Deze ochtend begint veel warmer dan gisteren. Tijdens de nacht was het 10°, dus het was ook 10° warmer dan gisteren. En we waren nog maar zo'n 50 kilometer onderweg. Sinds we bij de WAGENVOLK zijn, drinken we het liefst koffie op wielen. Maar alleen staand, zittend of liggend. Maar altijd ontspannen. Dit is onze start van de dag.
Vandaag heb ik een plan. - Vandaag doe ik niets. - Ik geniet van mijn verse beddengoed. Het uitzicht vanuit een schoon raam en deel zes van Inspector du. Het ligt voor me.
Aan het eind van de avond realiseer ik me dat ik nauwelijks aan lezen ben toegekomen. Maar dat is een ander verhaal. En Torgit zal je vertellen dat...
Je weet hoe dat gaat: je wordt wakker met het gevoel: vandaag heb ik de hele dag vrij, ik kan doen wat ik wil. Met dat gevoel werd ik vandaag wakker. We verblijven vandaag hier op CP Rosaleda in Conil, ik hoef niet na te denken over een route en ik heb geen andere verplichtingen of zin om iets te zien vandaag. Gewoon mediteren, yoga doen, lezen, chillen in de zon en misschien een beetje Spaans leren. Gewoon uit mijn comfortzone.
Oké, Marc zeurt al een beetje over wanneer er koffie komt. Hij gaat douchen, ik zet koffie. Ik heb mijn koffie bijna op als hij terugkomt. Als je bedenkt dat het warme water bij de douches hier op de camping beperkt is tot 7 minuten, is dat een hele prestatie. Vraag je je af waar hij zo lang mee bezig was? Ik niet, want ik ken mijn man al een tijdje. Mijn man is een roddelaar. Je zou denken dat vrouwen roddelen. Bij ons is het andersom. Het is hetzelfde als we aankomen op een camping. De auto parkeren, controleren of hij recht staat en op de keggen rijden als dat nodig is. En dan is mijn man niet meer te zien. Terwijl ik de auto klaarzet, wat ongeveer een half uur duurt, is Marc gewoon weg. Eerst stelt hij zich voor aan de buren. ALLE buren. Ik denk dat je dat sociaal en communicatief noemt.
Terug naar mijn gevoel van grenzeloze vrijheid vanmorgen. Het is nu 17.00 uur en ik heb nog geen seconde vrij gehad. Wat is er gebeurd? Ik kan mijn vinger er niet helemaal opleggen. Als ik onder de douche vandaan kom, is Marc bezig met het opzetten van onze buitenuitrusting - tapijt, fauteuil, stoelen, tafel en hangmat. Susanne staat naast hem. Ze hebben elkaar gisteravond tijdens de afwas ontmoet. Aha, het was dus Susanne's man die gisteravond in de auto een praatje met ons kwam maken. We spreken af dat ze ons straks de plek laat zien.
Ik ga eerst naar de receptie, want toen ik uit de douche kwam vroeg ik aan een dame met een leuk kort kapsel waar we hier naar de kapper konden. De aardige dame bij de receptie bestelt een kapper voor ons. Alle jonge bloggers om me heen hebben één groot voordeel: ze hebben allemaal lang haar. Dus hun haar knippen is voor hen geen probleem. Mijn korte haar moet om de drie weken geknipt worden, wat niet verwonderlijk is gezien de taalbarrière en mijn angst voor een slecht resultaat door de flagrante incompetentie van de kapper in Bilbao.
Ik spring snel naar de supermarkt, haal de laatste pan en dan is het tijd voor het ontbijt. Ik ben nog aan het kauwen op de laatste hap als de kapper voor onze bus verschijnt. En in een flits hebben Marc en ik weer kort haar. Een andere dame die toevallig langsloopt laat ook haar haar knippen. En Susanne is er weer om me op te halen voor de tour. Onze CP heeft echt een breed scala aan faciliteiten, van een sauna tot een fitnessruimte en een yogales. Alles is beschikbaar. - Maar wanneer moet ik ze gebruiken?
