichtbaar.

Onze reis naar het vasteland is maar kort. Zodra we Stinica bereiken, stappen we weer op de veerboot naar Mišnjak en het eiland Rab ten noorden van Pag. Daar aangekomen worden we naar de zee getrokken. We zoeken een weg buiten de hoofdweg. Al snel vinden we een klein stenig pad. Ik vertrouw Hector en we proberen ons geluk. Torgit kijkt een beetje sceptisch. Maar we vinden een prachtig plekje en rollen de luifel uit. Tijd voor een stevig ontbijt. Tussendoor komen er twee quad's en een auto voorbij. We moeten dus af en toe de luifel oprollen.

Nu is het tijd om de zee te verkennen. We klimmen over de rotsen het water in. Ook hier is het water kristalhelder. We zien weer een aantal zee-egels, die hier zogenaamd niet meer voorkomen.

Goed uitgerust en opgefrist besluiten we de havenstad Rab aan de westkust van het eiland te verkennen. Met zijn vele kerken en pleinen is het echt een bezienswaardigheid. De invloed van de Romeinen is nog alomtegenwoordig.

Hoewel het dicht bij het eiland Pag ligt, is Rab heel anders. Het eiland is veel dichter bevolkt. Terwijl Pag doet denken aan een maanlandschap, is Rab een groen eiland met weelderige vegetatie. Rab ziet er ook eleganter en verfijnder uit dan het buureiland. Er wordt gezegd dat het eiland daarom een favoriete speelplaats was voor de adel. Het is een feit dat de Engelse koning Edward VIII het eiland vaak bezocht. Hij en zijn vrouw Wallis zouden hier ongegeneerd al hun kleren hebben uitgedaan. Maar "de nieuwe kleren van de koning" pasten niet helemaal in dit geval, want Edward VIII bleef ongekroond. Naar verluidt is het echter aan hem te danken dat Rab in 1936 het eerste naaktstrand aan de Adriatische Zee opende! - Punta Skala mijn reet. 

We hebben zeker genoten van de wandeling door de middeleeuwse flair van de oude stad. Vooral van een ijsje. We besluiten nog een stukje verder naar het noorden te rijden. We bereiken Lopar, het noordelijke puntje van het eiland, sneller dan verwacht. Wat nu? - Hier een onderkomen zoeken of oversteken naar Krk? We besluiten de veerboot te nemen. Dat betekent eerst een kaartje kopen, dan in een lange rij aansluiten en wachten. Dat is wat we doen. Omdat het nog warm is, zetten we de ramen open. Een aangenaam briesje verfrist ons. Maar als het tijd is om op te stijgen, realiseer ik me dat het briesje niet alleen de zwoelheid heeft weggeblazen, maar ook ons ticket. Maar wat zegt de Kölsch? Wat fott es, es fott, betekent in het Hoogduits "Wat weg is, is weg", oftewel treur niet om dingen en treur niet om dingen die al lang vergeten zijn. Ik ben het kaartje nog niet vergeten. Maar nu is het tijd om Torgit aan te sporen. Ze rent weer naar het loket, ik rol tot vlak voor de veerboot, dan moet ik stoppen. Langzaam rijdt het ene voertuig na het andere voorbij. De rij voor de volgende veerboot heeft zich al gevormd bij het loket. Maar je kunt op Torgit vertrouwen. Kort voor sluitingstijd gaan we als laatste aan boord van de veerboot.

Realisatie van de dag: Et hätt noch emmer joot jejange.