Overmorgen is er gratis paella voor iedereen in het restaurant en de boekenkast is ook een kijkje waard. Zodra ik terug ben bij ons busje, heeft Marc honger en beginnen we te koken. En in een mum van tijd is het 5 uur 's middags. En heb ik eindelijk de kans om van de zon te genieten. Hoewel we maar 50 kilometer verder zijn, zijn de temperaturen hier veel aangenamer - 's nachts is het meer dan 11 graden. En er is geen wind, iets wat we nog niet vaak hebben meegemaakt op onze tocht. De vele vlaggen hier op de camping kunnen niet echt effect hebben. Daardoor voelt de 18 graden en zonneschijn al snel als 25 graden in korte broek.
Vorig jaar stond de CP hier vol met Britten tijdens de kerstdagen, nu zijn het er nog maar een handjevol en veel staanplaatsen zijn vrij. Brexit doet je de groeten.
Ik vind de eigenaardigheden van elk land altijd opmerkelijk. Ik kan me nog herinneren dat ik in de jaren 90 mijn telefoonkaart in de openbare telefoon in Washington probeerde te steken. Toen moest je een nummer intoetsen in plaats van de kaart in het ding te steken.
Marc's commentaar: Toen ik de Othala rune in de nek van de kapper herkende, had ik moeten oppassen. Ik had toch moeten weten dat dit alleen maar zou resulteren in een "Duits jongenskapsel, een beetje wijd boven de oren"? - In ieder geval zal het deze keer langer duren voordat ik weer geknipt moet worden.
Hier in Spanje zijn er vaste toegangstijden voor het openbare binnenzwembad. Voor 45 minuten per keer. De toegang is een kwartier van tevoren. Er is één baan voor zwemmers op de grijze tijden en 2 banen voor zwemmers op de witte tijden, één langzaam en één snel. De rest van het zwembad is gereserveerd voor cursussen, noodlezwemmen en badmeesteropleidingen. Omdat de siësta hier in Andalusië bijna heilig is, is het binnenbad ook gesloten van 13-16 uur. Badmutsen zijn natuurlijk verplicht, zoals we al weten van het buitenbad in Milaan.
"Breek wat je breekt" - Als kleine jongen in de zandbak werd ik al geïnfiltreerd door zijn liedjes. - Rio "mijn koning" Reiser stierf op 20 augustus 1996. - Morgen zou hij 70 jaar zijn geworden. - Of hij stierf aan levercirrose of aan het AIDS-virus, zoals de door hem gehate Springer-pers beweerde, blijft een open vraag. - Rio zou dit zeker als "allemaal leugens" hebben bestempeld.
Toen ik in 1991 naar de buitenwijken van Berlijn verhuisde, leidde mijn vriend Uwe me rond op de Berlijnse Mariannenplatz. Hij was zelf een beetje een revolutionair en zijn rondleiding omvatte natuurlijk ook het "Rauchhaus", genoemd naar de Berlijnse anarchist en stadsguerrilla Georg von Rauch, die werd doodgeschoten toen hij in december 1971 op de vlucht sloeg.
Rio leefde en leeft nog steeds op deze plek. - Hij riep immers op tot de bezetting van het voormalige verpleegstershuis aan de TU Berlijn in 1971. Het project Georg von Rauch-Haus wordt vandaag de dag nog steeds gerund als Jugend- und Kulturzentrum Kreuzberg e.V., wat ook een soort bezetting is, nietwaar? - Het project werkt tenminste zonder staatssteun.
"Radio's staan aan, platen staan aan, films staan aan, tv's staan aan, reizen kopen, auto's kopen, huizen kopen, meubels kopen - waarvoor?"
Het Berlijnse Häuserkamp is stiller geworden, maar als er geknal is, worden de liedjes van Ton Steine Scherben, wiens zanger Rio was, nog steeds uit volle borst meegezongen. - "Break what breaks you", "Rauch Song" en dergelijke zullen altijd een integraal onderdeel van deze scene blijven.
Maar Rio de I, Sissi de II had ook zijn tedere kant. - June Moon - Forever and You - blijft onvergeten. Wat maakt het uit voor wie hij het componeerde?
"Ik lach voor je, huil voor je
Ik regen en ik schijn voor jou
Beweeg de hele wereld voor jou
Voor jou en altijd voor jou
Voor altijd en jou".
Dutch 
German 
English 
Italian 
French 
Japanese 
Spanish
Recente reacties